Μετά από μια περίοδο ειρήνης και συνομιλιών μεταξύ των Κούρδων και τουρκικού κράτους και τη μεγάλη νίκη – άλμα του κόμματος HDP στις πρώτες εκλογές, στις 1/7/2015, παράλληλα με την ηρωική αντίσταση της Κόμπανι στην οργάνωση Ισλαμικό Κράτος, διαφάνηκε η ελπίδα για μια πολιτική λύση του Κουρδικού στην Τουρκία.
Πολύ σύντομα μετά τις εκλογές της 1/7/2015 φάνηκε ότι αυτή η λύση απομακρύνεται.
Όταν ο «Μεγάλος Ηγέτης» Ερντογάν αντιλήφθηκε ότι το καίριο χτύπημα στο όνειρο του για να γίνει νέος Σουλτάνος, το έδωσαν οι Κούρδοι, έδειξε το αληθινό πρόσωπο του τουρκικού κράτους.
Επέστρεψε στην θέση ότι δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη του Κουρδικού Έθνους και δεν προχωρά στην Δημοκρατική επίλυση του Κουρδικού Ζητήματος.
Η τουρκική πολιτική τα τελευταία 5 χρόνια
Παρακολουθώντας την Τουρκική πολιτική τα χρόνια που ακολούθησαν την γνωστή διακήρυξη του Αχμέτ Νταβούτογλου για «μηδενικά προβλήματα» στις σχέσεις με τις γειτονικές χώρες βλέπουμε ότι αντί για 0% προβλήματα φτάσανε στο να έχουν 100% προβλήματα με όλες τις γειτονικές χώρες και όχι μόνο αυτές.
Έφτασαν να έχουν προβλήματα μέχρι και με την Αίγυπτο,τη Ρωσία και πολλές άλλες χώρες. Και σημαντικές διαφωνίες με χώρες που είναι παραδοσιακά φίλοι τους, όπως οι ΗΠΑ και η Γαλλία.
Αιτία για όλα αυτά είναι η αντιπαλότητα του Καθεστώτος Ερντογάν – Νταβούτογλου προς το κουρδικό έθνος που ξεκινάει από την προσπάθεια επιβολής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε όλη την Μέση Ανατολή.
Στην προσπάθεια του να αντιμετωπίσει το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, δημιούργησε και ενίσχυσε ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις όπως το Ισλαμικό Κράτος, την Αλ Νούσρα (δηλ. την Αλ Κάιντα), την Αχράρ Αλ Σαμ κ.α., εκ των οποίων πολλές ανέλαβαν για λογαριασμό της Τουρκίας και τον πόλεμο κατά των Κούρδων.
Όμως η ηρωική αντίσταση του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στην Κόμπανι, αλλά και στο Σενγκάλ [σ.σ. βορειοδυτικό Ιράκ] και σε όλα τα μέτωπα, ανέτρεψε αυτή την πολιτική και οδήγησε στην διεθνή αναγνώριση του Κουρδικού κινήματος σαν παράγοντα λύσης με ειρήνη, αυτοδιοίκηση, προστασία των μειονοτήτων για όλη τη Μέση Ανατολή.
Ο πόλεμος στο Βόρειο Κουρδιστάν
Όλη αυτή η αποτυχία στη Μέση Ανατολή, μαζί με την αποτυχία του τουρκικού καθεστώτος να εμποδίσει την είσοδο του HDP στην βουλή, οδήγησαν τον Ερντογάν να κηρύξει πόλεμο κατά του κουρδικού λαού με όλα τα μέσα, σαν αντίποινα για την ψήφο που έδωσαν στο HDP.
Οι Τούρκοι χτύπησαν πρώτα τις περιοχές όπου το ΗDP πήρε πάνω από 80% στις εκλογές (Τσίζρε, Νίσιβη, Σιρνάκ κ.α.) με βαρύ οπλισμό (τανκς, πυροβολικό κτλ) δολοφονώντας γυναίκες, παιδιά, δημοσιογράφους.
Όμως ο λαός της περιοχής ήταν έτοιμος και οργανωμένος για το ενδεχόμενο του πολέμου.
Το αποτέλεσμα είναι ο τουρκικός στρατός να προσκρούσει στην αντίσταση ολιγομελών ένοπλων τμημάτων νεολαίας και να αδυνατεί εδώ και ένα μήνα να μπει σε αυτές τις πόλεις.
Μπροστά σε αυτή την αποτυχία εκδικείται με αποκλεισμό των πόλεων, διακοπή υδροδότησης, ηλεκτροδότησης, τηλεπικοινωνιών, παρεμπόδιση εισόδου ασθενοφόρων και υλικών υγείας. Με πλήρες εμπάργκο.
Η απάντηση του κουρδικού λαού σε αυτές τις περιοχές ήταν η ανακήρυξη της δημοκρατικής αυτοδιοίκησης απέναντι σε ένα κράτος που βομβαρδίζει τις πόλεις και τους στερεί τα βασικά μέσα επιβίωσης.
Αυτό το βήμα οδήγησε στο Συνέδριο που έγινε στο Ντιγιάρμπακιρ, με πάνω από 1000 Συνέδρους, εκπροσώπους της Δημοκρατικής Αυτοδιοίκησης, Κομμάτων, εκπροσώπων Κοινωνικών οργανώσεων από όλο το Β. Κουρδιστάν, όπου ανακηρύχθηκε η συγκρότηση δομών τοπικής αυτοδιοίκησης και κλήθηκε το τουρκικό κράτος να σεβαστεί την θέληση του λαού της περιοχής.
Παράλληλα οι Κούρδοι στην Ροζάβα πέρασαν την «κόκκινη γραμμή» του Ερντογάν περνώντας Δυτικά του Ευφράτη με την κατάληψη του φράγματος του Τιρσίν μα κατεύθυνση την Τζαρμπλούς ώστε να αποκοπεί το Ισλαμικό Κράτος από τη στήριξη της Τουρκίας και να ενωθούν οι ελευθερωμένες περιοχές τους.
Χαρακτηριστικά ένας Κούρδος μαχητής σημείωνε ότι «εμείς δεν πειράξαμε την κόκκινη γραμμή του Ερντογάν, αλλά την συμπληρώσαμε με μια λευκή και μια πράσινη» (τα κουρδικά εθνικά χρώματα).
Όλα δείχνουν ότι η άνοιξη στο Βόρειο Κουρδιστάν, όπου ο χειμώνας εμποδίζει τις επιχειρήσεις των ανταρτών του ΡΚΚ, θα είναι καυτή από στρατιωτικής απόψεως ενόσω το τουρκικό κράτος αδυνατεί να ελέγξει και τις αστικές περιοχές.
Παράλληλα το Τουρκικό κράτος αρνείται να παραδεχθεί ότι οι Κούρδοι σε όλη την περιοχή έχουν καταστεί βασικός συνομιλητής των μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσία κ.α.) στις εξελίξεις και η βασική δύναμη καταπολέμησης της ισλαμικής τρομοκρατίας και προαγωγής μιας ειρηνικής λύσης με σεβασμό της Δημοκρατίας, προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασίας όλων των εθνικών και θρησκευτικών ομάδων.
Το Τουρκικό κράτος παγιδεύεται από την πολιτική της άρνησης σε όλο και βαθύτερο τέλμα.
