Ο Αλέξης Κούγιας άνοιξε την καρδιά του στο περιοδικό “ΕΓΩ! Weekly” και μίλησε για την προσωπική του ζωή και συγκεκριμένα για τον θάνατο της πρώτης του γυναικάς δύο μήνες μετά τον γάμο τους.

«Η πρώτη μου γυναίκα σκοτώθηκε δύο μήνες μετά τον γάμο μας. Τότε ήμουν τριάντα δύο ετών. Ήταν ένα πολύ μεγάλο πλήγμα. Ήταν μια καλλονή με απίστευτη μόρφωση, παιδεία και κουλτούρα. Το εξομολογούμαι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ήταν Ιταλοϊσραηλίτισσα. Παντρευτήκαμε με πολύ μεγάλες δυσκολίες, γιατί ο πατέρας της ήταν φανατικός Ισραηλίτης».

Όσο για το πώς κατάφερε να ξεπεράσει το χαμό της συζύγου του, είπε:

«Κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου, ασχολούμενος αποκλειστικά με τη δουλειά. Έκανα ό,τι είχα κάνει μετά από το δικό μου ατύχημα, γιατί δεν σας κρύβω ότι και οι εξαιρετικές σπουδές μου οφείλονταν ως ένα βαθμό στο ότι ήμουν καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο. Μετά το τραγικό δυστύχημα της συζύγου μου, μετέτρεψα τον πόνο σε εργασία. Έφυγα από το σπίτι όπου μέναμε στην Εκάλη και εγκαταστάθηκα σε ένα ξενοδοχείο στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, δίπλα από τα δικαστήρια. Δούλευα συνεχώς. Έπειτα, χρησιμοποιούσα έναν χώρο του γραφείου μου, στην οδό Σταδίου, ως υπνοδωμάτιο».

Επίσης μίλησε για το ατύχημα που τον είχε καθηλώσει για μήνες στο κρεβάτι.

«Στα 18 μου είχα ένα ατύχημα με μηχανή που με καθήλωσε επί δεκαεννέα μήνες σε πλήρη ακινησία στο ΚΑΤ. Αν παρατηρήσετε το κεφάλι μου, θα διακρίνετε τα σημάδια όπως και τις ουλές που υπάρχουν ακόμα στα χέρια μου. Τότε νόμιζα ότι τελείωσαν όλα. Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω μια πολύ σημαντική καριέρα ποδοσφαιριστή στην Α’ Εθνική», εξομολογήθηκε ο ποινικολόγος .

Ο Αλέξης Κούγιας συνέχισε λέγοντας: «Παράλληλα είχα μόλις μπει στη Νομική, έχοντας καταταγεί δεύτερος. Τα πάντα μέχρι τη στιγμή του ατυχήματος φαίνονταν στρωμένα με ροδοπέταλα. Ξαφνικά βρέθηκα ανάπηρος, χωρίς να βλέπω από το ένα μάτι. Από ενενήντα κιλά έφτασα τα 130 από τις κορτιζόνες. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια, προκειμένου να επανέλθω στο φυσιολογικό μου βάρος. Αντί να δεχτώ ως μειονέκτημα ό,τι μου συνέβη το μετέτρεψα σε πλεονέκτημα. Τελείωσα τη σχολή σε τριάμιση χρόνια», είπε και συμπλήρωσε: «Υπέφερα. Ένιωσα ότι έχανα τα πάντα, ότι έφευγε η ζωή από μπροστά μου. Δεν ήξερα αν θα ξαναπερπατούσα, αν θα ανακτούσα ποτέ την όρασή μου πλήρως. Ήμουν σε έναν θάλαμο είκοσι ατόμων στη Β’ Παθολογική κλινική του ΚΑΤ. Δύο γιατροί στάθηκαν ουσιαστικά δίπλα μου, ο καθηγητής Ηλιόπουλος και ο εισηγητής του, ο Παπαβασιλείου. Δυστυχώς και οι δυο έφυγαν πολύ νωρίς από καρκίνο».