Είναι καιρός ίσως να βάλουμε ένα τέλος στο μύθο για τη δημόσια περιουσία, την αξία της και τη διαχείρισή της από το ελληνικό δημόσιο. Και να ξεσκεπάσουμε τις υποκριτικές πολιτικές οιμωγές για την παράδοσή της σε ξένα χέρια μέσω του Ταμείου, που ψήφισε προχτές η κυβερνητική πλειοψηφία.

Οι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού στο κοινοβούλιο είναι οι τελευταίοι που έχουν δικαίωμα να μιλάνε και να υπερασπίζονται αυτή την περιουσία. Επειδή, είναι και οι τελευταίοι που φρόντισαν ποτέ γι αυτήν, ενώ αντιθέτως, είναι οι πρώτοι που την έχουν αφήσει απαξιωμένη εδώ και δύο αιώνες, όταν δεν την έχουν απαξιώσει κατά καιρούς με τις διεφθαρμένες πολιτικές τους. Διακομματικά κι όλας.

Δυσκολεύεται κανείς να απαριθμήσει τον αναξιοποίητο πλούτο αυτής της πανέμορφης χώρας, αυτού του ευλογημένου τόπου της Γης, που είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια αυτών που τη διαχειρίζονται.

Κλαίνε και οδύρονται εδώ και λίγες μέρες πολιτικοί και πολίτες από κάθε πολιτική και ιδεολογική σκοπιά για την εκποίηση των δημόσιων αγαθών, είτε πρόκειται για εταιρίες, είτε για πλουτοπαραγωγικές πηγές, είτε για φιλέτα γης και θάλασσας.

Υποκρισίες! Το κράτος έχει σχεδόν 200 χρόνια ζωής εδώ. Και οι ελεύθεροι πολίτες άλλα τόσα. Στα λίγα χρόνια που ζω και στα πολλά που έχω μελετήσει δεν έχω δει κανέναν, με εξαίρεση την πρώτη περίοδο Καραμανλή πριν το 1961, να δίνει δεκάρα τσακιστή για την αξιοποίηση αυτού του πλούτου.

Ο υπόγειος πλούτος της χώρας σε μέταλλα και σπάνια στοιχεία υπήρξε στο μεγάλο του όγκο είτε αντικείμενο ολιγοπωλίων, με προνομιακές λεόντειες συμφωνίες μεταξύ ισχυρών επιχειρηματιών και ανίσχυρων οσφυοκαμπτών πολιτικών, είτε θαμμένος και ανεκμετάλλευτος, παρά τις χιλιάδες σελίδες του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών Ερευνών), των Ελλήνων Μεταλλειολόγων και ελάχιστων εκθέσεων των αρμόδιων υπηρεσιών.

Οι ενεργειακές πηγές της χώρας, είτε σε μεταλλεύματα, είτε σε υδρογονάνθρακες, είτε σε ανανεώσιμες πηγές, είτε σε εναλλακτικές μορφές είναι, μετά από δεκαετίες που ανθούν έξω από δω, σε νηπιακή κατάσταση όταν δεν είναι προνομιούχα μονοπωλιακές και όταν δεν λειτουργούν σε βάρος εκείνων που τόλμησαν να επιχειρήσουν σ αυτές.

Οι μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις, που θα μπορούσαν να ανθούν και να αποδίδουν στον ελληνικό λαό πλούτο, δεν είναι παρά χοάνες κομματικών διορισμών και κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος. Για να θυμηθώ μόνο την Ολυμπιακή, την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, την Ελληνική Βιομηχανία Όλων, την Πυρκάλ, τα Ναυπηγεία, τα κρατικά λιμάνια ΟΛΠ και ΟΛΘ, τα κρατικά αεροδρόμια, τις εταιρίες που εκμεταλλεύονται όλα τα αρχαία της χώρας, τις εταιρίες Ολυμπιακών Ακινήτων και ακινήτων-φιλέτων του αιγιαλού και της ενδοχώρας, τα δεκάδες εγκαταλελειμμένα κρατικά εργοστάσια και ακίνητα μέσα κι έξω από τις πόλεις, σε περιοχές που ξένα κράτη και επενδυτές θα τα είχαν κάνει μηχανές παραγωγής χρήματος.

Ο δασικός πλούτος σε επίπεδο βιομηχανικής, τουριστικής, ερευνητικής εκμετάλλευσης είναι απών, αφού βρίσκεται, όπως και όλη η χώρα στα νύχια αδιάφορων και οκνηρών διαχειριστών στην πλειοψηφία τους, όταν δεν αρμέγεται και δεν καταστρέφεται με εγκατάλειψη και φωτιές από οργανωμένα συμφέροντα, διαπλεκόμενα με την κρατική καμαρίλα ή ανεξέλεγκτα από την απουσία ουσιαστικής φύλαξης και ελέγχου.

Η ομορφιά του ελληνικού χώρου με τις θάλασσες και τη μαγευτική ανθρώπινη ενδοχώρα, που θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης εκατομμυρίων τουριστών και περιηγητών 12 μήνες το χρόνο, βρίσκεται στην πλειοψηφία του σε πρωτόγονη τουριστική κατάσταση, σε επίπεδο νοικιαζόμενου κακού δωματίου και άθλιας χωριάτικης σαλάτας, χωρίς σοβαρό προγραμματισμό και συντονισμό μεταξύ των Νομών της χώρας και χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και σοβαρό συντονισμό μεταφορικών και επικοινωνιακών υπηρεσιών και χωρίς εξειδίκευση τομέων αξιοποίησης του μοναδικού αυτού πλούτου. Όσοι έχουν ταξιδέψει σε Ευρώπη, Αφρική, Ασία και Αμερική ξέρουν καλά για τι πράγμα μιλάω.Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα