Είναι ένα ερώτημα με πολλά υποερωτήματα που ακόμη τουλάχιστον είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαντηθεί.
Γιατί οι Ευρωπαίοι δεν βοήθησαν τον «δικό» τους Αντώνη Σαμαρά;
Γιατί δεν τον προστάτεψαν επί προσωπικού και τον άφησαν να προχωρήσει νωρίτερα κατά μόλις δυο μήνες στην εκλογή Πρόεδρου της Δημοκρατίας, που είχε ως φυσικό αποτέλεσμα την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες και την διαφαινόμενη ήττα του;
Γιατί τον άφησαν να μπει σε μια προεκλογική μάχη, όχι μόνο χωρίς να του δώσουν κάποιο «όπλο», αλλά αφαιρώντας του και την ασπίδα που είχε;
Μήπως δεν γνώριζαν ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είχε χάσει τους υποστηρικτές της στον ελληνικό λαό και ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προπορευόταν όπως και προπορεύεται σήμερα;
Γιατί δεν έκαναν αυτά που του υποσχέθηκαν περί ελαφρύνσεων του ελληνικού χρέους , αν η Ελλάδα πετύχαινε πρωτογενές πλεόνασμα;
Γιατί τον πίεζαν ασφυκτικά να περάσει όλο και πιο σκληρά μέτρα λιτότητας ενώ η χώρα βρισκόταν ατύπως σε προεκλογική περίοδο;
Γιατί ξαφνικά ακόμη και πριν από την προκήρυξη των εκλογών οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι άρχισαν να τα «γυρίζουν» για τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον αποδέχονται όχι μόνο ως συνομιλητή αλλά και ως την επόμενη ελληνική κυβέρνηση;
Γιατί τον παρότρυναν ή έστω δεν τον εμπόδισαν να πάει σε πρόωρες εκλογές σχεδόν «σφαγμένος»;
Μήπως δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι για να έχει ελπίδες νίκης στις εκλογές ο «δικός» τους Αντώνης Σαμαράς, θα έπρεπε να τον στηρίξουν όχι με λόγια του αέρα και «εύγε» , αλλά με συγκεκριμένες αποφάσεις;
Γιατί κάποιος από τους Ευρωπαίους ηγέτες «φίλους» του δεν του είπε ότι ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι -στο συγκεκριμένο χρόνο που το έπραξε δυο μέρες πριν τις ελληνικές εκλογές- θα έδινε μια δυνατή ένεση ρευστότητας σε ολόκληρη την ενιαία αγορά;
Μια απόφαση που αν έβρισκε τον Αντώνη Σαμαρά στην κυβέρνηση της Ελλάδας χωρίς να έχει προκηρύξει εκλογές, θα μπορούσε να την εκμεταλλευτεί στο έπακρο και να αλλάξει άρδην το αρνητικό κλίμα που υπήρχε για την κυβέρνηση του.
Πολλά και μεγάλα τα «γιατί». Δύσκολοαπάντητα σήμερα. Στο μέλλον ίσως οι απορίες μας λυθούν.