Στο άρθρο του που «σπάει κόκαλα», ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης, αναφέρεται στο «ξεκαθάρισμα» από την τότε Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, δώδεκα «αιρετικών» στελεχών, που έγινε στο Συνέδριο του 2002 του ΠΑΣΟΚ, με τη σύμπραξη «τσοχατζοπουλικών» και… «εκσυγχρονιστών».

Το ζήτημα δε θα είχε κανένα ενδιαφέρον, αν δεν υπήρχε η διαρκής πρόκληση από ορισμένους που παραμένουν «στελέχη» και κάθε τόσο μας κάνουν και… μαθήματα κομματικού ήθους, πάντα στο όνομα της Παράταξης (και πάντα με το αζημίωτο)…

Αποφάσισα να μοιραστώ με όποιον έχει την περιέργεια να καταλάβει γιατί το ΠΑΣΟΚ κατάντησε αυτό το τσίρκο που είδαμε στα δύο Ζάππεια, μέσα από δύο προσωπικές μαρτυρίες – και ευχαριστώ όποιον αντέξει να τα διαβάσει.

Ιστορία πρώτη:

Βράδυ Εκλογών 2000, νωρίς, όταν ακόμα φαινόταν ότι η Νέα Δημοκρατία κέρδιζε.

Βρίσκομαι στο Εκλογικό Κέντρο της Νεολαίας στην Κλαυθμώνος, όταν ξαφνικά βλέπω έντονη κινητικότητα με άξονα γνωστό στελεχάκι, -τώρα στελεχάρα- που φαινόταν να μοιράζει κάτι στους νεολαίους.

Πλησιάζω και αντιλαμβάνομαι ότι μοιράζει αυτοκόλλητα με τη φωτογραφία του Άκη Τσοχατζόπουλου!!!

Πριν προλάβω να τον ρωτήσω, μου δίνει ένα και μου… ανακοινώνει με στόμφο ότι «μόλις οριστικοποιηθεί το αποτέλεσμα, κάνουμε «ντου» στη Χαριλάου Τρικούπη και πετάμε έξω τους εκσυγχρονιστές».

Ευτυχώς (γι΄ αυτόν) δεν χρειάστηκε να κάνει πράξη την… απειλή του.

Λίγες ημέρες μετά, οι αποτελούντες την «ηγεσία» της πλειοψηφίας της Νεολαίας που εξέφραζε την «εσωκομματική αντιπολίτευση», συναντηθήκαμε στο σπίτι ενός από εμάς για να δούμε τι κάνουμε μετά την επανεκλογή Σημίτη.

Υπήρξαν δύο απόψεις .

Η μία, έλεγε «συνεχίζουμε χωρίς συμβιβασμό» – ήμασταν μειοψηφία.

Την άλλη, που ήταν «καιρός να γίνουμε κι εμείς νοματαίοι», δηλαδή να στηρίξουμε Σημίτη με αντάλλαγμα συμμετοχή στη μάσα, τη στήριξε η πλειοψηφία, με προεξάρχοντα τον… μπολσεβίκο που λίγες ημέρες πριν ήταν έτοιμος, με τον Άκη στο πέτο να… καταλάβει τα «Κεντρικά»…

Ιστορία δεύτερη:

Έχοντας διαρρήξει μετά από εκείνη τη συνάντηση τις σχέσεις μου με τη συγκεκριμένη παρέα στελεχών, μετέχω ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής σε μια νέα, ολιγάριθμη ομάδα, η οποία έχει την τιμή να έχει καταψηφίσει όλες τις προτάσεις – εισηγήσεις Σημίτη από το 2000 μέχρι το 2002.

Μας χωρίζει περίπου μία εβδομάδα από το Συνέδριο του 2002 και ως μέλος της Επιτροπής Δεοντολογίας έχω φτάσει στα όριά μου βλέποντας την ξεφτίλα των «εγγραφών» δεκάδων χιλιάδων ανύπαρκτων στην πραγματικότητα «μελών» – και από τις δύο πλευρές της εσωκομματικής (γιαλαντζί) διαμάχης.

Αποφασίζω να προτείνω στα υπόλοιπα μέλη που ανήκαν στην «εσωκομματική αντιπολίτευση» να καταγγείλουμε το ξεφτιλίκι στη Σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής, την επόμενη ημέρα…

Συμφωνούν και ο επιφανέστερος αναλαμβάνει να θέσει το ζήτημα, με τους άλλους να στηρίξουμε.

Έρχεται η ώρα της «ρήξης» και διαπιστώνω ότι αυτό που συμφωνήσαμε ενθουσιωδώς το προηγούμενο βράδυ, δεν πραγματοποιείται.

Σηκώνομαι μόνος μου, διασχίζω την αίθουσα φωνάζοντας, δεν κινείται κανείς.

Ο μεν Σημίτης με κοίταζε με το βλέμμα ειρωνικής οχιάς, ο δε Άκης κοίταζε τα παπούτσια του…

Με κάλυψαν με φωνές, ανακατεμένες με αποδοκιμασίες.

Λίγο αργότερα, ο Απόστολος Κακλαμάνης, ο μόνος εκ των «κορυφαίων» που δεν ενεπλάκη στις εσωκομματικές ίντριγκες, θέτει μία πρόταση που ουσιαστικά διαλύει τις δύο «ομάδες» που είχαν σχηματισθεί με τα μέλη – φαντάσματα.

Την υπερψηφίσαμε νομίζω είκοσι.

Την ώρα που σήκωσα το χέρι μου, μια γνώριμη φωνή από την πίσω σειρά μου φωνάζει: «Κρίτωνα, τελείωσες, θα σε γαμήσουμε».

Ήταν η φωνή ενός παλιού «φίλου» και «συντρόφου» στη Νεολαία που εξελίχθηκε σε σπουδαίο Πολιτικό και παριστάνει τον θεματοφύλακα της κομματικής ηθικής.

Έκανε πράξη την… «υπόσχεσή» του -ευτυχώς μόνο μεταφορικά- και του χρωστώ εκ των υστέρων σε προσωπικό επίπεδο ευγνωμοσύνη γιατί με βοήθησε να απεμπλακώ από την ενεργό συμμετοχή, άσχετα αν πέρασα μεγάλο χρονικό διάστημα πίκρας, όχι για τη μη επανεκλογή, αλλά για την κατάντια των «φίλων».

Αλλά η ζημιά που έκαναν στο ΠΑΣΟΚ με τη διαπαιδαγώγηση γενιών ολόκληρων νέων παιδιών στη λογική της «πάρτης», φαίνεται σήμερα.

Και αυτό, ακόμα πονάει και θα πονάει.

Καταλαβαίνω ότι όποιος άντεξε -αν άντεξε- να διαβάσει έως εδώ, θα μου πει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, το «καλά ξυπνητούρια» και θα επαναλάβει το χιλιοειπωμένο «έτσι είναι η Πολιτική».

Ποτέ δεν το πίστεψα και δε θα το πιστέψω.

Πολιτική χωρίς Όραμα, χωρίς Συλλογικότητα, χωρίς Αυτοθυσία, μοιάζει στη δική μου συνείδηση με ζωή χωρίς Έρωτα, χωρίς Φλόγα, χωρίς Σκοπό.

Κι εγώ, αλλά και πάρα πολλοί και πολλές που γνωρίζω, ευτυχώς, ό,τι κάνουμε στη ζωή μας, το κάνουμε γιατί είμαστε διαρκώς ερωτευμένοι.