Το συμβάν από την πρόσφατη συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, κατά τη διάρκεια του οποίου η ερμηνεύτρια ξεσπά σε κλάματα επί σκηνής, σχολίασε στο προσωπικό της blog η Μαίρη Συνατσάκη.
Συγκεκριμένα έγραψε:
«Είδα εχθές ένα βίντεο με την Νατάσσα Μποφίλιου. Από την τελευταία της συναυλία στην Τεχνόπολη. Που συγκινήθηκε πολύ από τον κόσμο. Από το γεγονός ότι τραγουδούσαν όλοι μαζί της, στίχο προς στίχο ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει πει ποτέ.
“Το Μέτρημα”.
Αν έχετε 3 λεπτά και 41 δευτερόλεπτα εύκαιρα, πολύ θα ήθελα να το δείτε.
Το βίντεο είναι αυτό:
Και τώρα θέλω να μιλήσω γι” αυτό το συναίσθημα που έχετε στο στομάχι σας. Γιατί κάτι νιώθετε. Είμαι σίγουρη.
Μπορεί να είναι κάτι μικρό ή μπορεί να είσαστε σαν κι εμένα που αυτό το “κάτι”-συναίσθημα από το στομάχι, το ανέβασα στο στέρνο και από εκεί στους δακρυϊκούς πόρους του ματιού για να σχηματιστούν τελικά μερικά πολύ ταιριαστά δάκρυα.
Αυτό το συναίσθημα πιστεύω είναι η αλήθεια.
Ό,τι μα ό,τι έχεις αισθανθεί από αυτό το βίντεο είναι πραγματικό. Μπορεί να μην σου αρέσει καν η Μποφίλιου (και το κείμενο δεν γράφεται για εκείνη επί της ουσίας), αλλά δεν γίνεται να παρακολουθήσεις αυτά τα τρισήμιση λεπτά και να μην αισθανθείς τη συγκίνηση.
Δεν γίνεται να μην νιώσεις την αλήθεια της, τη γνησιότητα του συναισθήματος, το αβίαστο χωρίς δεύτερες σκέψεις τρυφερό ξέσπασμα χαράς.
Κι αυτό είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορούν να συμβούν στον πλανήτη.
Να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας την συναισθηματική αλήθεια και να την κάνουμε δώρο ο ένας στον άλλον.
Να αφήνουμε τα μάτια μας να γεμίζουν δάκρυα ακόμη κι όταν δεν βγαίνει πολύ νόημα. Να γίνεται μόνο από συναίσθημα. Σκέτο, χωρίς σκέψεις.
Και να επιτρέπουμε να είμαστε ειλικρινείς. Σε ό,τι κάνουμε. Σε μια κουβέντα που θα πούμε. Σε μια χειραψία, αγκαλιά, άγγιγμα. Σε ό,τι έχουμε.
Πάρα πολύ συχνά φαντάζομαι θα συζητάτε με φίλους “Τι να του/της πω που μου αρέσει?” ή “Να της/του στείλω μήνυμα ή να το παίξω αδιαφορία;” ή άλλα τέτοια.
Στρατηγικές για τον “Έρωτα” και μεθόδους. Άχρηστα πράγματα. Τι νόημα έχει να μην τα βγάλεις από μέσα σου, όλα? Γιατί να κρατάς τα “καλά” κλειδωμένα? Τι πειράζει να πεις “Σε γουστάρω” “Σε θέλω” “Σε αγαπάω”, μια καλή ευγενική κουβέντα?
Τι πειράζει ο άλλος να μην έχει κάτι ίδιο να σου πει? Ναι, θα λυπηθείς. Αλλά θα κρατήσει λίγο.
Και μετά εσύ θα είσαι ήρεμος. Θα έχεις βγάλει καλό απο μέσα σου, θα έχεις εκφραστεί και δεν θα έχεις καταπιέσει τίποτα. Κι αν μάλιστα είναι και αληθινό όλο αυτό, δεν μπορεί παρα να νιώσει “κάτι”, σαν συναίσθημα, στο στομάχι του ο άλλος.
Έχουμε κάνει φτωχό τον κόσμο μας γιατί είμαστε φοβιτσιάρηδες. Γιατί κρατάμε το “καλό” κλειδωμένο μέσα μας μην τυχόν και πληγωθούμε και πετάμε από αντίδραση με φόρα το “κακό” έξω.
Έχουμε συνδυάσει το “Σε αγαπάω” με το “Κι εγώ”. Το “Μου αρέσεις” με το “Κι εμένα”, το τεφτέρι με τα συναισθήματα. Τ
α βάζουμε όλα κάτω και τα μετράμε. “Εγώ σου έδωσα πέντε φορές φιλί κι εσύ μία, άρα δεν με αγαπάς όσο εγώ.”
Σαν ξαφνικά να υιοθετούμε την πεποίθηση ότι όλοι λειτουργούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κι έχουμε τους ίδιους βιορυθμούς και τα ίδια πράγματα στο κεφάλι μας.
Ξεχνάμε πως όταν δίνουμε, παίρνουμε αυτόματα την χαρά γιατί έχουμε δώσει.
Η χαρά του να παίρνεις βρίσκεται σε άλλο “κουτάκι” και δεν είναι σωστό να μπλέκεται στα πόδια μας συνέχεια.
Είναι σαν τον χώρο του γλυκού στο στομάχι. Είναι ανεξάρτητος από τον χώρο του αλμυρού. -και το ξέρεις!- για κάθε φορά που έχεις φάει του σκασμού και αντέχεις να φας και λίγο γλυκό μετά.
Θα πάρουμε. Μην μου αγχώνεσαι.
Αν βγάλουμε αλήθεια. Θα πάρουμε!
Και να μην φοβάσαι. ».
