Σε ένα τσιμεντένιο τοίχο σε σοκάκι ενός παλαιστινιακού καταυλισμού στη Ιορδανία, μια νεαρή κοπέλα «φωνάζει» μέσα από τα γκράφιτί της για τις γυναίκες στη χώρα της. Αυτό που θέλει να κάνει είναι να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται η κοινωνία της, όσον αφορά τις γυναίκες.

Φορώντας το χιτζάμπ και από πάνω μάσκα αερίων, η Laila Ajjaw, μοιάζει με υπερήρωα. Η μικροκαμωμένη καλλιτέχνης έχει την υπερδύναμη να μιλά μέσα από τους τοίχους.

«Η ενέργειά μου αντανακλάται από τους τοίχους για τους ανθρώπους», είπε στο cosmopolitan.com.

Η νεαρή καλλιτέχνης ζει μαζί μετά πέντε μικρότερα αδέρφια της και τους γονείς της στην πόλη Irbid της Ιορδανίας. Εχτισαν το σπίτι τους, δίπλα από το σημείου που οι παππούδες της εγκαταστάθηκαν με σκηνές κατά τη διάρκεια αυτού που ονομάζεται Νακμπα ή «καταστροφή», η μαζική φυγή κατ’ εκτίμηση 700.000 Παλαιστίνιων, που έφυγαν ή εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους στην αραβο-ισραηλινή σύγκρουση. Οπως και οι γονείς της έτσι και η Laila, γεννήθηκε και μεγάλωσε σε στρατόπεδα προσφύγων.

Οταν δεν εργάζεται σε ΜΚΟ, η Laila ζωγραφίζει ή γράφει. Οταν δεν κάνει τίποτα από αυτά κοιμάται στο σαλόνι του σπιτιού της, που είναι γεμάτο έργα της. Πολλά από αυτά απεικονίζουν άλογα. Ενα έργο της συμβολίζει την απογοήτευση για την κατάσταση της κάθε οικογένειας, η οποία θα πρέπει να αγωνιστεί για πάρα πολλά πράγματα, όπως η εκπαίδευση των παιδιών της.

Παρόλο που ζει σε έναν φτωχικό και υπερπλήρη παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό, κατάφερε να ξεφύγει από αυτό που της καθόρισε η ιορδανική κοινωνία κατά τη γέννησή της. Η Τέχνη της αμφισβητεί τις παραδοχές σχετικά με τη θέση της γυναίκας, η οποία είναι υποταγμένη σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία διακρίσεων.

Μέσα από το γκράφιτι και τον ακτιβισμό ελπίζει πως θα εμπνεύσει τις νέες γυναίκες και τα κορίτσια να πάρουν τον έλεγχο των πεπρωμένων τους.

«Ολα αυτά τα θηλυκά σύμβολα είναι πρωτόγνωρα για τους δρόμους. Συνήθως η street art κυριαρχείται από άνδρες», αναφέρει. Κάθε της χρώμα και σχήμα ερμηνεύεται ως έκφραση του εαυτού που αποτινάσσει τα δεσμά, που επιβάλλει η κοινωνία.

Στην Ιορδανία, ενώ οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και κατέχουν υψηλές θέσεις στα σχολεία, έχουν τα χαμηλότερα ποσοστά εργατικού δυναμικού στον κόσμο, ενώ στερούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η δημόσια υγειονομική περίθαλψη, αν δεν είναι παντρεμένες.

Την ίδια ώρα, η πεποίθηση πως οι ίδιες είναι υπεύθυνες για την σεξουαλική βία που τους είναι βαθιά ριζωμένη στην κοινωνία, σύμφωνα με έκθεση της UNICEF. Το 90% των γυναικών θεωρεί πως υπάρχουν περιπτώσεις, που ο άνδρας τους μπορεί να σηκώσει χέρι επάνω τους.

Αυτά είναι κάποια από τα θέματα για τα οποία η Laila πιάνει το σπρέι και ζωγραφίζει. Ενα γκράφιτι της απεικονίζει μια γυναίκα της οποία το κεφάλι είναι ένα πρίσμα που ανοίγει σε πολύχρωμες ακτίνες, σκέψεις, ιδέες και όνειρα. «Κοιτάξτε το μυαλό μου», γράφει η λεζάντα.

Το Μάρτιο του 2015, παρουσίασε το έργο της σε συνέδριο δικαιωμάτων των γυναικών στην Τυνησία και τον Απρίλιο δημιούργησε σε τοίχο του Καΐρου.

«Το μέλλον μου δεν φαίνεται εύκολο», αναφέρει η Laila, προσθέτοντας πως η «κανονική ή παραδοσιακή» ζωή είναι λιγότερο ελκυστική από τις προκλήσεις, που βρίσκονται εκεί έξω. Αυτό που θέλει να γίνει είναι μέρος της ζωή των ανθρώπων που τους επηρεάζει και τους κάνει να κινούνται σε τροχιά ευημερίας και ισότητας.