Ο τίτλος της σημερινής αρθρογραφικής μου προσέγγισης σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις, αποτυπώνει ανάγλυφα στη συμπεριφορά του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος μιλώντας στη συρρικνωμένη κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, έδειξε ότι παραμένει «ιδανικός» παθολογικός ψεύτης και διαστροφέας της αλήθειας, αλλά και μονίμως «ταυτοποιημένος» με τον παραλογισμό, διανθισμένο με αρκετή ποσότητα πολιτικής εμπάθειας…
Μίλησε ο πρώην πρωθυπουργός για επικείμενη «κωλοτούμπα» του Αλέξη Τσίπρα, σε μια πρόχειρη αποτίμηση των επαφών της κυβέρνησης των τελευταίων ημερών, «καρυκεύοντας» την ομιλία του με τα συνήθη στοιχεία της τρομολαγνείας και αποφεύγοντας επισταμένως την αυτοκριτική, ως απότοκο της πολιτικής αυτοσυνειδησίας και αυτογνωσίας.
Και ποιος αλήθεια μίλησε για πολιτικές κυβιστήσεις, κοινώς κωλοτούμπες;
Ο κατ” εξοχήν πολιτικός της «κωλοτούμπας» των τελευταίων δεκαετιών.
Ο απροκάλυπτα αναξιόπιστος πρωθυπουργός, ο οποίος ουδέποτε έδειξε ότι κατέχεται από την… υψοφοβία του πολιτικού ψεύδους και της πολιτικής απάτης.
Η γραφική αυτή πολιτική φιγούρα που κυριάρχησε ως παράγωγο της διαπλεκομένης μίξης των ανομολόγητων συμφερόντων σ” όλη τη διάρκεια της πολιτικής του πορείας.
Ο πολιτικός που προσπάθησε, συνεπικουρούμενος από την αθλιότητα της δημοσιογραφικής αμετροέπειας, να εκφράσει τις μεγάλες σε κλίμακα θελήσεις της κοινωνίας με κενόλογες απόψεις και ψευδη ασύστολα.
Ευτελίζοντας έτσι δοκιμασμένες αξίες.
Φυλλορροώντας την έννοια της πολιτικής σοβαρότητας.
Καταπατώντας εργασιακά δικαιώματα.
Αδυνατίζοντας την κρηπίδα της δημοκρατίας.
Φέρνοντας τον μέσο πολίτη, μ” όλα τα δομικά στοιχεία χαρακτηριστικά της μικροαστικής νοοτροπίας, αντιμέτωπο με την ανασφάλεια και τη σιωπή των τετελεσμένων.
Εξαθλιώνοντας ευρύτερες κοινωνικές ομάδες και αποψιλώνοντας την έννοια της εθνικής αξιοπρέπειας.
Αυτός ο… κιβδηλοποιός της πολιτικής ντεκαντέτσιας του τόπου, μίλησε για κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ και για επερχόμενη συμφορά…
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Ο Αντώνης Σαμαράς κατάφερε σε βραχύ χρονικό διάστημα ως πρωθυπουργός να διαμορφώσει ένα ψυχικό και κοινωνικό μοντέλο του «πρωταγωνιστή τσιρκολάγνου» του εγχώριου πολιτικού σκηνικού.
Με μια ομάδα πολιτικών συμπρωταγωνιστών, γνήσιων εκπροσώπων της commedia dell” arte, που ήθελαν να διαμορφώσουν έναν μαζοποιημένο, φοβισμένο, άβουλο και αδρανή κοινό, που να δραστηριοποιείται κατά τις εντολές του καθεστώτος…
Και το ερώτημα που εγείρεται τις τελευταίες μέρες, και καλώς εγείρεται τουλάχιστον από τους σκεπτόμενους του τόπου τούτου, απ” αυτούς που η σκέψη τους συχνά προσκρούει στις δυσβάστακτες ακτές του προβληματιμού, είναι αν η νεοπαγής κυβέρνηση Τσίπρα έχει κοινά στοιχεία με τον πολιτικό συρφετό των τελευταίων χρόνων, με τα γνωρίσματα της αλαζονείας και της υπεροψίας.
