Και ήρθε η σειρά του Σύριζα, που θα έχει την ευκαιρία για να αποδείξει σε πολύ -και ξένο προς αυτόν- κόσμο ότι αποτελεί όντως την Ελπίδα, ότι είναι πραγματικά κάτι το νέο.
Απέναντι στο μίσος που εξαπολύθηκε προς την Αριστερά και φυσικά προς τον λαό, είναι σημαντικό να κάνουμε πραγματικότητα την εθνική ενότητα (η οποία βέβαια κατά το προσφιλές σύνθημα, είναι μια απάτη), την εθνική συμφιλίωση που λένε.
Αλλά προσέξτε λίγο. Την ενότητα και την συμφιλίωση της κοινωνίας, ανάμεσα στους ανθρώπους, στους Έλληνες και στους ξένους και στους μετανάστες.
Σίγουρα πάντως όχι με αυτούς που μας ρήμαξαν τις ζωές για 5 και πλέον χρόνια.
Γιατί εμείς που μπήκαμε στην Αριστερά, εγώ στα 19 μου, -άλλοι νωρίτερα, άλλες αργότερα- δεν είχαμε ποτέ στόχο ούτε την εξουσία, ούτε τη θεσούλα, ούτε απλά τα πανηγυράκια και τα συνθήματα. Ή την ‘φιλική’ καζούρα στον δικομματισμό.
Ούτε χαλάρωση, ούτε πλακίτσα.
Γιατί υπάρχει πολλή οργή, ώστε να ξεχάσουμε.
Και δεν ξεχνάμε.
Δεν ξεχνάμε που για χρόνια συντηρούσαν ένα ψεύτικο δίπολο για να εναλλάσσονται στην εξουσία. Που καταχρέωσαν μια χώρα και πολλές γενιές ενώ καταβρόχθιζαν δισεκατομμύρια και μοιράζοντας τα ψιλά στους ψηφοφόρους τους. Διατηρώντας ένα πελατειακό και ρουσφετολογικό κράτος. Ώστε μετά να λένε χωρίς ντροπή ‘’μαζί τα φάγαμε’’.
Δεν ξεχνάμε τη βία του κράτους στις ειρηνικές διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων.
Τις σφαίρες στη νεολαία. Την απάθεια του τότε υπουργού παιδείας Στυλιανίδη, ο οποίος μετά την δολοφονία ενός παιδιού από αστυνομικό, τριγύρναγε στα μπουζούκια και τα γήπεδα. Αλλά και τον Δεκέμβρη του 2008 που ξεκίνησε να αλλάζει συνειδήσεις.
Δεν ξεχνάμε την δέσμευση ενός λαού σε ένα Μνημόνιο στις αρχές του 2010, χωρίς να ερωτηθεί, χωρίς δημοψήφισμα, ενώ είχε προαποφασιστεί από τους από πάνω. Μαριονέτες-πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις των συμφωνιών κάτω από το τραπέζι και των e-mails.
Δεν ξεχνάμε το 2011, έναν φορετό πρωθυπουργό ‘’κοινής αποδοχής’’ που δεν ψηφίστηκε από κανέναν. Την συγκυβέρνηση Πασόκ-ΝΔ-Λάος, έτσι για να διατηρηθούν στην εξουσία. Ένα υποτίθεται σοσιαλιστικό κόμμα να φέρνει στο προσκήνιο σε υπουργικές θέσεις, ακροδεξιούς όπως τον Άδωνη και τον Βορίδη, ώστε να μας μείνουν μετά. Οι φασίστες. Μετέπειτα Υπουργοί Υγείας. Αλλά και τον κόσμο στην πλατεία Συντάγματος που άρχισε να ζητάει πιο έντονα δημοκρατία και δικαιοσύνη.
Δεν ξεχνάμε τις εκλογές του 2012 που το σύστημα μέσα και έξω τρομοκράτησε ένα λαό. Παρέμβαση από ξένες δυνάμεις, απειλές. Ο φόβος να επικρατεί της ελπίδας, έστω και για λίγο. H αναξιοπρέπεια και ο ραγιαδισμός. Αλλά εμείς να είμαστε στον δρόμο μέχρι τα ξημερώματα και οι ‘’νικητές’’ να φεύγουν άρον άρον προς τα λαγούμια τους, ανακουφισμένοι που κρατήθηκαν στην εξουσία με νύχια και με δόντια για λίγο ακόμα.
