Μια συγκυβέρνηση να ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με σωρεία εσφαλμένων χειρισμών, υποτελών αντιδράσεων έναντι των δανειστών, με συγκαλύψεις πολιτικών αμαρτιών παρελθόντων ετών, με στήριγμά της την trash τηλεοπτική πολιτική θεματογραφία, την ελεγχόμενη από ανομολόγητα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Μια κυβέρνηση δύο απολιθωμένων πλέον κομμάτων, με δύο αρχηγούς στις παρυφές της ανικανότητας και εγκλωβισμένους στην αγωνία της πολιτικής τους επιβίωσης.
Μια αξιωματική αντιπολίτευση «χαμένη στη μετάφραση» των ίδιων των θέσεών της. Χωρίς πυξίδα πολιτικής πλεύσης, χωρίς εκπεφρασμένη πολιτική στρατηγική για την αντιμετώπιση της διευρυνόμενης κρίσης- οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής. Με αλλοπρόσαλλες και αντικρουόμενες δηλώσεις στελεχών της και πομφολυγώδεις ανακοινώσεις.
Ένας πρωθυπουργός στα πρόθυρα νευρικής κρίσης ενόψει όχι τόσο των δυσεπίλυτων πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων, που σωρεύονται και σχηματίζουν μια τεράστια στρογγυλή μάζα, που θα παρασύρει στον κατήφορο της ό,τι απέμεινε σε τούτη τη χώρα, αλλά κυρίως σε πλήρη αμηχανία και ανασφάλεια για το πολιτικό του μέλλον. Και με αντιδράσεις του που παραπέμπουν σε αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης.
Ένας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και τύποις υπουργός των Εξωτερικών σε πλήρη και αρρωστημένη εξάρτηση από τη μεγαλομανία του, αλλά και ήδη ευρισκόμενος στον προθάλαμο του πολιτικού νεκροτομείου, ανίκανος να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στα καθήκοντά του, με τα ζέοντα εθνικά μας θέματα να επιζητούν πολιτική βούληση και δύναμη ψυχής σε συνδυασμό με τον προσδιορισμό ανυποχώρητης πολιτικής, ως απότοκο της εθνικής συναίνεσης πάντα.
Ένας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποχείριο νεότευκτων συμβούλων πολιτικής επικοινωνίας, ο οποίος προσμετρά το εύρος του κόμματός του ανάλογα με τη φθορά της «εκτρωματικής» κυβέρνησης, φροντίζοντας να επωφεληθεί από τη λαϊκή διαμαρτυρία και όχι από τη διαμόρφωση θέσεων συμπαγούς πολιτικής, για την αντιμετώπιση όχι μόνο της ανθρωπιστικής κρίσης σε τούτη της χώρα, αλλά και του εθνικού χρέους.
Με τους λοιπούς αρχηγίσκους των άλλων κομμάτων να φλερτάρουν με την «τύχη» ή να προσδοκούν στη συγκομιδή ψήφων διαμαρτυρίας και αγανάκτησης των πολιτών, ώστε να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο εκλογικό όριο για την αμφιλεγόμενη παρουσία τους στην επόμενη Βουλή. Και με το Κομμουνιστικό Κόμμα να παραμένει προσδεδεμένο στο άρμα του αναχρονισμού, στον…αραμπά του περιφερόμενου παλιατζή των ιδεών της ναφθαλίνης…
Και με τον λαό σε απόγνωση. Με κοινωνικές ομάδες να απαρτίζουν την πλειοψηφία της απελπισίας και άλλες να επιζητούν από εθισμό ή ανασφάλεια το καταφύγιο των πολιτικών ψεμάτων, συγκροτώντας την κατηγορία των αείποτε μωρών του τόπου τούτου.
Και συζητήσεις πολλές, κενές περιεχομένου. Και από τα δύο κόμματα της κυβέρνησης. Και άλλες τόσες στο χώρο της αντιπολίτευσης. Από ποιούς ωστόσο; Από κόμματα που έχασαν προ πολλού το κοινωνικό τους πρόσωπο. Από πολιτικούς που έχασαν το μίτο της Αριάδνης σ” όλους τους χώρους, κοινωνικούς και πολιτικούς, που θα μπορούσαν να έχουν άνετη πρόσβαση.
Γιατί αλαζονεύτηκαν και υπερτίμησαν τις δυνατότητές τους, ενώ υποτίμησαν την ασφαγίσατη αλήθεια: Ότι αν ο «λαός» είναι το σύνολο αυτών που ζουν σε μια χώρα, τότε το «έθνος» είναι το σύνολο αυτών που έζησαν, που ζουν και που θα ζήσουν σ” αυτή τη χώρα!..
Τούτο σημαίνει πως η εξουσία μπορεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να κάνει ό,τι θέλει έναν λαό. Μπορεί να αλαζονεύεται και να αγνοεί τις ανάγκες ενός λαού. Μπορεί να σωρεύει λάθη συχνά οδυνηρά για τον λαό. Δεν μπορεί, όμως, να κάνει ό,τι θέλει ένα έθνος. Διότι δεν εξουσιάζει ούτε τους νεκρούς του έθνους, ούτε τους αγέννητους!…
Γι” αυτό το έθνος ως υπερεξουσιαστικός οργανισμός και ως ιστορικό μόρφωμα έχει τις δικές του «σταθερές», που δεν μπορεί να τις τροποποιήσει καμία πρόσκαιρη εξουσία.
Αυτές τις… σταθερές έπρεπε να να είχαν αναζητήσει και να είχαν μαζί τους ταυτιστεί τόσο Αντώνης Σαμαράς, όσο και ο Αλέξης Τσίπρας. Είχαν την ευκαιρία και το εύρος του χρόνου. Τώρα είναι καιρός μόνο για… κλάματα και για γέλια. Βέβαια, η πραγματική οδύνη ανήκει αποκλειστικά σε τούτο το λαό…