Είναι άραγε μια «αγραβάτωτη» πολιτική δύναμη βραχείας διάρκειας, που κάνει απλώς επένδυση στα όνειρα ενός ταλαιπωρημένου λαού, γιατί σ” αυτά τα ανθρώπινα φάσματα μιλάνε για τις σκιές τους;
Είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο ευφυής πολιτικός που έχει συλλάβει το νόημα της κοινωνικής ανάγκης, του μέσου Ελληνα, ο οποίος αγόγγυστα δέχεται ότι είναι ριγμένος σε μια κοινωνία ελλειπτική, ατροφική, αντιφατική και άσκοπη και δεν αντιδρά στην πολιτική συμπεριφορά, που εμπεριέχει εν πολλοίς «αέρα κοπανιστό», οπότε και θα αρκεστεί σε ρηχές επικοινωνιακές πρακτικές και εντυπώσεις, που θα του εξασφαλίσουν το «εισιτήριο» για το… ονειροδρόμιο της ελληνικής πραγματικότητας;
Είναι αλήθεια; Ο γράφων δεν συμπλέει με τα ρεύματα του συρμού, ούτε όμως και προσκρούει στους δογματισμούς της κακής πίστης. Δεν είναι οπτασιαστής που αποφαίνεται συνήθως expontium, ούτε ενυπνιάζεται μεσούσης της ημέρας, αγοράζοντας ή πουλώντας εθελουσίως τις παρωπίδες που βρήκε μεταχειρισμένες στο Γιουσουρούμ. Αυτός που είναι ετσιθελιστής, που εκφράζει τη δική του υποτίθεται θέληση, αλλά παρουσιάζεται ως εθελοτυφλών Μανιχαίος…
Και απ” αυτή την αφετηρία, ανεξάρτητα των ιδεολογικών διαφορών, των εμφανών αγκυλώσεων μιας Αριστεράς για χρόνια στο πολιτικό περιθώριο, με τα όποια σύνδρομα είναι βαρύφορτη και φαίνεται αυτό, ανεξάρτητα και της αντίθετης άποψης για τις ενδυματολογικές προτιμήσεις της νέας κυβέρνησης, ιδίως μάλιστα του υπουργού των Οικονομικών, με τις όποιες αντιαισθητικές αποκλίσεις του, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι οι πρώτες μέρες της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αποπνέουν έναν «αέρα» εθνικής αξιοπρέπειας και κοινωνικής ικανοποίησης…
Συμφωνεί κανείς ή όχι με το «πρόγραμμα»του ΣΥΡΙΖΑ, αν υπάρχει πρόγραμμα επί της ουσίας, αν υπάρχει plan B, αφού διαφάνηκε ότι δεν υπάρχει ούτε καν plan A, ο Αλέξης Τσίπρας και κατά μεγάλο μέρος ο Γιάνης βαρουφάκης, κατόρθωσαν έστω στο επίπεδο των πρόσκαιρων εντυπώσεων, να αλλάξουν την ατζέντα του προβληματισμού για την Ελλάδα στην Ευρώπη και να «κινήσουν» απροσχημάτιστα το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινής γνώμης, επανατοποθετώντας τη χώρα στη διεθνή σκακιέρα.
Κι αυτό δεν είναι λίγο, τουλάχιστον σαν αρχή μιας προσπάθειας επίτευξης μιας νέας συμφωνίας, γιατί αυτή έχει ήδη δρομολογηθεί, έστω κι αν δεν θα διαθέτει τα γνωρίσματα συνέπειας των προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάτι έγινε ή γίνεται από το καθόλου, όσο κι αν συνοδεύεται από τους παροξυσμούς του πάθους της ευκαιριακής εντύπωσης, με χαρακτηριστικό αιχμής την ενδυματολογική παρέκκλιση σε μια κονφορμιστική Ευρώπη. Ακόμα κι αν η «παρέκκλιση» αυτή ενταχθεί σ΄ ένα επικοινωμιακό παιχνίδι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απέδωσε τα μέγιστα…
Είναι νωρίς, πολύ νωρίς να ειπωθεί αν ο Αλέξης Τσίπρας είναι θαυματουργός, δηλαδή πρακτικός πολιτικός.
Το θαύμα είναι πράξη!..
Μπορεί να αποδειχθεί απλώς θαυματοποιός, ο οποίος δημιουργεί στο κοινό του το φαντασμαγορικό κόσμο, που θεραπεύει «πάσαν νόσον», όσο κρατεί η παράσταση.
Η πολιτική της φαντασμαγορίας είναι η πολιτική της παράστασης. Μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι ένας ακόμη πρωθυπουργός με κατεδαφισμένο το κοινωνικό του συναίσθημα, ευρισκόμενος μετέωρος μεταξύ εξουσίας και απαξίας…
Μέχρι τότε ωστόσο δικαιούται το χρόνο του. Μέχρι τώρα διαμορφώνει εντυπώσεις που επιτρέπουν έστω ένα ισχνό χαμόγελο στη δεινοπαθούσα ελληνική κοινωνία.
Δεν έχει πολύ χρόνο, για να κάνει το άλμα από τις εντυπώσεις στην πράξη και να έρθει αντιμέτωπος με την αδυσώπητη πραγματικότητα.
Δεν αποκλείεται να αποδειχθεί ένα πολιτικό άλμα στο κενό.
Ποιος Ελληνας αλήθεια δεν το απεύχεται;
Μόνον ο Αντώνης Σαμαράς ίσως, με τον πολιτικό του αστιγματισμό και την ιδεοψυχαναγκαστική του συμπεριφορά, εγκλωβισμένος στο βολικό πολιτικό του μικρόκοσμο!…
