Με τις γιορτές προς τιμήν του άλφα ή του βήτα που κάτι συμβολίζει κάποιοι διαφωνούν, άλλοι πάλι τις ακολουθούν.
Αρκετοί ή λίγοι ή πολλοί τις γιορτάζουν. Εξαρτάται πάντοτε από τον συμβολισμό. Προφανώς δεν μπορείς να γιορτάζεις τα πάντα: εξαρτάται κάθε φορά από το τι σου μιλάει, πως το αισθάνεσαι, τι σημασία του δίνεις στην ταπεινή καθημερινότητά σου. Και βέβαια τι από όλα όσα γιορτάζονται, θυμάσαι.
Για κάποιους λόγους η παγκόσμια γιορτή της Γυναίκας είναι από τις μέρες που συνήθως είτε τις θυμόμαστε είτε τις γιορτάζουμε.
Έχω αναρωτηθεί αρκετές φορές από τότε που συμφιλιώθηκα με αυτή την γιορτή, τι είναι αυτό που με κάνει να την «αποδέχομαι». Κι αν εξαιρέσω τα ατέλειωτα γραπτά – ύμνους για την Γυναίκα, ακόμα κι όταν καμιά αφίσα ή τοίχος δε μαρτυρεί το ελαφρύ της πέρασμα στη φλέβα, θα σταθώ στους στίχους δύο τραγουδοποιών που πιστεύω πως ερμηνεύουν την (δική μου) αποδοχή – παραδοχή :
« Ο άντρας και η γυναίκα δεν είναι ίσοι
γιατί απλούστατα η γυναίκα είναι ανώτερη… »
Κι αυτό , μου μοιάζει να συμβαίνει πάντα, νομοτελειακά κατά πως λένε, ακόμη κι «…αν έχουν χίλιους τρόπους για να μας σκοτώνουν…καθ’ ότι είμαστε λειψοί αφ’ εαυτού…».
Κάπως έτσι, αρκετά βορειότερα από εμάς, σ’ ένα σχολείο στα περίχωρα της Μόσχας μια ομάδα παιδιών 6 – 11 ετών έχουν ετοιμάσει για την σημερινή μέρα μια παράσταση αφιερωμένη στην Γυναίκα, ιδωμένη μέσα από τα παιδικά τους μάτια σαν Μητέρα (βλ. video).
Χρόνια τους πολλά λοιπόν, ακόμα κι όταν καμιά αφίσα ή τοίχος δε μαρτυρεί το ελαφρύ τους πέρασμα στη φλέβα.
