Την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην υπηρεσία του Χίλτερ και των ναζί είχαν ενσωματώσει οι Γερμανοί επιστήμονες. Σε αυτό το μήκος κύματος δημιούργησαν και το αεροπλάνο Me 323 όπου πραγματικά ακόμη και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς.

Με έξι κινητήρες και πάνω από 55 μέτρα άνοιγμα φτερών, το τεράστιο αεροπλάνο είχε δυνατότητα μεταφοράς 43 τόνων πυρομαχικών!

Την ίδια στιγμή, η μύτη του αεροσκάφους μπορούσε να ανοίξει στα δύο για να μπουν στο αεροσκάφος τανκ, πυροβόλα και προσωπικό, τα οποία μπορούσε να μεταφέρει σε απόσταση 1.100 χλμ.

Χαρακτηρίζονταν ως ένας μεγάλος και αργός ελέφαντας με φτερά.

Το Me 323 απάντησε στην ανάγκη των Γερμανών για ταχεία μεταφορά στρατιωτών, οπλισμού και τεθωρακισμένων με στόχο την κατάληψη από τους Nazi του Λονδίνου.

Το 1940 η Luftwaffe έδωσε στους κατασκευαστές των αεροσκαφών Junkers και Messerschmitt, μόλις 14 μέρες προθεσμία για να φτιάξουν ένα αεροσκάφος που θα βοηθούσε το Ράιχ να καταλάβει το Λονδίνο.

Η Junkers έφτιαξε το σχέδιο το οποίο η Messerschmitt θα πραγματοποιούσε.

Όταν οι Γερμανοί ακύρωσαν τα σχέδια κατάληψης του Λονδίνου, με την κωδική ονομασία “Επιχείρηση θαλάσσιος Ελέφαντας”, το Me 321 μεταφέρθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο, όμως το μεγάλο του μέγεθος το έκανε εύκολο στόχο των αντιαεροπορικών πυρών, αν και στην Ρωσία είχε μεγάλες επιτυχίες.

Το 1941, είχαν κατασκευαστεί μόλις 200 Me 321 ενώ αργότερα κάποια από αυτά βελτιώθηκαν στα Me 323. Σύμφωνα με την Daily Mail το συγκεκριμένο αεροσκάφος ήταν το μεγαλύτερο μεταγωγικό του 2ου Π.Π.

Το αεροσκάφος ήταν κατασκευασμένο από μεταλλικό σκελετό και ξύλο καλυμμένο με ύφασμα. Το cockpit ήταν πάνω από την μύτη του αεροσκάφους, η οποία άνοιγε για να φιλοξενήσει το απαραίτητο φορτίο. Οι δυνατότητες μεταφοράς του ήταν ίδιες με αυτές ενός σημερινού C-130!

Ειδικότερα, είχε τη δυνατότητα μεταφοράς δύο φορτηγών τεσσάρων τόνων ή 130 πλήρως εξοπλισμένους στρατιώτες. Ακόμα, διέθετε  πέντε πολυβόλα MG 131 και τρία 51 ιντσών.

Το 1943, το γιγάντιο αεροσκάφος μετέφερε γερμανικά στρατεύματα στην Τυνησία αν και ένας ιπτάμενος στόχος με ταχύτητα 218 χλμ την ώρα δεν ήταν σύμφωνα με τον Hitler η καλύτερη λύση.

Από τα 27 Me 323 που ξεκίνησαν από την Σικελία για την Τυνησία, τα 22 καταρρίφθηκαν, ενώ κανένα από αυτά δεν πέταγε έως το καλοκαίρι του 1944.