Δεν ξεχνάμε τις πρώτες μέρες της συγκυβέρνησης. Διαδικασίες στη Βουλή με τον πρόεδρο βουλής Μεϊμαράκη να παριστάνει τον τραμπούκο. Τους αυτοαποκαλούμενους ‘’αριστερούς της ευθύνης’’ να στηρίζουν την πιο ακροδεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και να σφυρίζουν αδιάφορα
Δεν ξεχνάμε τα ΜΑΤ να σπάνε την απεργία στη Χαλυβουργία νύχτα, όπως οι χούντες. Ή τον πρύτανη Φορτσάκη (που δεν ήθελε τα κόμματα στα πανεπιστήμια και λίγους μήνες μετά μπήκε στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ) να φέρνει τα ματ ‘’προληπτικά’’ πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Δεν ξεχνάμε την ποινικοποίηση της ελευθερίας του λόγου, να βάζουν φυλακή έναν τύπο για σατιρική σελίδα στο ίντερνετ.Να κλείνουν με το έτσι θέλω τη Δημόσια Τηλεόραση, την ΕΡΤ με το πρόσχημα ότι κόστιζε λεφτά. Αλλά ουσιαστικά επειδή δεν την ήλεγχαν, όπως ήλεγχαν τα ιδιωτικά κανάλια. Και να φτιάχνουν στη θέση της ΕΡΤ, τη Νέριτ με μέσα όλα τα βύσματα, όλους τους ελεγχόμενους δημοσιογραφίσκους της οκάς.
Δεν ξεχνάμε τους πληρωμένους μεγαλοδημοσιογράφους και τα κανάλια της διαπλοκής και της μαύρης προπαγάνδας. Να πληρώνονται 10 και 15 χιλιάδες ευρώ το μήνα για να απειλούν και να πιέζουν τον κόσμο να ζει με 400 ευρώ. Να καταργούν κάθε έννοια δεοντολογίας και ελευθεροτυπίας στο όνομα των συμφερόντων των αφεντικών τους. Τους δημοσιογράφους της κλειδαρότρυπας και των εκβιασμών.
Δεν ξεχνάμε την προσπάθεια τους να ανακόψουν με κάθε τρόπο την αληθινή αλλαγή. Να φτιάχνει οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα άλλα απολιθώματα του Σημίτη κόμμα εν μία νυκτί και να το παρουσιάζουν ως το καινούριο. Το απολίτικο, το νιανιά, το χωνευτήρι από μισανθρώπους και ψώνια.
Δεν ξεχνάμε την αβάντα στους νεοναζί της χρυσής αυγής. Το ‘’Θέμα’’ που τους παρουσίαζε ως μοντέρνους ήρωες. Ως αντισυστημικούς που όμως αντί να πολεμάνε το σύστημα, κυνηγούσαν τους αδύναμους, τις μειονότητες, τους μετανάστες. Αυτούς που τους στήριξαν και οικονομικά και τους προέβαλλαν. Αυτούς που τους χρησιμοποιούσαν για να τρομάζουν τον κόσμο να κάθεται σπίτι του. Τους Μπαλτάκους και τους Φαήλους που τους κανάκευαν για να μην πολυξεφεύγουν από το δεξιό μαντρί. Την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Για την οποία ευθύνονται αυτοί που μας έφεραν τη χρυσή αυγή. Όχι οι αγανακτισμένοι. Αλλά αυτοί που προκάλεσαν την αγανάκτηση, αυτοί που βοήθησαν τους φασίστες και τους χούλιγκαν να θεριέψουν.
Δεν ξεχνάμε την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων. Αυτούς που μας έβαζαν στο ίδιο τσουβάλι με τους ναζί. Αυτούς που έχτισαν συστηματικά με τα χρόνια ένα εμφυλιοπολεμικό μίσος προς την Αριστερά. Αυτούς που μάζεψαν ότι πιο ακροδεξιό μπορούσαν να μαζέψουν στην Κυβέρνηση και συγχρόνως το έπαιζαν σύγχρονοι μεταρρυθμιστές και φιλελεύθεροι.
Δεν ξεχνάμε τους κάθε λογής αβανταδόρους αυτής της ακροδεξιάς συγκυβέρνησης, της υποταγής και της ήττας. Τους βολεμένους γραφιάδες στα mainstream μέσα που έδιναν καθημερινά γραμμή στον κόσμο να λουφάξει και να υποστεί. Που το έπαιζαν προοδευτικοί ενώ είχαν καταντήσει απολογητές των ακροδεξιών. Που ειρωνεύονταν τους εγκλωβισμένους, που λοιδωρούσαν νεκρούς, που ψυχιατρικοποιούσαν τις αυτοκτονίες από φτώχια και πείνα.
Δεν ξεχνάμε τον πλούσιο γόνο Βαρβιτσιώτη καλοκαίρι του 2013 να λέει στους ανθρώπους να πουλήσουν το σπίτι τους, να απειλούν τον κόσμο ότι θα του πάρουνε οι τράπεζες την μοναδική τους περιουσία, ότι θα τους πετάξουν στον δρόμο. Αυτούς που άφηναν απατεώνες με σκάνδαλα δισεκατομμυρίων να κάνουν διακοπές στη Μύκονο και πιάνανε τους μικροοφειλέτες.
Δεν ξεχνάμε τον πόλεμο τους απέναντι στην δημόσια υγεία και παιδεία. Τον αφανισμό κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, της ασφάλισης, της σύνταξης. Την ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους. Το σαμποτάζ τους ακόμα και σε κοινωνικές συλλογικές δομές.
Δεν ξεχνάμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Την προπαγάνδα για να πάρουν τον Δήμο Ελληνικού και να το δώσουν κοψοχρονιά. Αλλά και τους αγώνες στις Σκουριές και την Κερατέα. Δεν ξεχνάμε την τρομοκρατία στη Νέα Φιλαδέλφεια. Με την εφημερίδα του Μελισσανίδη να βγάζει πρωτοσέλιδο το πρωί των δημοτικών εκλογών της 25 Μαϊου του 2014 την Δούρου και τον Βασιλόπουλο με Χ στα πρόσωπα τους. Το χάρισμα του ΟΠΑΠ στον Μελισσανίδη από τον φιλαράκο του τον Σαμαρά. Την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Τους οπαδικούς στρατούς να τραμπουκίζουν σε Πειραιά και Βόλο.
Δεν ξεχνάμε αυτούς που πλούτισαν γιατί ‘’η κρίση ήταν ευκαιρία’’. Που διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις. Να δουλεύει ο κόσμος 10ωρα, Σάββατα, χωρίς υπερωρίες, για 500 ευρώ και άμα πάει να ψελλίσει κάτι, να απειλείται με απόλυση. Επειδή μία κοπέλα έμεινε έγκυος, επειδή ένας νέος διεκδίκησε τα δεδουλευμένα του
Δεν ξεχνάμε αυτούς που έδιωξαν μια και δυο γενιές από την χώρα τους. Τους νέους, την πιο παραγωγική και ελπιδοφόρα ηλικία μετανάστες στο εξωτερικό. Ζευγάρια να χωρίζουν. Για να μείνουν εδώ οι γέροι και τα παιδιά των λαμογιων να πηγαίνουν να τα σπάνε στα ακριβά clubs στην Παραλιακή και οι αμόρφωτοι οι χρυσαυγίτες να τα σπάνε γενικώς. 30άρηδες να συντηρούνται από τις τσακισμένες συντάξεις των γονιών τους. Νέοι μορφωμένοι με ανώτερες σπουδές να μένουν άνεργοι και να προωθούνται οι γλείφτες και τα τσιράκια. Δεν ξεχνάμε τα όνειρα που κάναμε πριν 10 χρόνια και τώρα παλεύουμε μπας και πιάσουμε ένα διαμερισματάκι στο νοίκι.
Δεν ξεχνάμε αυτούς που μας έριξαν στην μιζέρια και στην κατάθλιψη, στην καταπίεση και την απραξία, στην αδικία και στον ζόφο, στην υποτίμηση της ίδιας μας της ύπαρξης.
Δεν έχουμε ξεχάσει και δεν θα ξεχάσουμε.
Και θα φροντίσουμε να μην τα ξεχάσουν και αυτοί.
ΠΗΓΗ: Για το Νόστιμον ήμαρ: N.
