Οι επιλογές και η «επικίνδυνη λύση» της μοιρασμένης δημαρχίας
Μπροστά σε μία πολύ δύσκολη απόφαση και μία επιλογή που χρειάζεται πολλή σκέψη για να γίνει βρίσκεται η απερχόμενη δήμαρχος της Βαρκελώνης Άντα Κολάου.
Μετά την ήττα της, με βραχεία κεφαλή, από το κεντροαριστερό αυτονομιστικό κόμμα ERC, η επικεφαλής της Barcelona en Comu’ κλίνει υπέρ της συμμαχίας με τους Σοσιαλιστές του PSC και τους φιλελεύθερους του πρώην πρωθυπουργού της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς, όμως η κομματική βάση της είναι διχασμένη ενώπιον αυτής της προοπτικής. Συνεπώς οι μόνες εναλλακτικές που έχει η Κολαόυ, είναι είτε να επιλέξει τη συνεργασία με τον Έρνεστ Μαραγάλ του ERC και να χάσει τη δημαρχία, είτε να κρατήσει τον δήμο συνεργαζόμενη με το PSC και τον Βαλς, είτε να μείνει στην αντιπολίτευση.
Πάντως, έως ότου η κομματική βάση ψηφίσει ποια από τις λύσεις επιθυμεί, η απόφαση της Κολάου θα χρειαστεί να μείνει μετέωρη, όπως εξηγεί το ΑΜΠΕ επικαλούμενο την El Pais.
«Είμαστε νεκροί εάν συμμαχήσουμε με τους αυτονομιστές», «είμαστε νεκροί εάν δεχθούμε τις ψήφους του Βαλς», «Είμαστε νεκροί εάν η Κολάου δεν πάρει τη δημαρχία». Αυτές είναι οι γνώμες που διασταυρώνονται όλες αυτές τις ημέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεταξύ των στελεχών και των ψηφοφόρων της Barcelona en Comu’. Η ηγεσία της παράταξης τηρεί προσεκτική στάση, καλώντας σε στοχασμό και ηρεμία.
Με λιγότερα από πέντε χρόνια ζωής, η παράταξη Barcelona en Comu’ –που αποτελεί μία σύγκλιση των πυρήνων της Κολάου, του ICV και των Podemos—βρέθηκε και το φθινόπωρο του 2017 ενώπιον ενός άλλου κρίσιμου διλήμματος, για το εάν θα διατηρούσαν τη δημαρχία συνεχίζοντας τη συνεργασία με το PSC, μετά την υποστήριξη των Σοσιαλιστών στην εφαρμογή του ελευθεριοκτόνου άρθρου 155 του Συντάγματος στην Καταλονία. Τότε η Κολάου επέλεξε να σιωπήσει. Η βάση ψήφισε τη διάλυση της συμμαχίας, μία απόφαση που μακροπρόθεσμα αποδείχθηκε λανθασμένη για το μέλλον της παράταξης. Σήμερα, το κρίσιμο σημείο για να μη διαλυθεί το κόμμα είναι, όπως τονίζουν πηγές του, «να διατηρηθεί μία συμπαγής ενότητα μεταξύ των δημοτικών συμβούλων και να επιτευχθεί ένα υψηλό ποσοστό στήριξης της όποιας απόφασης ληφθεί».
Όμως κάθε απόφαση της ηγεσίας θα πρέπει να υποβληθεί στη βάσανο των εσωκομματικών εκλογών για την επικύρωσή τους από τη βάση. Πολλοί είναι εκείνοι που επιμένουν πως η Κολάου θα πρέπει να λάβει σαφή θέση για την απόφαση και πιέζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προς αυτήν την κατεύθυνση. Η ηγεσία έχει συγκαλέσει για τις 7 Ιουνίου τα όργανα και όλοι ευελπιστούν πως θα κατατεθούν συγκεκριμένες προτάσεις.
Αλλά και οι διαμερισματικές συνελεύσεις είναι πολυπληθείς και είναι μάλιστα οι πιο μαζικές που έχουν καταγραφεί ποτέ. Σε αυτές συμμετέχουν όχι μόνον στελέχη που από την αρχή συνέβαλαν στη δημιουργία της παράταξης, αλλά και ακτιβιστές που προέρχονται ακόμη και από τις τάξεις των αυτονομιστών.
