O καρκίνος της πολιτικής ορθότητας
Η μόδα της «πολιτικής ορθότητας» έχει έρθει εδώ και χρόνια και στη χώρα μας.
Είχε ξεκινήσει πριν από μερικές δεκαετίες στις Η.Π.Α. ως απόπειρα καταπολέμησης των διακρίσεων απέναντι σε θεωρούμενες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (μαύρους, ομοφυλόφιλους, μετανάστες, φτωχούς , ηλικιωμένους κτλ.) και για το σκοπό αυτό κρίθηκε σκόπιμη η χρήση «ουδέτερων» και ανώδυνων εκφράσεων σχετικά με τις ομάδες αυτές (για παράδειγμα «έγχρωμος» αντί «μαύρος»). Ως εδώ, κανένας λογικός άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες δε θα είχε την παραμικρή αντίρρηση.
Γρήγορα όμως η όλη κίνηση, παρά τις αρχικές αξιέπαινες προθέσεις, γενικεύτηκε και εξετράπη σε υπερβολές, για να εξελιχτεί τελικά στο σημερινό καρκίνωμα , τη de facto φίμωση της γλώσσας με μια σειρά απλές διαδικασίες. Η Π.Ο. είναι μια ελαφρά λογοκρισία , είναι η έλειψη ανεκτικότητας μεταμφιεσμένη σε ανεκτικότητα. Όποιος δεν έχει κατανοήσει τη δύναμη που έχει πάρει το φαινόμενο της Π.Ο. μάλλον έχει εξαιρετικά μειωμένα κοινωνικά αντανακλαστικά.
Αυτό το καρκίνωμωμα της Π.Ο. μεταδίδεται ταχύτατα πλέον και απο εκεί που κυριαρχούσε κυρίως στο πανεπιστημιακό λόγο και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα πλέον έχει τρυπώσει σε κάθε κύτταρο της κοινωνίας. Με την επέλαση των social media έχει μολύνει τα περισσότερα υγειή κύτταρα της κοινωνίας.
Ο καρκίνος της πολιτικής ορθότητας αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή όχι μόνο για τη γλώσσα αλλά και για την ίδια τη συλλογική σκέψη. Απώτερος στόχος της είναι η ισοπέδωση , η ομογενοποίηση της προσωπικότητας και η επικράτηση της ομοιομορφίας. Οι φορτισμένες λέξεις θα πρέπει σιγά σιγά να εξαφανιστούν απο το καθημερινό λεξιλόγιο .
Ακριβώς όπως στη νουβέλλα 1984 όπου κυριαρχούσε η Νέα Ομιλία :
Σας θυμίζει μήπως τη κατάσταση με την ελληνική γλώσσα. Πολύ καλά κάνει και σας τη θυμίζει. Ο Οργουελλ ήταν εξαιρετικά ακριβής στις προβλέψεις του.
Με τη πολιτική ορθότητα να περιχαρακώνει τη πραγματικότητα μας γινόμαστε υποχείρια της γνώμης των άλλων φοβόμενοι να εκδηλώσουμε οποιαδήποτε άποψη για να μη κατηγορηθούμε απο το αλάνθαστο ακροατήριο μας. Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σημείο να μη εκδηλώνουμε ευθέως γνώμη για να μην οξύνουμε τα πνεύματα , να μη κατηγορηθούμε ως φασίστες και ρατσιστές. Αυτά τα δύο επίθετα μάλιστα καλαμβάνουν πλέον ένα πλήθος εννοιών , πέρα απο την αρχική τους έννοια, το νόημα τους έχει γίνει τόσο αόριστο που ο καθένας πλέον μπορεί να κατηγορηθεί ως φασίστας και ρατσιστής για το παραμικρό λόγο. Εαν κοιτάξουμε σε ένα λεξικό θα δούμε πως φασισμός σημαίνει το πολιτειακό σύστημα το οποίο υποστηρίζει τη κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Ο φασίστας όμως έχει γίνει ένας όρος πασπαρτού
« Η νέα ομιλία διέφερε πραγματικά απο όλες τις γλώσσες σε τούτο : Κάθε χρόνο γινόταν πιο φτωχή αντι να εμπλουτίζεται. Κάθε αφαίρεση που της έκαναν , ήταν κέρδος, γιατί όσο λιγότερη ευχέρεια έχει κανείς να διαλέξει ανάμεσα στις λέξεις , τόσο μικρότερος είναι ο πειρασμός να σκεφτεί.
Και μπορούσε να προβλέψει κανείς οτι με το καιρό η Νέα Ομιλία θα προφερόταν ολοένα και περισσότερο με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γιατί ο αριθμός των λέξεων ολοένα θα μειωνόταν, η έννοια τους ολοένα θα περιοριζόταν και η ευκαιρία να τις χρησιμοποιήσουν με ακατάλληλο τρόπο ολοένα και θα λιγόστευε. Όταν η Παλαιά Ομιλία θα εκτοπιζόταν μια για πάντα θα έσπαγε και ο τελευταιος δεσμός με το παρελθόν »
Και μη νομίζετε πως ο καταιγισμός ειδήσεων που συμβάινει στα blogs δεν επιτελεί κάποιο ευρύτερο σκοπό. Δεν έχει σημασία αν προέρχεται απο κέντρα λήψης αποφάσεων ή συμβαίνει απλώς επειδή έτυχε να συμβάινει . το αποτέλεσμα μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι πως ο σύγχρονος άνθρωπος πνίγεται απο τσουνάμι άχρηστων πληροφοριών , οι οποίες τον βομβαρδίζουν ακατάπαυστα όλο το εικοσιτετράωρο
Ας δούμε μία έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Βήμα :
«Σύμφωνα με μελέτη που διενεργήθηκε απο το Ινστιτούτο Gewis στο Αμβούργο , σε δείγμα 1059 ατόμων ηλικίας 16-65 ετών οι περισσότεροι τηλεθεατές έχουν ξεχάσει εντελώς τι είδαν στις ειδήσεις την προηγούμενη ημέρα. Επτά στους δέκα ερωτηθέντες που μετειχαν στην έρευνα δήλωσαν οτι στη μνήμη τους δε μένουν ούτε οι πλέον σημαντικές πολιτικές ειδήσεις που είδαν την προηγούμενη βραδιά απο τη τηλεόραση.»
Κι αν αυτό συμβάινει με τη τηλεόραση που η ροή ειδήσεων είναι σχετικά ελεγχομενη , σκεφτείτε τι συμβαίνει στο αντιληπτικό πεδίο του μέσου ανθρώπου με την ακατάπαυστη αποκεντρωμένη ροή ειδήσεων του ιντερνετ..
Πηγή: brainchange
