Σίγουρα ο Αλέξης Τσίπρας δεν περίμενε στήριξη σε αυτές τις οριακές στιγμές για τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του πορεία από τους συντρόφους της Αριστερής Πλατφόρμας.
Η συντροφικότητά τους εξαντλήθηκε την 26 Ιανουαρίου, όταν στρογγυλοκάθισαν στα υπουργικά γραφεία τους και ξεκίνησαν να καταστρώνουν τον πολιτικό τους σχεδιασμό για τη στάση που θα κρατήσουν όταν η χώρα και η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς βρεθεί προ αδιεξόδου.
Διότι το ενδεχόμενο της ρήξης με την Ευρώπη μπορεί ο Τσίπρας να μην το είχε ποτέ – όπως τόνισε επανειλημμένα – στην ατζέντα του, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ωστόσο, επιβεβαίωσε ότι το είχε ως το επόμενο βήμα στο μυαλό του για να οδηγήσει τον κόκκινο στρατό του στα χειμερινά ανάκτορα.
Δεν μπορεί να ισχυριστεί ωστόσο κανείς το ίδιο για βουλευτές, υπουργούς και στελέχη που έχουν εξαφανιστεί από προσώπου γης. Για πρωτοκλασάτα ονόματα της κυβέρνησης και της Κουμουνδούρου που αποτέλεσαν και αποτελούν μέχρι και σήμερα τον στενό πυρήνα των συνεργατών του Αλέξη Τσίπρα, όχι μόνο στο οχτάμηνο της διακυβέρνησης, αλλά και σε όλη την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ του 4% προς την 25η Ιανουαρίου και το 36,5%.
Για όλους αυτούς που ποιούν τη νήσσαν την ώρα που σύσσωμη η αντιπολίτευση έχει εξαπολύσει πυρ ομαδόν και παλεύει να πάρει ένα ξεροκόμματο από την πίτα του κόμματος με φόντο τις κάλπες.
Η σιωπή τους την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει στο μεγαλύτερο στοίχημα μετά την εξουσία, που είναι η διακυβέρνηση μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της συμφωνίας είναι εκκωφαντική – πλην του Νίκου Παππά και του Πάνου Σκουρλέτη που εκθέτουν εαυτούς υπεραμυνόμενοι του Αλέξη Τσίπρα–.
Εξίσου εκκωφαντική είναι τις τελευταίες ημέρες η σιωπή τους για τη διάσπαση του κόμματος, μετά την επαναβεβαίωση από τις κινήσεις Λαφαζάνη και όσων άλλων πηδούν από το καράβι ελπίζοντας να σωθούν από τη ρετσινιά του Μνημονίου, ότι η Αριστερά δεν έχει απαλλαγεί από το σύνδρομο του καπετανάτου.
Χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης του Μνημονίου, αυτό που φταίει στο ΣΥΡΙΖΑ για τη διάσπαση δεν είναι το μνημόνιο αλλά οι προσωπικές στρατηγικές, οι ιδεοληψίες και η παντελής έλλειψη διάθεσης για πραγματική και ρεαλιστική διακυβέρνηση. Η ιδεατή Αριστερά ανέκαθεν είχε στο DNA της μία δόση ουτοπίας που την καθιστούσε απόμακρη από την εφαρμοσμένη Αριστερά.
Η διαφορά στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι πλέον η κυβέρνηση βρέθηκε προ του διλήμματος να παραμείνει στην ουτοπία, παίζοντας ρώσικη ρουλέτα με γεμάτο εξάσφαιρο ή να λειτουργήσει μέσα στα πλαίσια που της παρέχονται και να εφαρμόσει εκεί τις ριζοσπαστικές πολιτικές της για μία δικαιότερη διακυβέρνηση με γνώμονα τον αδύναμο και τον αναξιοπαθούντα. Κάποιοι επέλεξαν το πρώτο και την ασφάλεια της αντιπολίτευσης, κάποιοι το δεύτερο και το δύσκολο δρόμο της προσπάθειας εφαρμογής ενός σκληρού μνημονίου με αριστερό πρόσημο. Ο καιρός γαρ εγγύς για την ημέρα της κρίσης.
Τον Ιανουάριο πολλοί είπαν ότι τις εκλογές δεν τις κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο Τσίπρας. Εν μέρει είναι αλήθεια, τις κέρδισε ο Τσίπρας έχοντας στρωμένο το έδαφος από τη σιχασιά του κόσμου και τη λαϊκή αγανάκτηση για το πολιτικό προσωπικό που κυβερνά τη χώρα επί σαράντα έτη. Αλλά εάν ίσχυε αυτό για τις εκλογές του Ιανουαρίου, τότε για αυτές που έρχονται, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί πρώτο κόμμα, θα τις έχει κερδίσει ο Αλέξης.
Μαζί με την πλατιά κοινωνική βάση που επιδιώκει εδώ και πάνω από έναν χρόνο να καταστήσει μέρος και κοινωνό του κόμματος, προκειμένου συντονιστεί με την κοινωνία, να την αφουγκραστεί, να εργαστεί μαζί της για να βγει από το οικονομικό τέλμα και να σταματήσει να επαναλαμβάνει το λάθος να την κοιτά αφ’ υψηλού, αναλωνόμενο σε ζυμώσεις, μηχανορραφίες και αμπελοφιλοσοφίες μίας κλειστής κομματικής νομενκλατούρας.
