Έρχεται «καυτός» χειμώνας για την οικονομική πραγματικότητα της χώρας, αλλά το success storyκαλά κρατεί.
Τα κεντρικά ΜΜΕ βομβαρδίζουν το ζαλισμένο πλήθος (κατά Τσόμσκι) με εικονική αισιοδοξία, εμφανίζοντας πλασματικά δημοσιονομικά πλεονάσματα, ενώ τα έσοδα του κράτους, των ασφαλιστικών ταμείων και η οικονομία γενικότερα, καταρρέουν. Δυστυχώς εκτός από τους ανθρώπους υποφέρουν και οι αριθμοί.
Η ανεργία συνεχίζει την ανηφορική της πορεία παραμένοντας σταθερά στο 27-28% για το σύνολο του πληθυσμού, και άνω του 55% για τους νέους.
Μέχρι το τέλος του έτους, θα κλείσουν 15.000 επιχειρήσεις και θα μείνουν άνεργοι 42.000 εργαζόμενοι, σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕ. Σημειώνεται ότι, από το 2009 μέχρι σήμερα, έχουν κλείσει 230.000 επιχειρήσεις.
Ο κύκλος εργασιών έχει μειωθεί κατακόρυφα, η αγορά έχει στεγνώσει από ρευστότητα και ο πληθωρισμός κινείται με αρνητικό πρόσημο, γεγονός που δημιουργεί συνθήκες μόνιμης ύφεσης και αποανάπτυξης.
Οι οφειλές από δάνεια συνεχώς αυξάνουν και τον Ιούλιο τρέχοντος ανέρχονταν σε 77 δισ., από τα οποία τα 42 δισ. είναι επιχειρηματικά, τα 25 δισ. στεγαστικά και 10 δισ. καταναλωτικά.
Περίπου μία στις δύο επιχειρήσεις αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις δανειακές, φορολογικές και ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις. Στο σύνολό τους, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία, προβλέπεται να ξεπεράσουν τα 75 δισ. μέχρι το τέλος του χρόνου. Και αυτό, χωρίς να συνυπολογίζεται ο ΕΝΦΙΑ, ο νέος εξωφρενικός φόρος ακίνητης περιουσίας.
Περισσότεροι από τους μισούς από το σύνολο των 5,8 εκ. φορολογούμενων πολιτών χρωστάνε στην εφορία. Και αυτό, παρ’ όλη την έντονη αυστηροποίηση του συστήματος εισπράξεων και των εξοντωτικών μέτρων, που φτάνουν μέχρι την κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών από οφειλέτες στην εφορία με χρέη μόλις πάνω από 10.000 ευρώ.
Συνεχώς διευρύνεται ο αριθμός των ανασφάλιστων πολιτών και επιχειρηματιών, καθώς και το σύνολο των οφειλών.
Τα ασφαλιστικά ταμεία που λαβώθηκαν, εκτός των άλλων, με το κούρεμα των αποθεματικών τους από το PSI, βουλιάζουν.
Ο ΟΑΕΕ και το ΙΚΑ, έχουν ήδη απορροφήσει στο επτάμηνο Ιανουαρίου – Ιουλίου το 81,3% και το 64% αντίστοιχα της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης.
Τα ελλείμματα όλων των ασφαλιστικών ταμείων αυξάνονται αλματωδώς, αφού για κάθε τρέχοντα μήνα είναι ελλειμματικά κατά 1 δισ., ευρώ περίπου
Αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστούν πρόσθετη χρηματοδότηση, ενώ αναμένονται και νέες μειώσεις και καθυστερήσεις στην καταβολή των συντάξεων και του εφ’ άπαξ.
Δραματικά αυξάνονται επίσης, τα ανεξόφλητα τέλη στη ΔΕΗ με ρυθμό 30% ανά μήνα μέσα στο 2014, ώστε αρμόδια στελέχη της να εκτιμούν ότι, μέχρι το τέλος του έτους θα έχουν φτάσει τα 2 δισ. ευρώ.
Την ίδια ώρα όλοι οι δείκτες της ελληνικής οικονομίας (ΑΕΠ, εμπορικό ισοζύγιο, δείκτες βιομηχανικής παραγωγής, πληθωρισμός, ανεργία, κλπ.), χωλαίνουν, με συνέπεια την πλήρη αδυναμία της χώρας να ξεφύγει από τις δαγκάνες της ύφεσης.
Με αλματώδεις ρυθμούς αυξάνει το ελληνικό χρέος και οι υποχρεώσεις της χώρας μας για πληρωμές τόκων.
Μεταξύ Ιουνίου 2012 και Δεκεμβρίου 2014, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 303,5 δισ. € ή 157% του ΑΕΠ, εκτινάχθηκε σε 328 δισ. € ή 182% του ΑΕΠ, παρ’ όλο το κούρεμα του 1912 που έγινε κυρίως σε βάρος ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων φορέων και ομολογιούχων.
