του Κώστα Σαρικά
H Λιβύη δεν είναι Συρία, επισημαίνουν ανώτατες στρατιωτικές πηγές από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας
Για πρώτη φορά οι Τούρκοι επιτελείς καλούνται να σχεδιάσουν επιχειρήσεις εκατοντάδες μίλια μακριά από τα εδάφη τους. Και μάλιστα σε μια χώρα με την οποία δεν έχουν κοινά ούτε χερσαία ούτε θαλάσσια σύνορα. Έως τώρα οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις αναλαμβάνουν δράση είτε μέσα στα ανατολικά εδάφη της χώρας εναντίον των Κούρδων ανταρτών είτε στα νοτιοανατολικά σύνορά τους απέναντι στο YPG.
Με δεδομένο όμως το επίσημο πλέον αίτημα της κυβέρνησης Σάρατζ για άμεση παροχή στρατιωτικής βοήθειας η Άγκυρα εάν θέλει να υποστηρίξει στην πράξη τη συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες είναι υποχρεωμένη να στείλει στρατεύματα στην αφρικανική χώρα ή να προχωρήσει σε αεροπορικές και ναυτικές επιχειρήσεις.
H Λιβύη δεν είναι Συρία, επισημαίνουν ανώτατες στρατιωτικές πηγές από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Και προσθέτουν ότι οι δυσκολίες υποστήριξης μιας τέτοιας επιχείρησης είναι τεράστιες ακόμα και για ένοπλες δυνάμεις χώρας πιο ισχυρής στρατιωτικά από την Τουρκία.
«Κλειδί» για την επιτυχία μιας τέτοιας επιχείρησης φαίνεται ότι αποτελεί η εμπλοκή της πολεμικής αεροπορίας κατά κύριο λόγο. Το εύκολο όπως επισημαίνεται είναι να αποσταλούν χερσαίες δυνάμεις του τουρκικού στρατού για να συνταχθούν στο πλευρό του GNA.
Αυτό όμως ούτως ή άλλως φαίνεται ότι έχει γίνει τουλάχιστον σε επίπεδο μισθοφόρων ή πολιτοφυλάκων και δεν έχει αποδώσει ιδιαίτερα.
Καθοριστική κίνηση όπως εκτιμούν στρατιωτικές πηγές η οποία μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα αποτελούν οι αεροπορικές επιδρομές.
Και εκεί η Άγκυρα αντιμετωπίζει σοβαρά εμπόδια όπως αυτό της μεγάλης απόστασης αλλά κυρίως ότι μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης μεσολαβεί εναέριος χώρος που ελέγχεται από την Ελλάδα και από την Αίγυπτο.
Για να επιχειρήσουν τουρκικά μαχητικά στη Λιβύη είναι απαραίτητο να περάσουν μέσα από τα FIR Αθηνών και Καΐρου και αυτά όμως δεν αρκούν. Χρειάζονται εναέριο ανεφοδιασμό από ιπτάμενο τάνκερ και πιθανότατα υποστήριξη από ιπτάμενο ραντάρ.
Η Αθήνα σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επιτρέψει ο εναέριος χώρος της να γίνει αεροδιάδρομος για τα τουρκικά αεροσκάφη με κατεύθυνση προς τη Λιβύη.
Ακόμα πιο σκληρή φαίνεται όμως ότι είναι η στάση της Αιγύπτου με τον Στρατηγό Σίσι να φέρεται ότι διαμηνύει πως η πολεμική του αεροπορία θα σταματήσει οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια.
Η Αίγυπτος διαθέτει υπερσύγχρονα μαχητικά f-16 αλλά και Rafael, Mirage και Mig-29. Και φυσικά, αν και σχετικά αδύναμη, η αεράμυνα του εθνικού λιβυκού στρατού θα είναι ένα ακόμη εμπόδιο για τα τουρκικά αεροσκάφη.
Έως σήμερα τα τουρκικά μαχητικά επιχειρούν στη Συρία ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο, ούτε στον αέρα ούτε στο έδαφος. Απογειώνονται από τα ανατολικά αεροδρόμια της χώρας μια ανάσα από τα σύνορα, πετούν ανενόχλητα πάνω από τα συριακά εδάφη στη ζώνη ασφαλείας, στοχοποιούν και βομβαρδίζουν χωρίς το παραμικρό ρίσκο.
Σε πιθανές αεροπορικές επιχειρήσεις στη Λιβύη όμως ο βαθμός δυσκολίας, όπως εκτιμούν στρατιωτικοί αναλυτές, εκτινάσσεται στα ύψη.
Αλλά ακόμα και η ναυτική υποστήριξη επιχειρήσεων στη Λιβύη αποτελεί μια εξαιρετικά πολύπλοκη εξίσωση για τους Τούρκους επιτελείς.
Δεν είναι τυχαία, όπως επισημαίνεται, η αγωνιώδης προσπάθεια του Ταγίπ Ερντογάν να βρει συμμάχους και κυρίως ασφαλείς βάσεις κοντά στη Λιβύη από όπου τα πλοία του αλλά πιθανόν και τα μαχητικά του να μπορούν να επιχειρούν στην περιοχή.
Η Αθήνα και πιο συγκεκριμένα τα Γενικά Επιτελεία έχουν εξετάσει όλα τα σενάρια και τις πιθανές επόμενες κινήσεις της Άγκυρας στην κατεύθυνση στρατιωτικής εμπλοκής και υποστήριξης των δυνάμεων του προέδρου Σάρατζ. Και μαζί με συμμαχικές και φιλικές χώρες έχουν ήδη με ψυχραιμία καταστρώσει σχέδια αντίδρασης.
