Μετά την έκρηξη στο Τσέρνομπιλ μια ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή -αποσιωπημένη για χρόνια- αποσοβήθηκε χάρη στη θυσία τριών ανθρώπων, που ποτέ δεν τους αποδόθηκε η τιμή που τους αξίζει από την παγκόσμια κοινότητα. Αν δεν ήταν αυτοί σήμερα δεν θα διαβάζατε αυτές τις γραμμές.

Στα υπόγεια κάτω από τον πυρήνα που έλιωνε τα υλικά γύρω του (τσιμέντο και μέταλλα και τα επιβραδυντικά υλικά που έριχναν οι πυροσβέστες) λίμναζαν τόνοι νερά. Η καταπόνηση του κτιρίου από όσα είχαν συμβεί και η διάβρωση από τον λιωμένο πυρήνα απειλούσαν την κατάρρευση των διαμερισμάτων.

Τότε το ραδιενεργό υλικό θα έρχονταν σε επαφή με το νερό και θα προκαλούσε έκρηξη η οποία υπολόγιζαν ότι θα έφτανε να είναι σε εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη ισχύ από την ατομική βόμβα της Χιροσίμα.

Ουσιαστικά η Ευρώπη θα έπρεπε να εκκενωθεί αλλά και να μη γινόταν αυτό όλος ο πληθυσμός της ηπείρου θα ήταν καταδικασμένος σε θάνατο. Η έκταση που έχει εκτιμηθεί ως μη κατοικήσιμη από επιστήμονες σε παλαιότερο ντοκιμαντέρ στο BBC έκανε λόγο για μια απόσταση από τη Μεγάλη Βρετανία ως τα βάθη της Ρωσίας και από τις σκανδιναβικές χώρες ως τη βόρεια Αφρική.

Τρεις μηχανικοί μπήκαν στις αρχές Μαΐου με στολή δύτη στο έντονα ραδιενεργό νερό και στα τυφλά, χωρίς φως, άνοιξαν τις βαλβίδες ασφαλείας. Ήταν ο Αλεξέι Ανανένκο, ο Βάλερι Μπεζπάλοφ και ο Μπόρις Μπαράνοφ, που πέθαναν λίγες ημέρες αργότερα και γρήγορα ξεχάστηκαν…