Πρώτη φορά αριστερά. Για την ακρίβεια πρώτη φορά αριστερά στον 21ο αιώνα στην Ελλάδα. Πρώτη φορά αριστερά στον 21ο αιώνα στην Ευρώπη. Πρώτη φορά αριστερά με την νέα σημειολογία της έννοιας αριστερά.
Μιας αριστεράς των κινημάτων, των δικαιωμάτων, του φεμινισμού, της οικολογίας, μιας ριζοσπαστικής αριστεράς που συνδιαλέχτηκε με τις πλατείες και τις αμμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και που γιγαντώθηκε μέσα από αυτή την όσμωση.
Μιας αριστεράς που έρχεται μέσα σε ένα βαθύ οικονομικό και δημοκρατικό χειμώνα που κράτησε 5 χρόνια. Με ένα λαό βαθιά τραυματισμένο, βαθιά θλιμμένο, βαθιά προδομένο από τα δύο κόμματα που κυβερνούσαν σαράντα χρόνια τώρα.
Χρησιμοποιώ την λέξη «προδοσία» όχι με την κυριολεκτική της σημασία, αλλά περιγράφοντας το συναίσθημα που βιώνουν οι πολίτες, γιατί στην ουσία καμία προδοσία δεν συντελέστηκε. Και τα δύο κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία υπηρετούσαν τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ του τόπου, την οποία και δεν πρόδωσαν ποτέ.
Σε αυτά τα άγρια μνημονιακά χρόνια που διέλυσαν ζωές, συνέτριψαν αξιοπρέπειες, οδήγησαν σε νέα μετανάστευση, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και τα φερέφωνα τους προσπάθησαν να οδηγήσουν σε κανιβαλισμό τις διάφορες κοινωνικές ομάδες και σε ένα ικανό βαθμό το πέτυχαν.
Για την κρίση ενοχοποίησαν τους πάντες, εκτός της άρχουσας τάξης που αύξησε τα κέρδη της και φαίνονταν να διεξάγει νικηφόρα αυτόν τον ταξικό πόλεμο. Προσθέτοντας και τη σωστή δόση μισαλλοδοξίας δημιουργήθηκαν οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες και εκκολάφτηκε το αυγό του φιδιού.
Αυτό περίπου ήταν το τοπίο των προηγούμενων χρόνων, μια σκοτεινή δυστοπία, που όμως μέσα της γεννήθηκε η ελπίδα.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ελπίδα όπως εκφράστηκε εκλογικά στις 25 Γενάρη, αλλά και στην ελπίδα που γέννησε μια νέα αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε από τα κάτω χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, αλλά που αναπτέρωσε το ηθικό και κατά την ταπεινή μου γνώμη συνέβαλε και στη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.
Η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τα πιο σκοτεινά στοιχεία του χαρακτήρα πολλών, αλλά και τα πιο φωτεινά περισσοτέρων.
Αυτά τα πιο φωτεινά έρχεται η Κυβέρνηση της αριστεράς να υπηρετήσει υλοποιώντας την προεκλογική της δέσμευση για αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, δημοκρατία.
Αυτά τα πιο φωτεινά έχει υποχρέωση να υπηρετήσει, να ανατάξει την ανθρωπιστική καταστροφή, να ανασυγκροτήσει παραγωγικά την χώρα, να οδηγήσει σε πολιτιστική άνοιξη, να πολεμήσει το φασισμό και την άνοδο της ακροδεξιάς.
Στην ουσία η Αριστερά του 21ου αιώνα είναι το μεγάλο στοίχημα της Ανθρωπότητας. Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος ή θα γίνει πολύ χειρότερος.
Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης στοχεύουν σε αυτόν τον καλύτερο κόσμο και φέρνουν τη λογική μαζί με το συναίσθημα στην εξουσία. Έτσι πρέπει να είναι και έτσι πρέπει να κυβερνήσει. Η πολιτική σαν τέχνη του εφικτού δεν αφορά τις αξίες της αριστεράς, αφορά αυτούς που στην ουσία υπηρετούν μία και μόνη αξία. Αυτή της κυριαρχίας του Κεφαλαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει εφικτό αυτό που οι νεοφιλελεύθεροι θεωρούν ανέφικτο, πρεσβεύοντας την μη ύπαρξη εναλλακτικής γιατί στην ουσία δεν την επιθυμούν.
Δεν είναι εύκολο, αλλά η αριστερά ήταν πάντα για τα δύσκολα. Ήταν στα δύσκολα της Εθνικής Αντίστασης, στα δύσκολα του 114, στα δύσκολα του αντιδικτατορικού αγώνα.
Και ξεκινά την διακυβέρνηση της με μια μεγάλη μάχη. Δεν έχει δικαίωμα να την χάσει.
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές από το παράθυρο μου βλέπω το χιόνι να πέφτει πυκνό και αυτόματα θυμάμαι τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ «Χιονίζει. Εσύ που λες No passaran μπροστά στη πύλη της Μαδρίτης».
Το σύνθημα είναι πάντα το ίδιο. No passaran. Θα νικήσουμε.
