Όπως έγραψε ο ερευνητής, Marten Monastier, η θανατική ποινή υπήρξε πάντοτε μια συνεχής αναζήτηση των πιο σκληρών μεθόδων που μπορούσε να γεννήσει η φαντασία. Ο ανθρώπινος νους χρησιμοποίησε όλη την ευφυΐα που μπορούσε να διαθέσει.

Εκτελέσεις που έχουν πια καταργηθεί

Οι περισσότερες δεν υφίστανται πλέον. Περιστασιακά, σε όλη τη διάρκεια του 19ου και και στις αρχές του 20ου αιώνα εφαρμόζονταν σε διάφορα σημεία του κόσμου. Σπανίως, τραγικά και απάνθρωπα περιστατικά έχουν καταγραφεί και στον αιώνα που διανύουμε.

Η κατάχωση

Η μέθοδος, σύμφωνα με την οποία ο κατάδικος θαβόταν ζωντανός, εφαρμοζόταν σε όλες τις ηπείρους, όλες τις εποχές. Στη Γαλλία του Μεσαίωνα, η ποινή αυτή εφαρμοζόταν στις γυναίκες, εφόσον ο απαγχονισμός ήταν απρεπής γιατί θα έμεναν εκτεθειμένα τα πόδια τους σε δημόσια θέα και επιπλέον θα τα κουνούσαν. Ο Καρολίνειος Κώδικας που είχε ψηφίστηκε το 1530 σε όλα τα γερμανικά κρατίδια και στην Κεντρική Ευρώπη, προέβλεπε εφτά είδη εσχάτων ποινών από τα οποία το «θάψιμο» του εν ζωή καταδίκου, να επιβάλλεται κυρίως σε δολοφόνους παιδιών. Η ποινή αυτή εξακολούθησε να ισχύει ως τον 19ο αιώνα στην Ινδονησία, την Γκαμπόν και τα νησιά του Σολομώντα. Στην Ινδία συνεχίστηκε ως τις αρχές του 20ου αιώνα.

Η εκτέλεση με βέλη

“Το μαρτύριο του Αγίου Σεβαστιανού”. Σ’αυτόν τον πίνακα του Ιταλού ζωγράφου Αντρέα Μαντένια τον 15ο αιώνα, εικονίζεται παραστατικότατα η ποινή της εκτέλεσης με βέλη. Ήταν ένας πολύ σπάνιος τρόπος εκτέλεσης. Οι εκτελέσεις αυτού του τύπου σταμάτησαν όταν εμφανίστηκαν τα πυροβόλα όπλα. Παρέμεινε όμως ως μια παραδοσιακή μέθοδος στην Αγγλία και τη Φιλανδία ως τα τέλη του 17ου αιώνα, ενώ στη Γαλλία έπαψαν να τον εφαρμόζουν στα τέλη του 16ου. Στο Θιβέτ και τη Νέα Γουινέα, ακόμα και στους Ινδιάνους της Αμερικής, συνεχίστηκαν οι εκτελέσεις με βέλη ως τα τέλη του 19ου αιώνα.

Ο διαμελισμός

Ουσιαστικά ήταν η αποκοπή μελών του κατάδικου με αξίνα, μαχαίρι, σπαθί ή πριόνι. Οι λαοί όλων των ηπείρων γνώρισαν αυτή την ποινή. Ο διαμελισμός με το πριόνι εφαρμοζόταν στη Γαλλία και την Ισπανία ως τα τέλη του 18ου αιώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο σκωτσέζος επαναστάτης Γουάλας, που τεμαχίστηκε.

Ο τροχός

Έτσι ονομάζεται η θανατική εκτέλεση στη διάρκεια της οποίας ο κατάδικος τεμαχιζόταν ζωντανός με σιδερένιες βέργες, ενώ το σώμα του ήταν δεμένο σε σχήμα σταυρού σε ένα τροχό.. Αυτός ο τρόπος θανάτωσης ίσχυε στην Πρωσία ως το 1851 και στην Αυστρουγγαρία ως το 1781. Στη Γαλλία αυτή η ποινή ήταν συνηθισμένη κατά τα χρόνια της βασιλείας και διατηρήθηκε ως τη Γαλλική Επανάσταση.

Το «τηγάνισμα»

Ονομαζόταν επίσης «ψήσιμο» και ήταν ένας τρόπος εκτέλεσης που χρησιμοποιούταν κατά την Αρχαιότητα. Στις αρχές του 20ου αιώνα, Βούλγαροι, Σέρβοι και Αυστρο – ούγκροι «έψηναν τους καταδίκους αφού τους είχαν σουβλίσει και τυλίξει με αγκαθωτό σύρμα. Άλλες ξεπερασμένες μέθοδοι είναι ο εξ ασιτίας θάνατος, το παλούκωμα, το ξεκοίλιασμα, η θανάτωση με θηρία, ο στραγγαλισμός και οι πιο διαδεδομένες η σταύρωση, η γκιλοτίνα και ο πνιγμός.

