Μάρκος Τρούλης
Σαν να μην πέρασε μια μέρα
Το χρονικό των γεγονότων έως το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου αποτελεί πραγματικά ένα σκληρό μάθημα για το πώς ο κατευνασμός οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποθράσυνση και εντέλει στον πόλεμο.
Σαν σήμερα, στις 15 Μαρτίου 1939, ο Αδόλφος Χίτλερ απευθύνεται στον γερμανικό λαό και ανακοινώνει την ουσιαστική προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας με αφορμή τη διεκδίκηση της Σουδητίας, μιας περιοχής με μεγάλα κοιτάσματα σιδήρου και κέντρο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στα σύνορα με τη Γερμανία όπου κατοικούσαν γερμανόφωνοι.
Με τη Συνθήκη του Λοκάρνο η Γαλλία είχε αναλάβει δεσμεύσεις έναντι της εδαφικής ακεραιότητας της Τσεχοσλοβακίας, ενώ και η Σοβιετική Ένωση είχε υπογράψει συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας.
Όλοι σιώπησαν όταν ο Χίτλερ πήρε τις αποφάσεις του, με την ελπίδα ότι θα ικανοποιηθεί η όρεξή του.
Είχαν προηγηθεί η επαναστρατικοποίηση της Ρηνανίας το 1936, η στρατιωτική στήριξη στους φασίστες του Φράνκο στην Ισπανία κατά τον εμφύλιο πόλεμο (1936-1939), η προσάρτηση της Αυστρίας τον Μάρτιο του 1938, ενώ ακολούθησε το τελεσίγραφο Ρίμπεντροπ προς τη Λιθουανία στις 20 Μαρτίου 1939.
Αποκορύφωμα της κατευναστικής στρατηγικής έναντι της Ναζιστικής Γερμανίας υπήρξε η προηγηθείσα Συμφωνία του Μονάχου το 1938. Παντελής σιωπή έως ότου Βρετανοί, Γάλλοι και Σοβιετικοί με την καθοριστική συμβολή των Αμερικανών (αναφέρομαι σε όσους μπορούσαν να αποτρέψουν την πορεία των γεγονότων) αναγκάστηκαν να πολεμήσουν μη έχοντας πια άλλη επιλογή.
Τα επίχειρα του κατευνασμού ήταν τα δεκάδες εκατομμύρια νεκροί, η πλήρης ισοπέδωση της ευρωπαϊκής ηπείρου και όχι μόνο, και φυσικά η οριστική απώλεια της στρατηγικής αυτονομίας των Μεγάλων Δυνάμεων της Δυτικής Ευρώπης.
Σήμερα, 15 Μαρτίου 2018, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υλοποιεί σταδιακά πρόγραμμα απόκτησης πυρηνικής τεχνολογίας, ενδυναμώνει την τουρκική αμυντική βιομηχανία επιδιώκοντας την αυτονόμησή της, αναλαμβάνει ρόλο πάτρωνα ως προς χώρες όπως η Αλβανία, η πΓΔΜ, η Βοσνία και το Αζερμπαϊτζάν, ή και μειονότητες όπως η τουρκική της Βουλγαρίας και οι μουσουλμανικές του Καυκάσου, εισβάλει στη Συρία, «μπαινοβγαίνει» στο Ιράκ, διώκει αντιφρονούντες, αρθρώνει αντισημιτική ρητορική, προχωρά σε εθνοκαθάρσεις εις βάρος μειονοτήτων, αναπολεί το αυτοκρατορικό παρελθόν, εκφράζει μεγαλοφώνως το αίσθημα της αδικίας της ιστορίας προς τη χώρα του δηλώνοντας ότι η Τουρκία δεν κατέχει τη θέση η οποία της αναλογεί επί του παγκόσμιου χάρτη.
Παρατηρώντας την επιχειρηματολογία του Ερντογάν για την εισβολή στη Συρία, ας θυμηθούμε τι έλεγε ο Χίτλερ δικαιολογώντας την επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία: «Η Γερμανία αναγκάστηκε να επεκτείνει την προστασία της στους γερμανόφωνους οι οποίοι διαβιούν σε περίκλειστες περιοχές της Τσεχοσλοβακίας, και να αντιμετωπίσει την απαράδεκτη επιθετικότητα (sic) του τρομοκρατικού καθεστώτος της εναντίον τους […].
Διαρκείς εκκλήσεις για βοήθεια φθάνουν σε εμάς κάθε ώρα από όσους θίγονται και διώκονται. Ακόμη ένα κύμα μεταναστών, οι οποίοι έχουν αποστερηθεί των υπαρχόντων τους, κατευθύνονται προς το Ράιχ από τις πολυπληθείς γερμανόφωνες περιοχές […].
Προκειμένου να εξαλείψουμε την απειλή προς τη γενική ειρήνη (sic) και να καλλιεργήσουμε τις συνθήκες για την αναγκαία νέα τάξη εντός του ζωτικού χώρου, διέταξα τα γερμανικά στρατεύματα να εισέλθουν στη Βοημία και στη Μοραβία. Καθήκον τους είναι να αφοπλίσουν τις τρομοκρατικές ομάδες και τις τσεχικές συμμορίες οι οποίες τις στηρίζουν».
Αυτά εκτυλίσσονται στη Συρία, στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, ενόσω βρισκόμαστε εν υπνώσει.
Οφείλουν όλοι να αντιληφθούν ότι η έξοδος από το λήθαργο και η χάραξη μιας αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατηγικής συνιστά καθήκον όσων επιθυμούν την ειρήνη και τη σταθερότητα. Όταν κάποιος συλλαμβάνεται να κλέβει, σωφρονίζεται. Δεν αναμένεις να μην το ξανακάνει πιστεύοντας ότι ικανοποιήθηκαν οι ορέξεις του.
Τόσο απλά.
