Οι Έλληνες διατρέχουμε άλλη μια περίοδο παθών, χωρίς μάλιστα την προσμονή της όποιας αναστάσιμης πληροφορίας.
Επισκοπώντας όσα βιώσαμε το τελευταίο διάστημα των αλλοπρόσαλλων διαπραγματεύσεων της «δημιουργικής ασάφειας» και της αποθέωσης της αντιαισθητικής στην πολιτική, κινδυνεύουμε να χάσουμε, αν δεν χάσαμε ήδη, το μήνυμα των καιρών…
Το θεάσθαι των γεγονότων υπερκαλύπτει το λέγειν και το ακούειν, γιατί τα τελευταία ενέχονται στις ανόριες «διαστάσεις» του, αφού στο έσχατο νόημά του, το θεάσθαι είναι απλώς οφθαλμός επιστασίας.
Και το αισθάνεσθαι των πραγμάτων κορυφώνεται στο οράν, στην όραση, στην άμεση και αμίλητη εποπτεία της πολιτικής γελοιότητας, όπως εκδιπλώνεται πλέον απογυμνωμένη μπροστά μας.
Το σίσυφο αναμφίβολα λαό μας, ποιμένα της επικής του πορείας, συνέχει το δέος και ο φόβος, η ανασφάλεια μπροστά στο φάσμα του Τίποτα.
Με το ΟΧΙ του στις 5 Ιουλίου, παραπείστηκε από τους σημερινούς μεταπράτες των ελπίδων του, ότι η Ελλάδα θα ξαναβρεί τον «ιστορικό της ρυθμό» και τη γλυκιά προσδοκία της ικανοποίησης, μετά από πέντε χρόνια όχι απλώς δυσβάστακτων μνημονιακών πολιτικών, αλλά και κοινωνικής απάθειας και νωθρότητας.
Το ΟΧΙ της πολιτικής κοροϊδίας, βέβαια, δεν βρήκε καμία ανταπόδοση, πράγμα που οδηγεί την τραυματισμένη από την αδικία κοινωνική συνείδηση στην απόγνωση. Και ο λαός οσονούπω θα περάσει από την απόγνωση στην αηδία γι” αυτό που λέγεται δημόσια ζωή!..
Σ” αυτό το ξεγέλασμα των ελπίδων του λαού συνέβαλαν οι πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων χρόνων.
Η ανικανότητα και η εσφαλμένη εκτίμηση των δεδομένων. Οι πολιτικοί της φυγής από την ευθύνη οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και στη συρρίκνωση της εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας.
Και δίνεται η εντύπωση ότι όλοι τους ή σχεδόν όλοι βάλθηκαν με απροσμέτρητη ανευθυνότητα και επιπολαιότητα να ανασκολοπίσουν το πανάχραντο σώμα της πατρίδας!..
Πικρή και σκληρή είναι κάποτε η γεύση, η οιμωγή της ιστορίας. Διδάσκει όμως να κοιτάζουμε κατά πρόσωπο την πιθανή συμφορά. Και να αναλαμβάνουμε τη δική μας ευθύνη, για τις ανεύθυνες επιλογές μας. Αυτό είναι ένας παράγων σωτηρίας, διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοπολιτική ανευθυνότητα. Και οδηγεί το έθνος στη σύμπνοια και τη σύννοια!..
Οταν μια κοινωνία συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί εύκολα και άκριτα να «βάζει στο ίδιο τσουβάλι» τους ρεαλιστές της πολιτικής, έστω του ολίγιστους, με τους «παραμυθάδες» και διαδρομιστές των κομμάτων, οι οποίοι τελικά αποδεικνύονται ολετήρες και καταστροφείς κάθε κοινωνικής προοπτικής, τότε και θα αποκτήσει και το μέτρο της αξιολόγησης, πράγμα που ακριβώς δεν επιθυμεί ο εσμός των τσαρλατάνων της πολιτικής.
Τι βιώνουμε τώρα: Την απόλυτη σύγχυση. Τους θεατρινισμούς των πολιτικών, την παραδοχή της αποτυχίας τους, με το τίμημα να το πληρώνουμε εμείς φυσικά.
Για χρόνια ο τόπος περνάει από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Από την εσωτερική αλαζονεία και κατάρρευση στην εξωτερική γελοιοποίηση. Με το παιχνίδι της κομματικής επιβίωσης και της επικάλυψης των πολιτικών χειρισμών, μεσούσης της πολύπλευρης κρίσης, να παίζεται ερήμην του λαού.
Αν δεν είχε την τύχη ο ελληνικός λαός να ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και ως πτωχός συγγενής, ανεξάρτητα των εσφαλμένων ευρωπαϊκών πολιτικών και χειρισμών, ιδίως σ” ό,τι αφορά το ελληνικό ζήτημα, με την πολιτική κοινότητα που διαθέτει ο τόπος τούτος, θα ήταν έρμαιος κάποιας λατινικής ή μωαμεθανικής μανίας.
Κανένας δεν μέμφεται τη φιλοδοξία της εξουσίας. Στους «παρ” ελπίδα» όμως πλουτίσαντες, η φιλοδοξία γίνεται αλαζονεία. Η δε αλαζονεία εκτρέφει την εξουσία και την προσανατολίζει σε χείριστους δρόμους, αφήνοντας άναυδο και καταφρονημένο το λαό, ανίκανο να σταθμίσει το βάρος των περιστάσεων…
Ετσι, ζούμε σε μια εποχή της απόλυτης αβεβαιότητας, αφού περάσαμε από τη «μακάρια» εποχή. Η εποχή μας αποδεικνύεται θριαμβεύτρια και νευρωτική, με τη συνθετική της σκηνογραφία να έχει χάσει την… ψυχική της στερεότητα. Και ισορροπούμε αναμφίβολα ως αντικείμενα μιας μεγάλης πλάνης, με όλα να κινούνται σε επίπεδο επιφάνειας και τη μισή πολιτική αλήθεια να εξακολουθεί να κάνει καριέρα!
Και πίσω απ” ό,τι φαίνεται, πίσω από τον καταιγισμό των εξελίξεων, θα αρχίσουν να στήνουν χορό οι ίσκιοι μιας ακαταμάχητης υποψίας. Και πάμπολλες βεβαιότητες θα βρεθούν να έχουν στην άκρη τους αδυσώπητα ερωτηματικά. Και ίσως αυτό να είναι η απαρχή της σωτηρίας μας…
