Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης (liberal)
Οι εξελίξεις κρίνονται ικανοποιητικές, ο στόχος έχει επιτευχθεί, η κυριαρχία διατηρείται στο ακέραιο. Σε κάποια απρόσιτα γραφεία, οι επιχειρηματίες των Μέσων ενημέρωσης ανακουφισμένοι από την πορεία των πραγμάτων στον χώρο τους, εκφράζουν με σχεδόν απόλυτο τρόπο τη βεβαιότητα πως τίποτα δεν θ’ αλλάξει στο status quo, στις επιρροές και τις επιδιώξεις τους. Στο σκληρό παιχνίδι, βγήκαν για μια ακόμα φορά κερδισμένοι. Όπως συμβαίνει πάντοτε. Το πολιτικό σύστημα, μετράει μια ακόμα ήττα.
Η ικανοποίηση, είναι δικαιολογημένη. Τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, θα συνεχίσουν να λειτουργούν με τον τρόπο που αυτό συνέβαινε ως σήμερα. Ενδεχομένως να καταβάλλουν ένα.. χρηματικό ποσό για την χρήση των συχνοτήτων, για το οποίο ωστόσο θα αποζημιωθούν με κάποιο τρόπο, πάντα υπάρχουν αυτοί οι… κάποιοι τρόποι.
Η ανερμάτιστη κυβερνητική πολιτική (που σαν μοναδικό στόχο είχε τη δημιουργία εστιών δικής της επιρροής στο τηλεοπτικό τοπίο), έχει δρομολογήσει όλες τις προϋποθέσεις για να διατηρηθεί ένα τηλεοπτικό τοπίο με σχεδόν τα ίδια χαρακτηριστικά που είχε στα προηγούμενα 27 χρόνια.
Η κυβέρνηση, σε μια άτακτη υποχώρηση επαναφέρει στο ΕΣΡ τις αρμοδιότητες που είχε πάρει ο υπουργός Παππάς, επειδή ήθελε αυτός να καθορίζει πόσα κανάλια θα εκπέμπουν και αν είναι δυνατόν και ποιους ιδιοκτήτες θα έχουν αυτά. Για την ακρίβεια, η επιθυμία ήταν κάποιοι τουλάχιστον από τους ιδιοκτήτες να στηρίζουν την κυβέρνηση. Η ευκαιρία χάθηκε από την αρχή. Όχι η ευκαιρία της κυβέρνησης να δημιουργήσει τους δικούς της καναλάρχες. Οι σχετικές προσπάθειες, μάλλον θα συνεχιστούν. Η χαμένη ευκαιρία αφορά στο πολιτικό σύστημα που μετά από 27 ολόκληρα χρόνια θα μπορούσε να βάλει όρους και προϋποθέσεις στον τρόπο λειτουργίας του τηλεοπτικού τοπίου. Στα χρόνια αυτά, το πολιτικό σύστημα, είχε δεχτεί να εξυπηρετεί το μιντιακό σύστημα με προσδοκόμενο όφελος αντίστοιχη και πολύπλευρη στήριξη.
Το αυτονόητο, η μεταβίβαση δηλαδή των αρμοδιοτήτων στο ΕΣΡ, θεωρητικά αποτελεί μια καλή εξέλιξη. Ωστόσο, συμβαίνει σε λάθος χρόνο. Ο σωστός ήταν τότε που η κυβέρνηση κέρδισε την εξουσία και είχε όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα δικά της. Θα μπορούσε τότε να εξαναγκάσει τα άλλα κόμματα ν ακολουθήσουν. Προτείνοντας πρόσωπα ανεξάρτητα και ενισχύοντας την αυτονομία του ΕΣΡ. Θα άφηνε ένα ισχυρό όργανο να βάλει μια τάξη σ’ ενα αντικειμενικά άνομο τηλεοπτικό τοπίο. Δεν το ήθελε, δεν το έκανε.
Από εδώ και πέρα, αυτό που θα παρατηρούμε είναι μια διελκυστίνδα μεταξύ των κομμάτων σε ότι αφορά τα μέλη αυτού του οργάνου,τις πραγματικές αρμοδιότητές του και άλλες τέτοιες παραμέτρους. Η επιλογή Πολύδωρα, δεν έχει μόνο στοιχεία γραφικότητας, αυτό είναι το λιγότερο. Δίνει ένα στίγμα των προθέσεων Τσίπρα. Να ελέγχει το ΕΣΡ μ’ ένα πρόσωπο που δεν προέρχεται από τον δικό του χώρο (το οποίο ωστόσο πρόσωπο λέει πια όσα λέει και ο δικός του χώρος) και αυτό σαν δείγμα υποτίθεται, αξιοκρατίας. Αν ο συγκεκριμένος πολιτικός δεν έχει σχέση με το αντικείμενο, δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία και αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος που οδήγησε στην χρεωκοπία δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν οι εντυπώσεις.
Κανένας δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για το πόσα κανάλια θα εκπέμπουν από εδώ και πέρα, αν οι ιδιοκτήτες τους μπορούν να δικαιολογήσουν τα χρήματα που δίνουν, αν μπορούν να απαντήσουν γιατί δαπανούν χρήματα σε κανάλια παθητικά, πόσοι εργαζόμενοι θα απασχολούνται και με ποιες εργασιακές συνθήκες, ποιο θα είναι το παρεχόμενο προϊόν ιδιαίτερα στον τομέα της πληροφόρησης. Το σκηνικό που έχει ήδη διαμορφωθεί πάντως, μας δείχνει με σχετική βεβαιότητα, πως αυτοί στα απόμακρα γραφεία, κάνουν ένα ακόμα πάρτι, αφού πέτυχαν μια ακόμα νίκη στα σημεία απέναντι στο πολιτικό σύστημα…
