Πριν από περίπου 50.000 χρόνια, μια μικρή ομάδα Homo Sapiens ξεκίνησε ένα ταξίδι στο άγνωστο.

Οι πρόγονοι μας, πιθανότατα λόγω κλιματικών αλλαγών, εγκατέλειψαν την γενέτειρά μας, την σημερινή Αιθιοπία, προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών.

Ήταν η πρώτη σημαντική μετακίνηση πληθυσμού στον πλανήτη μας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν ανακαλυφθεί τις τελευταίες δεκαετίες, η πρώτη στάση ήταν στην σημερινή Ινδία.

Εν συνεχεία, οι πρόγονοί μας μετακινήθηκαν προς την Σιβηρία και μια ομάδα διέσχισε τον Βερίγγειο Πορθμό.

Αντίστοιχα, μια άλλη ομάδα κατευθύνθηκε προς Δυσμάς και εγκαταστάθηκε στην Μεσόγειο.

Με την πάροδο του χρόνου και την σταδιακή εξέλιξη των μεταφορών, οι μετακινήσεις αυξήθηκαν και ουσιαστικά δεν σταμάτησαν ποτέ.

Ο κοινός παρονομαστής σε όλες τις μετακινήσεις ήταν η αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής.

Αυτό δεν άλλαξε και δεν πρόκειται να αλλάξει.

Όλοι μας έχουμε δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή και επί δικαίω, την αναζητούμε πέρα από την χώρα μας, αν χρειαστεί.

Με την ίδια λογική και ελπίδα που τα τελευταία χρόνια σημαντικός αριθμός συμπατριωτών μας έχει αναζητήσει την τύχη του εκτός Ελλάδος, συνάνθρωποί μας κατευθύνονται προς Δυσμάς.

Είναι τα μακρινά μας ξαδέλφια, τα οποία πιστά στην έμφυτη επιθυμία του Ανθρώπου για ασφάλεια και ευημερία, εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους, προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

Αν αυτό είναι έγκλημα, τότε είμαστε όλοι ένοχοι.

Αν μελετήσουμε τις οικογένειές μας, η συντριπτική πλειοψηφία θα ανακαλύψει ότι σημαντικός αριθμός προγόνων μας, ήταν μετανάστες.

Καθώς οι πρόσφυγες δεν ήταν ποτέ καλοδεχούμενοι, πολλοί θα έχετε ακούσει ιστορίες για πέτρινα χρόνια και κοινωνικό αποκλεισμό στις χώρες υποδοχής.

Με ποιο δικαίωμα λοιπόν, τα θύματα του χθες να γίνονται οι θύτες του σήμερα;