Οι δύσκολες ημέρες για κάποιους ανθρώπους έρχονται… Και το λέμε αυτό διότι, άλλο είναι να είσαι στο σπίτι σου με τους αγαπημένου σου ανθρώπους να χαίρεσαι τις όμορφες στιγμές των εορτών, κι άλλο είναι να είσαι μια εβδομάδα το λιγότερο! σε ένα νησί με τους συναδέλφου σου (τεχνικούς και πληρώματα) να περιμένεις πότε και πόσες φορές την ημέρα θα χτυπήσει αυτό το γ@μ..νο το τηλέφωνο για να ακούσεις την καταραμένη λέξη…
Όλοι θα ήμαστε μαζεμένοι οικογενειακά στα εορταστικά τραπέζια μας, με τα ωραία μας εδέσματα, τα χαμόγελα μας, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας , τα γλέντια μας και ότι άλλο μπορεί να μας χαρίσει χαρά. Μας έχει τύχει τους περισσότερους τούτες τις χαρμόσυνες ημέρες να αναφέρουμε πάνω σε μια συζήτηση, το λεγόμενο…»κάποιοι δουλεύουνε ρε φίλε»… και να συνεχίζουμε το κεφάτο ελληνικό γλέντι των Χριστουγέννων που τόσο πολύ περιμέναμε απεγνωσμένα μετά από υπομονή πολλών μηνών για να «χαλαρώσουμε» ένα τριήμερο.
Για κάποιους ανθρώπους όμως της Πολεμικής Αεροπορίας και γενικότερα των στελεχών των Ενόπλων δυνάμεων δεν υπάρχει ημέρα εορτής, αργίας ή Κυριακής για να χαρεί με τη οικογένεια του ή τα παιδιά του. Αυτό δηλαδή που ζούμε οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες στην καθημερινότητα μας… Τώρα θα πείτε! ως νεοέλληνες που είμαστε… «Αυτοί το επέλεξαν να κάνουν μια τέτοια εργασία». Βεβαίως και το επέλεξαν αυτοί. Για να έχουμε το δικαίωμα να καθόμαστε να γλεντοκοπάμε όλοι εμείς, να απολαμβάνουμε την δημοκρατία μας, τις εορτές μας, τις αργίες μας, το δικαίωμα λόγου κλπ κλπ.
Αυτό που θα θέλαμε να τονίσουμε ουσιαστικά τις ημέρες που διανύουμε είναι : Πρέπει να σκεφτόμαστε «πιο έντονα» ότι κάποιοι άνθρωποι προσφέρουν κυριολεκτικά το αίμα τους και «θυσιάζονται» για να είμαστε όλοι εμείς καλά.Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