Παλαιότερες ποινές που είναι ακόμα σε ισχύ

Πολλές ποινές θανάτου που εφαρμόστηκαν ανά τους αιώνες σε διάφορε κοινωνίες εξακολουθούν να ισχύουν σε πολλές χώρες.

Ο αποκεφαλισμός

Είναι η πράξη αποκοπής του λαιμού. Όλοι οι πολιτισμοί γνώρισαν αυτή τη μέθοδο. Ανάλογα με τη χώρα εφαρμοζόταν είτε με τον πέλεκυ, όπως στην Αγγλία, τη Γερμανία ή τη Ρωσία είτε με ξίφος όπως στη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία. Το σπαθί ήταν όπλο που χρησιμοποιούσαν στις μουσουλμανικές χώρες της Ασίας. Σήμερα τρεις χώρες εξακολουθούν να εφαρμόζουν τον αποκεφαλισμό με το σπαθί. Το Κατάρ, η Υεμένη και η Σαουδική Αραβία που γίνονται κάθε χρόνο δεκάδες δημόσιοι αποκεφαλισμοί.

Ο λιθοβολισμός

Ο λιθοβολισμός αποτελεί βιβλική τιμωρία, γνωστός στις περισσότερες κοινωνίες. Σήμερα διατηρείται σε ορισμένες χώρες που εφαρμόζουν το μουσουλμανικό δίκαιο. Στο Ιράν λιθοβολούνται χιλιάδες γυναίκες. Κατά τον ιρανικό νόμο ο θάνατος δεν πρέπει να επέλθει από μια πέτρα. Ακόμα και το μέγεθος της παίζει ρόλο, γιατί δεν πρέπει ο θάνατος να επέλθει από το πρώτο χτύπημα. Για να μην υπάρχουν λάθη στη «διαδικασία», τις πέτρες τις προμηθεύει η ίδια η κυβέρνηση.

Η μαστίγωση

Η μέθοδος αυτή συναντάται σε όλες τις περιόδους της ιστορίας. Μπορεί ανάλογα με το αδίκημα να είναι ποινή δευτερεύουσα ή θανατική, ανάλογα με τον αριθμό των μαστιγώσεων. Στη Ρωσία καταργήθηκε το 1845. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιταλία εφαρμοζόταν μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Σήμερα στα εφτά ισλαμικά κράτη περιλαμβάνουν τη μαστίγωση στη νομοθεσία τους και η επιβαλλόμενη ποινή μπορεί να φτάσει τις 500 μαστιγώσεις. Συνήθως στις 100 επέρχεται ο θάνατος. Στις μέρες μας ισχύει ακόμα στα νησιά Μπαρμπαντος, τις Μπαχάμες, τη Μαλαισία, το Αφγανιστάν και τη Σιγκαπούρη.

Σύγχρονες ποινές

Ηλεκτρική καρέκλα

Η επέκταση του ηλεκτρισμού τον 19ο αιώνα στη βιομηχανία έγινε η αιτία για πολλά θανατηφόρα ατυχήματα. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα ότι θα μπορούσε να αποτελέσει μια ακόμα τεχνική θανάτωσης. Οι ιατρικοί κύκλοι το δέχθηκα ευνοϊκά. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν ερχόταν σε αντίθεση με το άρθρο 8 του Συντάγματος που απαγόρευε τις «σκληρές και απάνθρωπες τιμωρίες». Στις 8 Ιουνίου 1889, ο Ντέιβιντ Χιλς , κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, υπέγραψε το σχετικό διάταγμα για την εφαρμογή της ποινής. Από την επόμενη χρονιά ξεκίνησε να εκτελείται νόμιμα.

Θάλαμος αερίων

Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά την ηλεκτρική καρέκλα, οι Αμερικανοί «καινοτόμησαν», εισάγοντας στις θανατικές ποινές τον θάνατο μέσω ασφυξίας. Ο θάλαμος αερίων εφαρμόζεται με μια μάσκα από την οποία ο κρατούμενος εισπνέει τοξικό ατμό. Πρώτη φορά εφαρμόστηκε τον Φεβρουάριο του 1924 και σήμερα ισχύει σε εφτά πολιτείες.

Ενδοφλέβια ένεση

Ύστερα από την εξέλιξη της μηχανικής, της χημείας και του ηλεκτρισμού, το 1977 πραγματοποιήθηκε ένα ακόμα βήμα στην αναζήτηση πιο «ανθρώπινων μέσων θανάτωσης» μέσα από τη νόμιμη χρήση της ενδοφλέβιας ένεσης. Ένα κοκτέιλ φαρμάκων και κάποια μυοχαλαρωτική ουσία που παραλύει το διάφραγμα είναι αρκετά για να επιφέρουν ένα γρήγορο και σχετικά ανώδυνο θάνατο. Μια λανθασμένη δόση μπορεί να παρατείνει το μαρτύριο του κρατουμένου για ώρες. Τα περιστατικά αυτά σπανίζουν. Ο χρόνος που χρειάζεται το φάρμακο για να εισχωρήσει στο αίμα, φτάνει το ένα τέταρτο στις περισσότερες περιπτώσεις. Σήμερα εφαρμόζεται σε περίπου 30 πολιτείες της Αμερικής.