Μένω άλαλη. Έχοντας διατυπώσει πάμπολλες φορές τις επιφυλάξεις μου ως προς την προεκλογική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, που υποσχόταν «και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο (και έξω απ΄το Μνημόνιο και μέσα στην Ευρώπη)» -και έφαγα πολύ «ξύλο» γι΄αυτό από Αριστερότερους της Αριστεράς στα social media- τώρα πώς να κρίνω τις αντιδράσεις των όψιμων «μωρών παρθένων» εκ των Συνιστωσών, που τάχα μου δεν γνώριζαν πως τέτοιες υποσχέσεις δεν υλοποιούνται καθόλου εύκολα στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα, ή τουλάχιστον όχι χωρίς να έρθει ο μάγος Χουντίνι και να βγάλει το λαγό απ΄το καπέλο…
Και έλεγα μέσα μου. Βρε μπας και έχω κάνει λάθος; Μπας και επειδή δεν είμαι διπλωματούχα Οικονομολόγα, επειδή δεν είμαι διπλωματούχα Πολιτικάντισσα, επειδή δεν είμαι διπλωματούχα γνώστης, δογματική, στρατευμένη του Μαρξισμού και είμαι απλά μια τρεις λαλούν και δυο χορεύουν ψιλοσκεπτόμενη -και αν-, μπας λοιπόν και για όλους αυτούς τους λόγους αυτοί όλοι που με δέρνουν κάθε φορά που τολμάω να πω τον πόνο μου ξέρουν κάτι περισσότερο από μένα;
Δεν μπορεί. Θα ξέρουν. Αλλιώς γιατί κατεβαίνουν κάτω απ΄την ίδια σημαία, την ίδια ρητορική, την ίδια ελπίδα, ότι εμείς, όντας μέσα στην Ευρώπη, Ευρωπαίοι γκάγκαροι, με το που αλλάζει η Κυβέρνηση και αναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ εν μια νυκτί θα σκίσουμε τα Μνημόνια -αυτή δεν ήταν η ρητορική;;;;;- , θα τα δώσουμε όλα στο λαό -και άνευ Τσοβόλα- και θα ζήσουμε και πάλι όλοι μαζί νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες;
Προσωπικά, μολονότι -και- αυτή τη φορά ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι κι εγώ η άσχετη, η αδογμάτιστη, η απολιτική, ήξερα η ρημάδα πως πάω στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα…
Τότε γιατί ψήφισα; Γιατί ήθελα και βάρκα και ελπίδα. Επίσης γιατί έπρεπε επειγόντως να φύγουν οι προηγούμενοι.
Αλλά ακόμα περισσότερο γιατί έπρεπε να δώσω άλλη μια ευκαιρία στη Δημοκρατική αντιπολίτευση να μου αποδείξει πως λέει αλήθεια. Δεν ήθελα καθόλου, παρά τις ευνόητες επιφυλάξεις μου, να υποχωρήσω στην υποψία μου ότι μπορεί και να ψιλοψεύδεται… Τουλάχιστον όχι δίχως να το διαπιστώσω.
Μετά την ψήφο όμως περίμενα λεπτό προς λεπτό, μέρα με τη μέρα, να δω τΙ ήταν αυτό που έκανα, έτσι ακριβώς όπως νιώθει ένας χημικός που πετάει μέσα στο δοκιμαστικό σωλήνα μια ουσία και δεν ξέρει αν το αποτέλεσμα θα είναι μια νέα ανακάλυψη που θα σώσει τον κόσμο ή μια καταστροφική έκρηξη…
Αλλά αυτό αφορά εμένα και κάποιους σαν και μένα. Και ξέρω πολλούς. Μη σας πω και το 30 % των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι όμως δυνατόν, σας ρωτάω εσάς που ξέρετε, είναι δυνατόν να μην ήξεραν οι αριστερότατες συνιστώσες ότι το να σκίσεις το μνημόνιο και να παραμείνεις στην Ευρώπη μέσα σε διάστημα ενός μηνός και ούτε, είναι κάτι που σίγουρα ούτε ο Χουντίνι θα κατάφερνε;
Είναι δυνατόν να μην ήξεραν ότ , αν πράγματι αληθεύει αυτό που εμείς πιστέψαμε και αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε ως θαυματουργή ελπίδα, χρειάζεται χρόνο για να υλοποιηθεί;
Είναι δυνατόν, μα το Θεό, να μην ήξεραν ότι αυτά τα αδύνατα και πανδύσκολα είναι αδύνατον να γίνουν από την μία μέρα στην άλλη;
Μη γελιόμαστε. Αφού κι εγώ ακόμη, που είμαι πολιτικό νήπιο μπροστά στα μεγέθη τους -και βάζω και τον σεβάσμιο και πολυαγαπημένο μου Μανώλη Γλέζο μέσα- ήξερα ότι αν υπήρχε έστω και μία στο εκατομμύριο να γίνει το θαύμα «και μέσα στο Ευρώ και έξω απ΄το Μνημόνιο» αυτό ήθελε τουλάχιστον χρόνο. Άπλετο χρόνο.
Αλλά για να λέμε την αλήθεια αυτό που ήθελε στ΄ αλήθεια ακόμα περισσότερο χρόνο είναι να συνειδητοποιήσει ο λαός εκείνο που κάποια στιγμή ξεστόμισε ο Αλέκος Αλαβάνος απευθυνόμενος προς το πολιτικό του τέκνο ερωτώμενος σχετικά:
«Νομίζω ότι ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να μη φοβηθεί να πει την αλήθεια στο λαό. Για να απαλλαγούμε απ΄το Μνημόνιο πρέπει να φύγουμε απ΄την Ευρώπη»…
Μέσα σ΄όλο αυτό το ανακάτωμα, λοιπόν, που κοντεύει να μας στείλει αδιάβαστους, τι να γίνει; Δεν μένει άλλη λύση απ΄την ψυχραιμία και την υπομονή.
Το σκηνικό είναι ετοιμόρροπο και κανείς δεν ξέρει αν θα μπορέσει να ξαναστηθεί χωρίς να μοιάζει με την παράγκα του Καραγκιόζη. Ή αν θα πάμε για άλλα… Ξέρετε εσείς. Εκλογές… Δημοψηφίσματα… Κι ο Θεός βοηθός…
Εγώ πάντως κάνω το σταυρό μου. Και ας με ξανα-ματα- «δείρουν» και γι’ αυτό οι συνιστώσες…
