Αν και ο Δαδήρας έμεινε μαζί της περισσότερο απ΄όλους, αν και της έδωσε τόσα, ο μεγάλος της έρωτας ήταν άλλος. Ο Άλκης Γιαννακάς, ένας ζεν πρεμιέ. Για εκείνη και για το 90% των γυναικών του χώρου ήταν ο ωραιότερος. Η Γκιζέλα καυχιόταν πάντοτε ότι είχε γίνει δικός της. Από τα λόγια της καταλάβαινε κανείς ότι ένιωθε περήφανη γι΄αυτό που αισθανόταν όσο ήταν μαζί του.

Κάπου στη δεκαετία του 70, από το 1975 και μετά, τότε που το ελληνικό σινεμά όδευε προς το θάνατο, η Γκιζέλα πρωταγωνίστησε σε μερικές soft porn ταινίες. Από τις τελευταίες φορές που το κοινό της εποχής μπόρεσε να θαυμάσει αυτό το θάρρος που είχε στο να βγάζει τα ρούχα της στην οθόνη. Κάτι που μέχρι και το 1980 ήταν ως και ταμπού. Πολλοί θα περίμεναν η δεκαετία αυτή, του 1980, να είναι το δικό της ζενίθ, αφού η βιντεοκασέτα και το ύφος των ταινιών θα ήταν παιχνιδάκι για εκείνη.

Αντ΄αυτού η Γκιζέλα αποχωρίστηκε οριστικά τον χώρο και έζησε μιαν άλλη ζωή. Διάβαζε πολλά βιβλία, μετακόμισε στη Νάξο στο χωριό της μαμάς της και έζησε ως «βλάχα» και άφησε διά παντός την εικόνα που είχε πριν. Η ίδια έλεγε ότι «με λένε Διαμάντω. Α

πό το Δίας και το διαμάντι». Και δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος ο συνδυασμός. Ίσως με αυτή την εξήγηση το Διαμάντω να είναι πιο σέξι από το Γκιζέλα. Το γράφω με την έννοια ότι το διαμάντι για τον χαρακτήρα της ειπώθηκε από σχεδόν όλους όσοι την ήξεραν. Όσο για τον Δία, είμαι βέβαιος πως αν ζούσε τότε, μάλλον δε θα μιλούσε κανείς για τον μύθο της Ευρώπης σήμερα. Ή θα την είχε μετατρέψει η Ήρα σε κάποιο φυτό.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής της ζούσε με την εξής επιγραφή έξω από το σπίτι της: Μην πλησιάζετε είμαι άρρωστη. Παρά το ότι στους πρώτους μήνες του καρκίνου γελούσε αλαζονικά απέναντι στη νόσο λέγοντας «θα το νικήσω μόνη μου τον πούστη», περισσότερο έμοιαζε να το σφιχταγκαλιάζει.

Πολύ γρήγορα εξαπλώθηκε η ασθένεια σε οστά και εγκέφαλο. Τα 9 και πλέον χρόνια που έζησε έτσι ήταν μια υπέρβαση. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι τον νίκησε. Αυτή ήταν η νίκη. Να του δώσεις την ψευδαίσθηση ότι θα υποταχθείς χωρίς μάχη και να σε υποτιμήσει.

Και κάθε μέρα να του κρύβεσαι, να μη σε βρίσκει. Τελικά, η Γκιζέλα δεν απέφυγε το να γίνει μύθος. Όλως περιέργως ένας μύθος που θα λήξει πολύ πιο μετά από τους μύθους άλλων πιο καταξιωμένων του ελληνικού σινεμά της εποχής της!

ΠΗΓΗΔείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα