Η 1η Απριλίου 1955, είναι μια ημέρα – ορόσημο στην ελληνική Ιστορία.
Είναι η ημέρα της έναρξης του Απελευθερωτικού Αγώνα του Κυπριακού Ελληνισμού, του Αγώνα της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών).
Η ημέρα αυτή δεν γιορτάζεται στην Ελλάδα.
Για τον Αγώνα αυτό, δεν γράφονται παρά ελάχιστες σειρές στα σχολικά βιβλία.
Η υπόθεση της Κύπρου, όσο καμιά άλλη, έγινε με την ευθύνη και την καθοδήγηση της άρχουσας πολιτικής τάξης, μια «ξένη» υπόθεση για το μίζερο αθηνοκεντρικό κράτος που «βολεύτηκε» μετά το 1974 στη λήθη, στην αποσιώπηση και στην παραχάραξη.
Επικράτησε το δόγμα «η Κύπρος κείται μακράν»…
Ο Φάκελος της προδοσίας παρέμεινε κλειστός.
Και όταν εμφανίστηκε το ρατσιστικό, διχοτομικό «σχέδιο Ανάν», οι ευρωλιγούρηδες και οι αμερικανόδουλοι πίστεψαν πως είχε έρθει η ώρα να τελειώσουν μια και καλή την… εκκρεμότητα.
Δυστυχώς γι΄αυτούς και ευτυχώς για τον Ελληνισμό, οι Έλληνες της Κύπρου ακολούθησαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο στο ΟΧΙ.
Αλλά η σύγκρουση συνεχίζεται – δεν είναι «διαφορά απόψεων», είναι σύγκρουση Αξιών που δεν επιτρέπει κανένα «διάλογο».
Αν τολμήσει σήμερα κάποιος να αναφερθεί στην ΕΟΚΑ, «κινδυνεύει» να χαρακτηρισθεί από «εθνικιστής» έως και… «χουντικός» από την «πνευματική» Γκεστάπο που περιφέρει τη «φωτισμένη» ανάγνωσή της περί την Ιστορία παντού – από τα βιβλία της Ε΄Δημοτικού, μέχρι τις τηλεοπτικές υπερπαραγωγές που αφηγούνται τη… «γέννηση του ελληνικού Έθνους το… 1821″.
Στο παιχνίδι αυτό, οι εκπρόσωποι της ξενοδουλείας και της κλεπτοκρατίας, βρίσκουν συμμάχους τους εκπροσώπους εκείνης της δήθεν διεθνιστικής, αλλά στην πραγματικότητα εθνομηδενιστικής και μπουρδολογούσας «αριστεράς» που ο Ανδρέας Παπανδρέου την τοποθέτησε ευφυώς στην πραγματική της θέση: στα «σαλόνια» της ολιγαρχίας.
Στα ίδια «σαλόνια» που από το 1830 υπονόμευσαν και πολέμησαν ανοιχτά κάθε προσπάθεια να ξεφύγει η Ελλάδα από τα ασφυκτικά πολιτικά και γεωγραφικά όρια της εξάρτησης.
Οι σημερινοί «ανανιστές», είναι οι απόγονοι του «οίκαδε».
Οι «ταγοί» που τολμούν να χρησιμοποιούν τον όρο «εθνικολαϊκός» ως ύβρι, είναι οι γνήσιοι συνεχιστές και εκφραστές της χούντας.
Γιατί η χούντα ήταν που απέσυρε τον Νοέμβριο του 1967 από την Κύπρο την Ελληνική Μεραρχία που έστειλε το 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Η χούντα ήταν που προσπάθησε να δολοφονήσει τον Μακάριο, υπακούοντας στα υπερατλαντικά αφεντικά της, επειδή η Κύπρος ως ηγέτιδα δύναμη των Αδεσμεύτων στεκόταν εμπόδιο στα σχέδια για τη «λύση» του Μεσανατολικού.
Η χούντα ήταν που οργάνωσε και εκτέλεσε το προδοτικό πραξικόπημα και στη συνέχεια παρακολούθησε αμέτοχη τη βάρβαρη εισβολή του Αττίλα.
Κι έρχονται σήμερα κάποιοι ανιστόρητοι και από «αριστερά» και ταυτίζουν τη χούντα με τον πατριωτισμό!!!
Και λοιδωρούν το φρόνημα όσων επιμένουν να διατηρούν ζωντανή την Παράδοση, να αναφέρονται στην ιστορική Μνήμη και να αναδεικνύουν τον κυρίαρχο εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα της περιόδου που συμβολικά ξεκινά από το Καστελόριζο, αλλά στην πραγματικότητα διατρέχει ολόκληρη τη νεότερη εποχή του ελληνισμού.
Αλλά η Αλήθεια παραμένει, επιμένει και επανέρχεται.
Με αφορμή την επέτειο των 60 χρόνων από την έναρξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ, η Αλήθεια απαντά πως η Κύπρος «δεν κείται μακράν».
Η Κύπρος είναι εδώ.
Από την πορεία του Κυπριακού ζητήματος, θα κριθεί η πορεία του Ελληνισμού παντού, από τη Θράκη και τη Μακεδονία, μέχρι το Αιγαίο και την Κρήτη.
Η ώρα έφτασε να αναληφθούν εκείνες οι πρωτοβουλίες, σε πολιτικό και επιστημονικό επίπεδο, που θα φέρουν στην καθημερινή «ζύμωση» της κοινωνίας την ιστορική αλλά και την πολιτική σημασία του Κυπριακού.
Η ώρα έφτασε να ανοίξει ο Φάκελος της προδοσίας.
Η ώρα έφτασε να φωτιστεί η συνείδηση της νεολαίας με το παράδειγμα του Απελευθερωτικού Αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού.
Να αντηχήσουν οι σχολικές αίθουσες με τα ονόματα των Ηρώων, με τις συγκλονιστικές ανθρώπινες μορφές που «υψώθηκαν πάνω από τη φθορά», στον Μαχαιρά, στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στον Πενταδάχτυλο.
Να αντηχήσουν με το όνομα Δημητράκης Δημητριάδης, μαθητής Δημοτικού εννέα ετών, νεκρός από σφαίρα Άγγλου στρατιώτη στις 14 Μαρτίου 1956 στη Λάρνακα.