Ουσιαστικά, τέσσερις είναι οι άξονες που απασχολούν τον εσωτερικό διάλογο. Ο πρώτος, είναι η επίσημη γραμμή της παράταξης που ευνοεί την αριστερή συμμαχία με το PSC και το ERC (28 από τις 41 έδρες στο Δημοτικό Συμβούλιο), που όμως φαντάζει ανέφικτη καθώς αντιμετωπίζει τα αμοιβαία βέτο και από τους αυτονομιστές και από τους Σοσιαλιστές. Ο δεύτερος αφορά τη συγκυβέρνηση με το ERC (20 έδρες), πράγμα όμως που σημαίνει πως η Κολάου δεν θα είναι δήμαρχος. Ο τρίτος άξονας στρέφεται προς τη συμμαχία με Σοσιαλιστές και το Canvi per Barcelona του Βαλς—που προσφέρει τις ψήφους του χωρίς αντάλλαγμα. Και ο τέταρτος είναι να περάσει η Barcelona en Comu’ στην αντιπολίτευση.
Όσοι προκρίνουν τη συνεργασία με το ERC, υποστηρίζουν πως οι 20 έδρες καθιστούν εφικτή την κύρωση προγραμμάτων για την πόλη. Όμως είναι άλλοι που θεωρούν ότι η συγκυβέρνηση με τον Μαραγάλ θα σημάνει το «τέλος» της παράταξης, γιατί μη διατηρώντας τη δημαρχία συνεπάγεται ότι θα αφεθεί η καταλανική πρωτεύουσα στα χέρια των αυτονομιστών. Επιπλέον, η δεύτερη τη τάξει στο ERC είναι η Ελισένδα Αλεμάνι, παλαιό στέλεχος της Comu’, που θεωρείται ως αποστάτισσα και οι σχέσεις της με την ηγεσία του πρώην κόμματός της είναι χείριστες. Επίσης, άλλο αρνητικό στοιχείο σε αυτήν την επιλογή είναι ότι στο παρελθόν οι αυτονομιστές είχαν σταματήσει ορισμένα μεγάλα προγράμματα και τα δημοτικά διαμερίσματα που ήλεγχε το ERC είναι εκείνα που, σύμφωνα με στελέχη της παράταξης της Κολάου, εφάρμοσαν τα λιγότερα κοινωνικά προγράμματα.
Η επιλογή για συνεργασία με τον Βαλς απορρίπτεται, καθώς πολλά στελέχη θεωρούν πως ο γαλλο-ισπανός πολιτικός «είναι ο υποψήφιος των ελίτ» και πως μία τέτοια σύμπλευση θα αλλοίωνε την ουσία της πολιτικής φυσιογνωμίας της παράταξης. Επιπλέον, υποστηρίζουν, παρά τα όσα υπόσχεται ο Βαλς, ότι δεν πρόκειται να προσφέρει «τελείως αφιλοκερδώς» τη συνεργασία του.
Εκείνοι που στηρίζουν τη συμμαχία με τους Σοσιαλιστές είναι όσοι φλέγονται περισσότερο από την ιδέα να διατηρήσει τη δημαρχία η Κολάου. Γνώμονα για τους ίδιους αποτελεί, πως είναι η δεύτερη 4ετία που θα επιτρέψει στη Barcelona en Comu’ να υλοποιήσει τα μέτρα στα οποία επένδυσε το προηγούμενο διάστημα: να παραδώσει στις λαϊκές οικογένειες 4.600 διαμερίσματα, να εγκαινιάσει τις υποδομές που δημιουργούνται και τα μεγάλα έργα που δρομολογήθηκαν. Επίσης υπέρ της λύσης αυτής τάσσονται όσοι φοβούνται να βρεθούν στα χέρια των αυτονομιστών οι δύο μεγάλοι διοικητικοί θεσμοί στην Καταλονία. Εξάλλου, υπενθυμίζουν πως η Κολάου ήδη είχε διοικήσει την καταλανική μητρόπολη με τη συνεργασία του PSC τον πρώτο ενάμιση χρόνο: οι δύο παρατάξεις γνωρίζονται και η συμμαχία τους είχε λειτουργήσει και θα συνέχιζε εάν δεν είχαν μεσολαβήσει τα γεγονότα με το δημοψήφισμα που δίχασαν την κοινωνία.
Οι βάσεις τάσσονται υπέρ μίας συνεργασίας με το ERC αλλά μοιράζοντας τη δημαρχία: δύο χρόνια ο Μαραγάλ, δύο η Κολάου. Μία «επικίνδυνη» λύση, όπως τονίζουν πηγές της παράταξης, «διότι με το τεταμένο σκηνικό που επικρατεί κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα υπάρξει μέσα σε αυτή τη διετία μία συμπαγής πλειοψηφία». Πάντως εκείνοι που μειοψηφούν είναι όσοι πιστεύουν πως η Barcelona en Comu’ θα πρέπει να αποδεχθεί την ήττα της και να περάσει στην αντιπολίτευση. Ο Μαραγάλ τότε γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να διοικήσει ως μειοψηφία το δήμο θα αναγκασθεί να καταφεύγει όλο και περισσότερο στο ζήτημα της ψήφου εμπιστοσύνης.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
