Με τη βαθιά, λαϊκή φωνή της έχει τραγουδήσει τα βάσανα, αλλά και τις χαρές του έρωτα. Από τις φάμπρικες της Γερμανίας, έφτασε να αποθεώνεται σε νυχτερινά μαγαζιά και πανηγύρια, ντυμένη πάντα στην τρίχα, με δημιουργίες σπουδαίων σχεδιαστών μόδας. Η Κατερίνα Στανίση μιλάει στην «Espresso» για τη γεμάτη ζωή της και εξηγεί γιατί έχει κλείσει την πόρτα στον έρωτα, αφήνοντας όμως μια… χαραμάδα για παν ενδεχόμενο.

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νάουσα, κι όπως οι περισσότεροι άνθρωποι έζησα με στερήσεις, τα πράγματα ήταν δύσκολα από πλευράς επιβίωσης. Ημασταν τρία παιδιά, όμως τον αδερφό μας, τον Κώστα, τον χάσαμε πολύ νέο. Τον άλλο αδερφό μου, τον Ανδρέα, ουσιαστικά τον μεγάλωσα εγώ, αφού η μαμά δούλευε.

Σε μικρή ηλικία, φύγατε οικογενειακώς στη Γερμανία. Ζήσατε τον ρατσισμό;
Οχι. Εγώ γνώρισα στη Γερμανία ανθρώπους που ήταν πάρα πολύ απλοί, μας βοήθησαν, μας έδωσαν δουλειές και ό,τι είχαμε ανάγκη. Πολλές φορές, ένιωθα τη Γερμανία σαν δεύτερη πατρίδα μου. Εχω και συγγενείς εκεί, από το σόι της μητέρας μου.

Γιατί ασχοληθήκατε με το τραγούδι;
Γιατί μου άρεσε από παιδί. Δεν είχα βλέψεις να γίνω γνωστή. Η επιτυχία, βέβαια, κάτι σου δίνει και κάτι σου αφαιρεί. Βγήκα στη δουλειά γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να βοηθήσω την οικογένειά μου. Ακούς Γερμανία και λες «α, όλα εύκολα». Δεν ήταν έτσι. Το ότι πήγαμε εκεί δεν σημαίνει πως λύσαμε το πρόβλημά μας.

Ζήσατε σε κρίση δηλαδή;
Ναι, γιατί δεν είχαμε ποτέ μαζεμένα χρήματα. Τι να πρωτοέκανε η μάνα με τόσα παιδιά; Εγώ δούλευα στις φάμπρικες, γιατί εκεί, όταν έφτανες 14 χρονών, μπορούσες να μπεις στο εργοστάσιο για να δουλέψεις.

Εχετε τραγουδήσει για τον έρωτα. Θα θέλατε να ζήσετε ξανά έναν μεγάλο ή μυστικό έρωτα;
Οχι τώρα, δεν νομίζω.

Εχει κλείσει το κεφάλαιο αυτό για εσάς;
Οχι! Μπορεί να είμαι σε αυτή την ηλικία που είμαι, όμως δεν αφήνω να φύγει το κορίτσι που κρύβω μέσα μου. Ωστόσο, το κάνω χωρίς να καταφεύγω σε τρέλες, που δεν αρμόζουν στα χρόνια μου. Ούτε, όμως, περιμένω να ερωτευτώ τρελά.

Θα θέλατε να έχετε έναν σύντροφο στη ζωή σας;
Σε αυτή τη φάση που βρίσκομαι είναι λίγο δύσκολο. Βέβαια, δεν λέω όχι, γιατί μπορεί να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος. Η μοναχική ζωή που κάνω δύσκολα θα με βάλει σε διαδικασία να συγκατοικήσω με κάποιον. Πάντως, δεν νιώθω μοναξιά. Μου αρέσει ακόμη η δουλειά μου, θέλω να συνεχίσω να δημιουργώ. Εχω τη δύναμη και τη θέληση.

Εχετε ζήσει την απιστία ή υπήρξατε ποτέ «τρίτο πρόσωπο»;
Ναι, τα έχω ζήσει όλα. Ετσι είναι η ζωή. Εγώ δεν θα πω ψέματα ότι αγαπήθηκα. Ισως αγάπησα περισσότερο απ’ αυτούς που έλεγαν ότι με αγαπούσαν. Αλλά φαντάζεσαι να μην τα είχα ζήσει κι αυτά; Δεν θα ήξερα τι σημαίνει να θες έναν άνθρωπο και να δίνεσαι… Δεν υπάρχει μόνο το σεξ στη ζωή.

Εχετε πέσει στα πατώματα για έναν άντρα;
Και ποια γυναίκα δεν το έχει κάνει; Από την πιο πλούσια μέχρι την πιο φτωχή! Η γυναίκα είναι γυναίκα, όσο σκληρή κι αν θέλει να φαίνεται προς τα έξω. Τη χαρακτηρίζουν η ευαισθησία και ο ρομαντισμός.

Τι θα απαντούσατε σε μια πρόταση γάμου;
Δεν θα παντρευόμουν απλά για να μην είμαι μόνη. Χίλιες φορές έτσι, παρά με έναν άνθρωπο που τον χρησιμοποιώ για να μου κάνει παρέα. Δεν κάνω τέτοια. Δουλεύω από 12 χρονών για να μην έχω κανέναν στο κεφάλι μου και να στηρίζομαι στα πόδια μου. Δεν κάνω γάμους για να βολευτώ.

Διαθέτετε μεγάλη γκαρνταρόμπα λόγω της δουλειάς σας και είχατε δηλώσει κάποια στιγμή πως σκοπεύετε να οργανώσετε ένα bazaar με κάποια από τα κομμάτια της για φιλανθρωπικό σκοπό. Το έχετε δρομολογήσει;
Το είχα πει και με επισκέφτηκαν κάποιες κυρίες από έναν φιλανθρωπικό οργανισμό και ξετρελάθηκαν. Είναι καινούργια ρούχα, επώνυμα φορέματα που δεν βγαίνουν σήμερα. Ωστόσο, αργότερα δεν έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον.

Ησασταν από τις λίγες Ελληνίδες που φορούσατε ρούχα ξένων οίκων μόδας, έτσι δεν είναι;
Και στην Ελλάδα, όμως, έχουμε πολύ καλούς σχεδιαστές, όπως ο συγχωρεμένος Μιχάλης Ασλάνης, ο Μάκης Τσέλιος, ο Πάρις Βαλταδώρος που δουλεύει με ξένες προδιαγραφές και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους ξένους. Βέβαια, έχω φορέσει πολύ ωραία φορέματα των Versace, Valentino, Escada, Oscar de la Renta, για τα οποία ταξίδευα στο εξωτερικό.

Τότε ήταν διαφορετικά τα πράγματα, πιο φαντεζί…
Η πίστα θέλει τη λάμψη της, εδώ που τα λέμε, αλλά εξαρτάται κι από το μαγαζί. Εμένα, βέβαια, δεν μ’ ενδιαφέρει, και στο πανηγύρι να πάω, θα φορέσω το φόρεμα που μου αρέσει. Κάποιες βγαίνουν και τραγουδούν εκτός έδρας με τα ρούχα του ταξιδιού. Δεν μ’ αρέσει αυτό. Δεν είναι κόσμος αυτός; Μόνο για τις μεγάλες πίστες τις έχουμε τις τουαλέτες; Εγώ μια φορά σε πανηγύρι έβαλα φουστάνι με ουρά!

Εχετε φορέσει, δηλαδή, σε πανηγύρι Versace και De la Renta;
Φυσικά! Τι θα κάνουμε; Μαζί μας θα τα πάρουμε; Τα έχουμε χρυσοπληρώσει και πρέπει να τα φορέσουμε. Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό, μ’ αρέσει το καλό ντύσιμο. Κάθε δουλειά έχει και τα δικά της. Να μη βάλεις ένα ωραίο φόρεμα για να τιμήσεις τον κόσμο; Τη δουλειά δεν πρέπει να τη βλέπεις σαν αρπαχτή, γιατί εκεί είναι το ψωμί σου. Τώρα κάποιοι μπορούν να πουν ότι είμαι σκληρή. Οχι, είμαι απλά δίκαιη.

Πώς είναι πλέον η δουλειά στα μπουζούκια;
Εχει πέσει αρκετά. Τα βλέπουμε, πλέον, με τα κιάλια. Το μπουζούκι, δε, το έχουν πια για διακοσμητικό στοιχείο. Είναι… μπουζουκοφάγοι.

Εχετε ζήσει μεγάλες στιγμές με τους θαυμαστές;
Ναι, είναι πολύ όμορφο συναίσθημα όταν βλέπεις πως σε θαυμάζουν και σε αγαπούν. Εχω ζήσει πολλές τέτοιες στιγμές, ωστόσο, όταν φεύγεις και πας σπίτι σου, είσαι μόνος. Κοιτάζεις τον καθρέφτη και λες «πέρασα καλά, είχα επιτυχία». Ο καθρέφτης, όμως, δεν απαντάει. Ο κόσμος με αγάπησε πολύ από τα τραγούδια μου, που μιλούν για καθημερινές καταστάσεις. Με αγαπάει διότι ταυτίζομαι με αυτόν. Βγαίνω στην πίστα, είμαι η Κατερίνα Στανίση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι διαφέρω από μια γυναίκα που ερωτεύτηκε, αγάπησε και πέρασε δυσκολίες στη ζωή της.