Μετά τον θάνατο της Okiku, η οικογένειά της, όπως ήταν φυσικό, ήταν συντετριμμένη για την τραγική απώλεια.

Τοποθέτησαν διάφορα αγαπημένα αντικείμενα της κόρης τους στον οικογενειακό βωμό. Ανάμεσά τους ήταν και η κούκλα που η κόρη τους αγαπούσε τόσο πολύ. Ωστόσο, δεν άργησαν να αντιληφθούν ότι συνέβαινε κάτι παράξενο.

Τα μαλλιά της κούκλας μάκραιναν! Από τους ώμους όπου έφταναν αρχικά, τα μαλλιά έφταναν σιγά σιγά μέχρι τα γόνατα. Όσο κι αν έκοβαν τα μαλλιά της, αυτά συνέχισαν να μακραίνουν και πάντα έφταναν, για ανεξήγητο λόγο, μέχρι τα γόνατα!

Η οικογένεια συμπέρανε ότι το πνεύμα της κόρης τους ζούσε μέσα στην κούκλα. Το 1938 αποφάσισαν να μετακομίσουν αλλά δεν ήξεραν τι να κάνουν με την κούκλα.

Από τη μία είχαν αγριέψει λίγο και τους τρόμαζε η παρουσία της, από την άλλη δε τους πήγαινε η καρδιά να την εγκαταλείψουν εφόσον, όπως πίστευαν, μέσα της ζούσε το πνεύμα της κόρης τους. Κάπως έτσι πήραν την απόφαση και την παρέδωσαν στον ναό Mannenji, στην πόλη Iwamizawa του Hokkaido της Ιαπωνίας.

Η οικογένεια ενημέρωσε τους μοναχούς για το παράξενο φαινόμενο με τα μαλλιά της αλλά εκείνοι δεν εξέφρασαν κάποιον ενδοιασμό. Την τοποθέτησαν σε ένα ανοιχτό ξύλινο κουτί στον βωμό του ναού. Όποτε τα μαλλιά μεγάλωναν, τα έκοβαν. Αυτό είχε γίνει πια μέρος της καθημερινότητάς τους.

Οι τοπικοί θρύλοι λένε πως η κούκλα παραμένει εκεί ακόμη και σήμερα και πως τα μαλλιά της συνεχίζουν να μεγαλώνουν. Κανείς ωστόσο δεν ξέρει πώς και γιατί μεγαλώνουν. Η κούκλα Okiku έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για αρκετούς Ιάπωνες συγγραφείς τρόμου και πολλές ταινίες, που κυκλοφόρησαν σε DVD κι όχι στη μεγάλη οθόνη, έχουν βασιστεί στο μύθο της.

ΠηγήΔείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα