Επιστημονικά στοιχεία απέναντι στη νομοθεσία

Όπως επισημαίνει το BBC, ολοένα και περισσότερες επιστημονικές έρευνες μελετούν την έλλειψη ελέγχου στους εφήβους που βρίσκονται στο όριο της ενηλικίωσης. Πολλοί λένε πως τα επιστημονικά συμπεράσματα που έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στον Ντέιβιντ θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο και στον Σάμι.

Το 1993, ο 17χρονος Κρίστοφερ Σίμονς από το Μιζούρι καταδικάστηκε εις θάνατον για τη ληστεία και τον φόνο μιας 46χρονης γυναίκας. Οι δικηγόροι του δεν σταμάτησαν να επιχειρηματολογούν για τη σκληρότητα της ποινής, που επιβλήθηκε σε ένα «αναπτυξιακά ανώριμο» άτομο. Η υπόθεσή του βρήκε απρόσμενους συμμάχους. Μεταξύ άλλων, τους αμερικανικούς συλλόγους γιατρών και ψυχιάτρων.

Για πρώτη φορά, σώμα ψυχολόγων και νευροεπιστημόνων διατύπωσαν το επιχείρημα πως δεν έπρεπε ανήλικοι να καταδικάζονται στην εσχάτη των ποινών επειδή ο εγκέφαλός τους δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει την ανάπτυξή του. Κατέγραψαν σε μαγνητικές λειτουργικές τομογραφίες τους εγκεφάλους ανηλίκων και ενηλίκων, δείχνοντας πως ακόμα και στις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής, ο εγκέφαλος συνεχίζει να συσσωρεύει φαιά ουσία και ο προμετωπιαίος φλοιός- εκεί που θεωρείται πως απαρτιώνεται ο αυτοέλεγχος- ακόμα αναπτύσσεται.

«Ο εγκέφαλος συνεχίζει να αλλάζει σε όλη τη ζωή μας αλλά κολοσσιαίες αλλαγές εξακολουθούν να συμβαίνουν γύρω στα 20» δηλώνει ο BJ Casey, καθηγητής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Γέιλ.

Το 2005, οι δικαστές αποφάνθηκαν πως ο Σίμονς δεν έπρεπε να εκτελεστεί και όλοι όσοι καταδικάζονταν στην ηλικία των 18 ετών και κάτω δεν θα μπορούσαν να εκτελούνται. Ήταν η πρώτη φορά που δικαστήριο χρησιμοποιούσε στο σκεπτικό του τέτοια στοιχεία. Έκτοτε, ολοένα και περισσότερα στοιχεία συγκεντρώνονται για τον «ατελή» εγκέφαλο των 18χρονων, υποστηρίζοντας πως η ανάπτυξή του συνεχίζεται ακόμα και στην ηλικία των 24 και 25 ετών. Νευροαπεικονιστικά στοιχεία δείχνουν πως οι εγκέφαλοι νεαρών ενηλίκων, ηλικίας από 18 έως 24 ετών, αντιδρούν διαφορετικά από τους εγκεφάλους μεγαλύτερων σε ό,τι αφορά τη λήψη αποφάσεων, την αντίληψη του κινδύνου, τον έλεγχο των παρορμήσεων και την αντίδραση στην πίεση.

Η εμπειρία των αδελφών Μαλντονάντο

Τόσο ο Σάμι όσο και ο Ντέιβιντ λένε πως στον πρώτο χρόνο τους στη φυλακή ήταν τρομακτικοί. Τα ναρκωτικά ήταν εύκολα προσβάσιμα κι από το κάπνισμα χόρτου έφτασαν να κάνουν χρήση ηρωίνης. Καβγάδιζαν με άλλους κρατούμενους και συμβιβάζονταν με τη μοίρα τους όντας «φτιαγμένοι» όσο περισσότερο μπορούσαν.

Περίπου στην ηλικία των 20 άρχισαν να χάνουν το ενδιαφέρον τους στα ναρκωτικά. Ο Σάμι άρχισε να κάνει μπoξ και στράφηκε ξανά στον χριστιανισμό. Ο Ντέιβιντ άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στη φυλακή και πήρε το απολυτήριό του.

Την εποχή της αποφυλάκισής του ο Ντέιβιντ είχε πια μεταπτυχιακό στη θεολογία και εργαζόταν ως σύμβουλος για τους ισπανόφωνους συγκρατούμενούς του. Ο Σάμι περνούσε την περισσότερη ώρα του μελετώντας στο κελί του τη νομική επιστήμη και τη Βίβλο και εργαζόταν ως βοηθός στις τάξεις κρατουμένων που προσπαθούσαν να πάρουν το απολυτήριό τους.

«Τον άλλο μήνα θα γίνω 54, ο Σάμι μόλις έγινε 55» δήλωσε ο Ντέιβιντ. «Δεν είμαστε τα παιδιά που ήμασταν τότε. Δεν έχουμε τα προβλήματα που είχαμε τότε».

Έναν μήνα μετά την αποφυλάκιση του Ντέιβιντ, ο Σάμι κάθεται μόνος στον χώρο επισκέψεων της φυλακής του. Τα χέρια του είναι γεμάτα τατουάζ, «μόλις βγω θα τα αφαιρέσω» λέει.

Είναι σίγουρος πως θα ακολουθήσει κάποια στιγμή κι εκείνος τα βήματα του αδελφού του και θα βγει από τη φυλακή, αν και οι νομικές οδοί που διαθέτει για να το πετύχει αυτό είναι περιορισμένες. Αυτό που τον βασανίζει είναι πως σε κάθε περίπτωση η αποφυλάκιση θα έπεται του θανάτου των γονιών του. Παρότι η παιδική ηλικία των δύο αδελφών στιγματίστηκε από σωματική κακοποίηση, αλκοολισμό και γενικά πολύ αναστατωμένη ζωή- στα 17 χρόνια που έζησε εκτός φυλακής ο Ντέιβιντ έμεινε σε 20 διαφορετικές διευθύνσεις και πήγε σε 13 σχολεία- η οικογένεια συμφιλιώθηκε μετά τη φυλάκιση των αγοριών. Σύμφωνα με τη θεία τους, ο πατέρας τους έκανε τρεις δουλειές για να μπορέσει να πληρώσει καλύτερους δικηγόρους για τα παιδιά του. Πέθανε το 2010. Επί 28 χρόνια επισκεπτόταν τακτικά τους γιους του στη φυλακή.

«Θα ήθελα να έχω αυτά τα 28 χρόνια πίσω, αλλά χάθηκαν» λέει ο Σάμι.

Προς το παρόν κάθεται στο κελί του και δουλεύει ασταμάτητα, περιμένοντας την ευκαιρία του, σαν αυτή που είχε ο αδελφός του, να ξαναγυρίσει στον ελεύθερο κόσμο. Παρότι μια ενέργεια του Ντέιβιντ είναι αυτή που τους έστειλε και τους δύο στη φυλακή, εκείνος λέει πως δεν κρατά κακία στον μικρό του αδελφό.

«Η ενοχή είναι ένα πολύ, πολύ δυνατό συναίσθημα. Ξέρω πως τον συντρίβει» εξομολογείται ο Σάμι. «Πείτε στον Ντέιβιντ να μην ανησυχεί για μένα. Να του εξηγήσετε πως είμαι καλά και πως θα βγω από εδώ».

«Αναλαμβάνω όλη την ευθύνη για την πράξη μου» λέει ο Ντέιβιντ από την πλευρά του. «Δεν έπρεπε να έχω κάνει ό,τι έκανα, το θύμα μου δεν το άξιζε. Αφού είμαι εγώ ελεύθερος, εγώ που είμαι ένοχος, και με εμπιστεύεστε να κυκλοφορώ ελεύθερος, δεν βλέπω γιατί δεν μπορείτε να εμπιστευθείτε τον Σάμι. Εκείνος δεν έκανε τίποτα…».

ΠηγήΔείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα