Το Βερολίνο μέσα από τον κεντρικό τραπεζίτη του, Γενς Βάιντμαν κάλεσε σήμερα, 5 Ιανουαρίου του Σωτήριου Έτους 2015, την ΕΚΤ να «σκληρύνει τη στάση της» απέναντι στην Ελλάδα και να μπουν και άλλοι περιορισμοί στον ELA.
Για μία ακόμη φορά οι Γερμανοί δείχνουν ποια Δημοκρατία θέλουν στην Ευρώπη καταδικάζοντας στη φτώχεια όλον τον Ευρωπαϊκό Νότο, μη ανεχόμενοι καμία διαφορετική φωνή.
«Η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν μπορεί να ακυρώσει τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η προηγούμενη», είπε ο Βάιντμαν, επαναλαμβάνοντας το moto της κυβέρνησης Μέρκελ. Και αυτό το moto δεν είναι παρά η επίκληση μιας «σταθερότητας» που δεν σημαίνει τίποτε άλλο από την επιβολή(με διάφορα μέσα) της θέλησης μιας χώρας πάνω σε συνολικά 28 ευρωπαϊκές χώρες.
Οι δηλώσεις αυτές έρχονται λίγες ώρες μετά την άρνηση της ΕΚΤ να δέχεται ως ενέχυρο τα ελληνικά χρεόγραφα. Απόφαση που δεν έχει «άμεσες» οικονομικές επιπτώσεις(πέραν του Χρηματιστηρίου), αποτελεί ωστόσο πολιτικό εκβιασμό.
Αλλά και γι αυτόν τον εκβιασμό η Ελλάδα πληρώνει αφού, σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο εναλλακτικός τρόπος ρευστότητας των τραπεζών θα στοιχίσει στην Αθήνα 44 εκατομμύρια ευρώ κάθε μήνα!
Επειδή λοιπόν ακόμα οι ελληνικές τράπεζες έχουν δυνατότητες, έστω και πιο ακριβά, να δανείζονται μέσω ELA, το Βερολίνο αποφάσισε να εκβιάσει περισσότερο μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, ζητώντας από μη εκλεγμένη αρχή (ΕΚΤ) να πνίξει μια χώρα!
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται όμορφα στα αυτιά ορισμένων.
Είναι εκείνοι που θαυμάζουν τη Πυγμή και το Σθένος. Την Εξουσία και τη βία. Την Επιβολή και τη Σύγκρουση. Τη νίκη του Χρήματος πάνω στον Άνθρωπο!
Δυστυχώς, γι’ αυτούς, δεν είναι έτσι… στη Δημοκρατία!
Στις Δημοκρατίες γίνεται διάλογος και βρίσκεται μια κοινά αμοιβαία συμφέρουσα λύση. Εκεί βρίσκεται και η ουσία της Δημοκρατίας.
Στο Βερολίνο ωστόσο έχουν μια διαφορετική άποψη για τη Δημοκρατία: Δημοκρατία είναι ό,τι συμφέρει τη Γερμανία. Και όταν λέμε Γερμανία, δεν εννοούμε τον απλό Γερμανό πολίτη αλλά την Οικονομική Εξουσία.
Επικαλούμενο το Βερολίνο τα «συμφωνηθέντα» από τις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, στην ουσία αρνείται το διάλογο μπροστά στην πραγματικότητα μιας ανθρωπιστικής κρίσης αλλά και της διάλυσης μιας χώρας, για την οποία διάλυση είναι άμεσα υπεύθυνο.
Δυστυχώς η Γερμανία μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους πολιτικές: Εμμονή στα εθνικά συμφέροντα(κακώς εννοούμενα), στο ζωτικό χώρο και στην επιμονή επί των ίδιων λαθών. Ουδέποτε το Γερμανικό πνεύμα προσαρμόστηκε μέσα από διάλογο. Πάντα προσαρμόστηκε μέσα από καταστροφές και ασφυκτικές πιέσεις.
Όταν όλοι λένε πως οι επιλογές για τη χώρα μας ήταν λανθασμένες, η Γερμανία εμμένει συμπαρασύροντας με την οικονομική της ισχύ και άλλες χώρες της ίδια «ηθικής» εμβέλειας, επιμένοντας σε αδιέξοδα.
Είναι μια σειρά από χώρες που έχουν κάνει σημαία το χρήμα, την ιδιωτική πρωτοβουλία, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και κυρίως την επικράτηση του «εθνικού» συμφέροντος επί του συλλογικού.
Δεν ήταν η Γερμανία που χρησιμοποιώντας την ελληνική πολιτική ελίτ, προωθούσε με μίζες εδώ και δεκαετίες υπηρεσίες και προϊόντα της;
Δεν ήταν «και» εκείνη που δεχόταν τον δανεισμό μιας υπερχρεωμένης χώρας;
Δεν ήταν η Γερμανία που στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας κυβερνήσεις-μαριονέτες επέβαλε υπογραφές που δεσμεύουν μια ολόκληρη χώρα στο διηνεκές;
Δεσμεύουν όμως την Ελλάδα αυτές οι «συμφωνίες»;
Σε οποιαδήποτε Δημοκρατία, τα λάθη διορθώνονται.
Όχι όμως και στην Ευρωζώνη της Μέρκελ. Και όταν λέμε Μέρκελ εννοούμε αυτό το νεοφιλελεύθερο συνονθύλευμα που με μοναδικό στόχο το χρήμα στοχεύει στην πλήρη υποταγή Αρχών και Αξιών της Ευρώπης.
Που είναι η Γαλλία;
Δυστυχώς, είδαμε έναν Φρανσουά Ολάντ να μασάει τα λόγια του, να προσπαθεί να προσφέρει γνώσεις μεταρρυθμίσεων και να πουλήσει υπηρεσίες ή προϊόντα. Δεν είδαμε καμία μορφή εμπνευσμένη από τη Γαλλική Επανάσταση, από τον Διαφωτισμό και τις αρχές του.
Αντίθετα είδαμε έναν Έλληνα πρωθυπουργό που εκπροσωπούσε πολύ καλύτερα τον Διαφωτισμό και έναν Γάλλο πρόεδρο που κουνούσε καταφατικά το κεφάλι του σαν να έλεγε: Κάτι τέτοιο θα ήθελα να πω και ‘γω!
Το σκηνικό είχε επαναληφθεί στη Ρώμη, όταν ο Αλέξης Τσίπρας θύμισε στον Ιταλό ομόλογό του τις αρχές της Ευρώπης…
Τελικά η Ε.Ε. μοιάζει σαν μια μεγάλη Ανώνυμη Εταιρεία που είναι έτοιμη να απολύσει και να τιμωρήσει υπαλλήλους, όταν δεν συμφωνούν με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο.
Αυτό όμως το μόρφωμα δεν έχει καμία σχέση με τη Δημοκρατία, δεν έχει σχέση με καμία ισότητα και βέβαια δεν έχει καμία σχέση με τα ιδεώδη πάνω στα οποία, θεωρητικά τουλάχιστον, χτίστηκε η Ε.Ε.
Με τις κινήσεις του πάντως το Βερολίνο διέλυσε οποιοδήποτε ηθικό έρεισμα και εμφανίζεται όπως δυστυχώς είναι: Μια τράπεζα χρήματος.
Στην Ευρώπη δεν θα γίνει τίποτα, αν δεν αφυπνισθεί μια μεγάλη δύναμη: Η ΓΑΛΛΙΑ!
Τελικά, αν η Ε.Ε. είναι μια Ανώνυμη Εταιρεία, ας μας το πουν για να καθορίσουμε τη στάση μας…