Στην περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2013-2014, οι δαπάνες για τόκους και χρεολύσια για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, από 48,2 αυξήθηκαν σε 90,9 δισ. €, ενώ ο μηνιαίος δανεισμός (πιστωτικά έσοδα) του ελληνικού δημοσίου από 59,4 εκτοξεύτηκε σε 86,0 δισ. ευρώ.
Τα spreads των 10ετών ελληνικών ομολόγων διευρύνονται ανησυχητικά αφού, από τις 440 μονάδες που ήταν στις αρχές Σεπτεμβρίου, κυμαίνονται σήμερα γύρω στις 520 μονάδες βάσης, σηματοδοτώντας έτσι ακόμα μεγαλύτερο κόστους δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου από τις διεθνείς αγορές. Παράλληλα, συνεχίζονται οι απώλειες στο Ελληνικό Χρηματιστήριο που στην περίοδο 2009-2014 έχασε συνολικά 116 δισ. ευρώ.
Παρ’ όλη την εικονική αισιοδοξία που εκπέμπουν τα ελεγχόμενα από τις τράπεζες και κατ’ επέκταση από το Βερολίνο κεντρικά ΜΜΕ, πουθενά από όλους τους διεθνείς οικονομικούς φορείς, δεν προβλέπεται αύξηση του ΑΕΠ άνω της μονάδας στην περίοδο των επερχόμενων ετών μέχρι το 2020. Αυτό σημαίνει ότι, το σημείο στροφής της ελληνικής οικονομίας προς μια υγιή αναπτυξιακή πορεία, δεν είναι σε καμιά περίπτωση ορατό.
Για να έχουμε αύξηση της απασχόλησης και μείωση της ανεργίας, η ανάπτυξη της χώρας ετησίως, το ποσοστό δηλ. ανάπτυξης του ΑΕΠ, πρέπει να ανέρχεται ετησίως σε επίπεδα της τάξης του 3-3,5% και άνω. Επί πλέον, για να ανταποκριθούμε στο διαρκώς αυξανόμενο χρέος μας χρειαζόμαστε ετήσια ανάπτυξη 4%.
Για να βγούμε δηλ. από την κρίση, αιτείται ετήσια ανάπτυξη του ΑΕΠ της τάξης συνολικά του 8%! Η πιθανότητα να δούμε κάτι τέτοιο πριν από το 2025, είναι εντελώς εξωπραγματική, όταν η οικονομία μας στραγγαλίζεται από την εξοντωτική πολιτική της ακραίας λιτότητας και του υπερτιμημένου ευρώ που επιβάλλει το Βερολίνο, παρ’ όλες τις επικρίσεις από παντού, ακόμα και από το ΔΝΤ,
Αν υποθέσουμε ότι η χαμογελαστή εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζεται σήμερα για την ελληνική οικονομία αποδειχτεί ότι έχει και την ελάχιστη έστω επαφή με την πραγματικότητα, τότε εμείς οι «απαισιόδοξοι», θα ήμαστε οι πρώτοι που θα εκφράσουμε την ικανοποίησή μας.
Γιατί προέχει πάνω απ’ όλα η σωτηρία της χώρας, πολύ περισσότερο φυσικά από το να επιβεβαιωθούν οι απαισιόδοξες προβλέψεις μας. Αλίμονο όμως.
Τις «μαύρες» προβλέψεις συνυπογράφουν οι περισσότεροι ανεξάρτητοι διεθνείς «γκουρού» της οικονομικής σκέψης, με επικεφαλής τον Πωλ Κρούγμαν, τον Χανς Βέρνερ Ζιν, τον Κένεθ Ρογκόφ και πολλούς άλλους.
Όπως και το σύνολο σχεδόν των οικονομολόγων όλων των τάσεων με βραβείο Νόμπελ, που πρόσφατα σε συνάντησή τους στη Γερμανία, επέκριναν σφοδρότατα τη γερμανική ηγεσία για την πολιτική της. Ενώ σχεδόν κανένας σοβαρός ανεξάρτητος οικονομολόγος κύρους διεθνώς, δεν τοποθετείται στην απέναντι πλευρά. Εκτός από τους τραπεζίτες και μάλιστα όχι όλους!
Στο πρώτο έτος των Πανεπιστημιακών παραδόσεων διδάσκουμε ότι, η καλλιέργεια κλίματος οικονομικής αισιοδοξίας μπορεί να επενεργήσει θετικά για την οικονομία.
Όταν όμως οι υπεραισιόδοξες προβλέψεις συνεχώς διαψεύδονται, τότε η εικονική αισιοδοξία μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ.
Να συμβεί δηλ. κάτι σαν το γνωστό μύθο με το βοσκό που ζητούσε επανειλημμένα βοήθεια για το λύκο που δήθεν του ορμούσε αλλά αποδεικνυόταν ψέμα. Και όταν ο λύκος ήρθε και φώναξε ξανά «βοήθεια λύκος», κανένας δεν τον πίστεψε. Και τελικά τον έφαγε το θηρίο.
