Ο όχλος και οι παρατρεχάμενοι των κομματικών και κυβερνητικών γραφείων δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια, αποστρέφονται τα πασιφανή και θεοποιούν την πλάνη, που τους γοητεύει.
Τους δε ολίγους που διαβλέπουν την επερχόμενη καταστροφή, όχι μόνον δεν τους κατανοούν και δεν τους ακολουθούν, αλλά και τους περιφρονούν και τους διώκουν ακόμη ως «υπονομευτές» της «σταθερότητας».
Με άλλες λέξεις, από τη μαζοποιημένη κοινωνία, όπου το άτομο «μετασχηματίζεται» σε αγέλη, που σκέπτεται, συναισθάνεται και βούλεται, ό,τι σκέπτεται, συναισθάνεται και βούλεται το κράτος του «τυράννου», που αναδείχθηκε με «δημοκρατικές διαδικασίες», αναφύεται, βλασταίνει και καρποφορεί με την ψευδαίσθηση ότι ο «λαός είναι ο κυρίαρχος…» και όλα γίνονται για το «εθνικό καλό…», η τυραννία των πολλών «απαίδευτων» επί των ολίγων «πεπαιδευμένων». Της άβουλης, τυφλής και ενίοτε φανατισμένης ή ανασφαλούς και φοβισμένης πλειοψηφίας επί της ανυπεράσπιστης μειοψηφίας.
Εντύπωση δεν προκαλούν οι πρωθυπουργικές εξαγγελίες από το βήμα της ΔΕΘ, καρυκευμένες με την απαραίτητη δόση απάτης και παράνοιας, ούτε η λογοδιάρροια του Βαγγέλη Βενιζέλου με τους «πέντε άξονες» για τη «σωτηρία» της χώρας και το δίλημμα των επόμενων μηνών, που ανερυθρίαστα και με παχυλή υποκρισία έθεσε.
Εντύπωση προκαλεί το ακροατήριο των προαναφερόμενων εξουσιολάγνων, που χειροκροτούσε την ίδια του την ηλιθιότητα και τον εγκλωβισμό του στα μικρά ή μεγάλα συμφέροντα του…
Εγκλωβισμένοι οι άφρονες χειροκροτητές σ” ένα πλαίσιο κομματικής εσωφθαλμίας και δημοσιογραφικής υπερβολής, βιώνουν και αποδέχονται τις αντιδράσεις και τις διαπλεκόμενες μίξεις του συνασπισμού των μετρίων και των ασπόνδυλων.
Ανίκανοι να αντιληφθούν τον ευτελισμό των δοκιμασμένων αξιών και την κρηπίδα της αλήθειας να αποκτά επικίνδυνες ρωγμές.
Χειροκροτητές της πολιτικής απάτης και βλακείας, περιχαρείς που συνιστούν την υποταγμένη αγέλη, που αποθαυμάζει τους θιασώτες της πολιτικής του καζαμία και τους πολιτικούς, οι οποίοι με επικοινωνιακά τεχνάσματα και ασύδοτη ψευδολογία «ζητιανεύουν» την εξουσία από το λαό.
Ετσι φτάσαμε εξ” αντικειμένου στην ασφυκτικά αδίεξοδη πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα θλιβερή που την επιτείνουμε είτε με την αφέλειά μας και τη δειλία μας, είτε με τον ωχαδερφισμό μας που εκδηλώνεται συχνά και ως «χειροκρότημα» των Λωτοφάγων.
Κάθε μέρα γινόμαστε παθητικοί αποδέκτες την πολιτικής αυθαιρεσίας. Κάθε μέρα διαπιστώνουμε προβεβλημένα πρόσωπα με εξουσιαστική περιβολή να βάζουνε την καρδιά στα… σκέλια τους και να αλυχτάνε.
Κάθε μέρα υφιστάμεθα τις κυβερνητικές πρακτικές που συμπυκνώνονται στο λογική της κοροϊδίας μας.
Εχουν γεράσει οι «εργάτες» στα… εργοστάσια κατασκευής πολιτικών ψεμάτων, κι εμείς ούτε ακούμε, ούτε βλέπουμε υποτίθεται. Την «κουτσοπόρεψή» μας και με το «δεν βαριέσαι αδελφέ…», δεν διστάζουμε και να χειροκροτήσουμε το μαζοχισμό μας!
Η εικόνα των σημερινών «χειροκροτητών» στη ΔΕΘ είναι εγκλωβισμένη στις πρόσκαιρες ανάγκες τους και στην ανευθυνότητά τους.
Ο άνθρωπος από τη φύση του ορίζεται ως προς τη θέση του. Η μεταξύ των δυο φύσεών του, ανάγκης και ελευθερίας – ευθύνης σχέση, καθορίζεται από τον νόμο: «Οσον-Τόσον». Όσον, δηλαδή, και πιο πολύ περιορίζει την ανάγκη και την κάνει βούληση του, τόσον περισσότερο είναι ελεύθερος και υπεύθυνος. Και ενώ με την καταπίεση της ανάγκης, η πορεία σημειώνεται ως κάθοδος, παραδόξως είναι άνοδος.
Είναι αποδέσμευση από την ανάγκη, που σημαίνει αυτομάτως κίνηση προς τα άνω, ελευθερία!
Αναλόγως δε με το «πόσο αποδεσμεύεται», μετράται και η ελευθερία και συγχρόνως η κατάσταση, που δημιουργείται, ως επακόλουθο της σχέσης αυτής και είναι γνωστή ως «ευθύνη».
Οι δε συντεταγμένες και τεταγμένες της κατάστασης αυτής παρουσιάζουν την κατωτέρω εικόνα:
– Ο ελεύθερος είναι υπεύθυνος
– Ο δούλος είναι ανεύθυνος
– Ο ανεύθυνος είναι βάρβαρος
– Ο βάρβαρος είναι ανάλγητος
– Ο ανάλγητος είναι απάνθρωπος
– Ο απάνθρωπος είναι μαζάνθρωπος
Η ευθύνη, τέκνο της ελευθερίας και της ανάγκης, αποτελεί το ιδιότυπο του ανθρώπου. Όχι όμως και του μαζανθρώπου, ο οποίος εμφανίζεται και ως χειροκροτητής της πολιτικής απάτης!
