Στήνουν «σκηνικό Κύπρου», για να μας φοβίσουν… Να μας κάνουν να συρθούμε και να ικετέψουμε για έλεος.
Μόνο που εάν αυτό συμβεί τώρα, με ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, θα είναι σαν να υπογράφουμε φαρδιά πλατιά την υποδούλωσή μας για τα επόμενα τουλάχιστον 100 χρόνια.
Δεν ξέρω πώς αισθάνεστε εσείς, εάν φοβάστε ή όχι. Θα σας πω πώς αισθάνομαι εγώ.
Δεν φοβάμαι και δεν με νοιάζει.
Αλήθεια, πείτε μου, τι νόημα έχει μια ζωή δούλου;
Τι νόημα έχει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε μια χώρα που δεν θα τους ανήκει, που δεν θα ορίζουν ούτε την ίδια τη ζωή τους;
Είμαστε ένα αρχαίο έθνος που κάποτε υπήρξε δοξασμένο. Η δόξα μας δεν ήλθε από τις κατακτήσεις και τις αυτοκρατορίες, αλλά επειδή οι πρόγονοί μας γέννησαν μέσα από τα σπλάχνα του νου και της ψυχής τους τον Ορθό Λόγο, δηλαδή εκείνο τον τρόπο σκέψης και ζωής που τείνει να κάνει τον άνθρωπο να ομοιάσει με το Θείον.
Ακόμα και σήμερα στα πέρατα της Οικουμένης, στη Δύση και στην Ανατολή, το όνομα των Ελλήνων είναι συνώνυμο με τον Πολιτισμό, με τον Ανθρωπισμό, με την Αρετή.
Εδώ μόνο στον τόπο μας τα παραμελήσαμε αυτά, συμβιβαστήκαμε γενιές ολόκληρες με δουλοπρεπείς αντιλήψεις, της «ελλαδίτσας», της «ψωροκώσταινας», της μικρής πλην τίμιας Ελλάδας. Και ξεχάσαμε τα λόγια των πατέρων του έθνους μας, που πύρινα έρχονται μέσα από τους αιώνες: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
Εάν είμαστε Έλληνες, εάν λέω, όχι στην ταυτότητα αλλά στον νου και την ψυχή, οφείλουμε να παραδειγματιζόμαστε από την ιστορία μας, αρχαία και νεώτερη και να ακολουθούμε τα βήματα εκείνων στους οποίους οφείλουμε την ύπαρξή μας.
Συλλογιστείτε απλά. Γιατί εκείνος ο Λεωνίδας στάθηκε στις Θερμοπύλες; Γιατί ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος στα τείχη της Πόλης; Γιατί το 40 τρέξαμε στα βουνά της Ηπείρου να μετρηθούμε με τον Μουσολίνι;
Και στις Θερμοπύλες, και στην Πόλη και το 40, υπήρχε επιλογή. Να παραδοθούμε, και θα μας άφηναν στην ησυχία μας.
Όπως και τώρα, αυτό μας λένε: παραδοθείτε και θα έχετε την ησυχία σας…
Αλλά πώς να αψηφήσεις τον Θουκυδίδη που σε διδάσκει: «ή ελεύθερος θα είσαι ή ήσυχος».
Υπερηφανευόμαστε οι Έλληνες, ότι είμαστε ο πρώτος λαός που συλλογίστηκε την έννοια της Ελευθερίας. Και τώρα μας ζητάνε να την ενταφιάσουμε.
Γιατί η ήττα, η υποταγή της Ελλάδας αδελφοί μου δεν είναι ένα ασήμαντο «περιφερειακό» γεγονός στην άκρη της μερκελικής Ευρώπης, είναι η μητέρα των μαχών για τους μισάνθρωπους νεοφιλελεύθερους προτεστάντες, που θέλουν και επιθυμούν να την κερδίσουν με λύσσα, για να απευθυνθούν μετά σε όλη την ανθρωπότητα και να της πουν:
«Δείτε τους Έλληνες, τους συνθλίψαμε. Εγκαταλείψτε λοιπόν τα άχρηστα βιβλία τους, που αιώνες τώρα σας γεμίζουν τα μυαλά με περιττές ιδέες για ελευθερία και αρετή και υποταχθείτε στην ισχύ μας. Γιατί εμείς που νικήσαμε τους Έλληνες και αποδείξαμε μέσα από τον θρίαμβό μας την ελληνική πλάνη, εμείς είμαστε η μοναδική αλήθεια που οφείλετε να ασπαστείτε, να πιστέψετε, πειθήνια να αποδεχτείτε. Και με τον τρόπο ζωής που εμείς ορίζουμε θα ζείτε, γιατί είναι μάταια και ανεφάρμοστα όσα σας δίδαξαν οι Έλληνες»…
Αυτό θα πουν και θα απλώσουν πάνω από τον όμορφο πλανήτη μας το πιο πυκνό, το πιο απόλυτο, το πιο ασφυκτικό μεσαιωνικό σκοτάδι και θα χαθεί για πάντα η χαρά, η αξιοπρέπεια, η ομορφιά της ζωής, η αρμονία της πλάσης που τόσο μελωδικά ύμνησαν Ελύτης, Σικελιανός στα δικά μας χρόνια.
Δεν ξέρω τι θα κάνει ο καθένας σας. Οι αγώνες των Ελλήνων είναι εθελοντικοί και στην τελική κανείς δεν υποχρεούται να είναι ούτε Έλληνας, ούτε ελεύθερος.
Αλλά όσοι επιλέξετε να είστε Έλληνες και ελεύθεροι να ξέρετε ότι δεν έχετε την πολυτέλεια του φόβου, την επιλογή της «ησυχίας» της σκλαβιάς..
Εδώ θα σταθούμε όρθιοι και θα πολεμήσουμε. Κι αν είναι να πέσουμε, όρθιοι να πέσουμε και όχι γονατιστοί, όπως μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας.
Σήμερα αγωνιζόμαστε, όπως χιλιάδες χρόνια το κάνουμε, για τις ζωές μας, για τους ανθρώπους μας, για την πατρίδα μας και για τον κόσμο ολόκληρο.
Κι αν νικήσουμε χαρά όμοιά της δεν θα έχουμε ξαναζήσει.
Κι αν χάσουμε τουλάχιστον δεν θα κουβαλάμε για το υπόλοιπο της μίζερης ζωής μας τη ντροπή, την ώρα που θα ξεψυχάμε στο νεκροκρέβατο, στην τελευταία μας ανάσα, να τυραννιόμαστε σαν καταραμένοι από τις τύψεις της δειλίας, ότι αφήσαμε μια ζωή να πάει χαμένη ως σκλάβοι…
Αυτά ήθελα να σας πω αδελφοί μου, και συγνώμη εάν έγινα περισσότερο κουραστικός από ό,τι συνήθως…
