Οι νεωτερισμοί και οι συνάφειες δεν έχουν τέλος. Προ των εκλογών και μετά από αυτές ο Αλέξης Τσίπρας έχει ταυτιστεί με διάφορους πολιτικούς ηγέτες του παρελθόντος, σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν -κυρίως οι ξένοι- με ποιον έχουν να κάνουν. Από τον Ανδρέα Παπανδρέου έως τον Ούγκο Τσάβες η απόσταση μπορεί να φαίνεται μεγάλη, ωστόσο όλους τους συνενώνει ο νέος πρωθυπουργός.
Αυτή τη φορά ο αρθρογράφος των Financial Times, Gideon Rachman ταυτίζει τον Αλέξη Τσίπρα με την μαχητική επαναστάτρια Ρόζα Λούξενμπουργκ και με τον πρώτο Μαρξιστή Πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε. Κάπου εκεί, όμως, εμπλέκει και το δόγμα Ρέιγκαν περί «οικονομικού βουντού» για να δέσει το γλυκό.
Ξεκινώντας από το οικονομικό ζήτημα που είναι και το πλέον σημαντικό για το νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας, ο Ράχμαν σημειώνει πως ο Τσίπρας έχει ανακαλύψει την αριστερίστικη εκδοχή του «οικονομικό βουντού». Πρόκειται για έναν όρο που έκανε την εμφάνισή του στις ΗΠΑ στα χρόνια της προεδρίας του Ρέιγκαν και αναφέρεται στην πεποίθηση ότι οι περικοπές στους φόρους αποζημιώνουν μέσω της υψηλότερης ανάπτυξης που δημιουργούν. Κάτι τέτοιο προσπαθεί να κάνει τώρα και ο Τσίπρας, σημειώνει ο Ράχμαν: «μια πλημμυρίδα δαπανών που αν προωθηθεί με επαρκή ενέργεια και αποφασιστικότητα, μπορεί να αποδώσει και να αποζημιώσει από μόνη της».
Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν
Ο Ράχμαν παραθέτει μια περικοπή του ρεπορτάζ της Έλενα Σμιθ του Guardian για να καταδείξει ποιες ήταν οι πρώτες ενέργειες της κυβέρνησης. Έγραψε η Σμιθ: «Ένα προς ένα έπεφταν, με σφοδρότητα, αβίαστα, αδίστακτα, αιφνιδιαστικά, «μπαμ-μπαμ». Πρώτα αφαιρέθηκαν τα κάγκελα έξω από την ελληνική Βουλή. Εν συνεχεία ανακοινώθηκε πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων και αποκατάσταση των συντάξεων. Και μετά ήρθε η είδηση της επανεισαγωγής του κατώτατου μισθού στα €751. Και όλα αυτά πριν ακόμη ο νέος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να πραγματοποιήσει το πρώτο του υπουργικό συμβούλιο.
Κατόπιν, οι υπουργοί ανακοίνωσαν πρόσθετα μέτρα: Την κατάργηση των εισφορών στις συνταγές φαρμάκων και επισκέψεις νοσοκομείων, την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την παραχώρηση υπηκοότητας σε παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Στην πρώτη ημέρα πρωθυπουργίας του, ούτε 48 ώρες μετά την εκλογή του, ο Τσίπρας έπεσε στην δουλειά. Η δριμύτατη λιτότητα εναντίον της οποίας πολέμησε το κόμμα του, ανήκει πλέον στο παρελθόν, και αυτή είναι η αρχή όχι για ένα νέο κεφάλαιο, αλλά για το έπος της χώρας που επί μακρόν βρέθηκε στο πρώτο μέτωπο της κρίσης».
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ
Κατόπιν τούτων ο Ράχμαν διερωτάται πού θα βρεθούν τα χρήματα. Και απαντάει πως την περασμένη εβδομάδα στο Νταβός το ΔΝΤ παραδέχθηκε ότι η Ελλάδα μπορεί να χρηματοδοτεί τον εαυτό της έως τον Ιούλιο, πριν χρειαστεί να τεθεί αντιμέτωπη με τους πιστωτές της. «Αμφιβάλω βαθιά όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να αποφύγει την κρίση μέχρι το καλοκαίρι, αν συμπεριφέρεται έτσι», γράφει ο Ράχμαν και συνεχίζει: «σχεδόν προκαλούν την ΕΚΤ και τους Ευρωπαίους ηγέτες να αρνηθούν να μετακυλήσουν τα προγράμματα τα οποία πρέπει να ανανεωθούν έως τα τέλη Φεβρουαρίου για να παραμείνει αξιόχρεος η χώρα. Οι αγορές έχουν ήδη εκδώσει την ετυμηγορία τους, ξεφορτώνοντας ελληνικές μετοχές και ειδικά τις τραπεζικές μετοχές. Δεν χρειάζεται να τονίσουμε ότι, αν οι ελληνικές τράπεζες καταρρεύσουν, εκείνοι που θα υποφέρουν περισσότερο από το οικονομικό χάος που θα προκληθεί θα είναι οι πολίτες, είτε ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, είτε όχι».
Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε με τον Φιδέλ Κάστρο
Ο Ράχμαν προχωράει ακόμη περισσότερο την κριτική του και μάλιστα οδηγεί τα επιχειρήματά του στο ιδεολογικό ρεύμα που καλύπτει το μεγαλύτερο τμήμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Και κάπου εκεί κάνει και τις… απαραίτητες ταυτίσεις με την Λούξεμπουργκ και τον Αλιέντε. Γράφει συγκεκριμένα: «Δυστυχώς, το μεγαλύτερο τμήμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς μοιάζει να έχασε προς στιγμήν την δυνατότητα εκλογίκευσης, εν μέσω του ενθουσιασμού για την ανάληψη της εξουσίας των Αθηνών από ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα. Ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας περιγράφεται ως προϊόν διασταύρωσης του Σαλβαντόρ Αλιέντε με την Ρόζα Λούξεμπουργκ. Εάν και εφόσον το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει, η Αριστερά θα έχει έτοιμη την θεωρία του πισώπλατου μαχαιρώματος. Θα φταίνε οι Γερμανοί ή οι τραπεζίτες ή (αναπόφευκτα) η CIA. Καμία σχέση με το «μπαμ-μπαμ» με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ χαράζει τον δρόμο της χρηματοοικονομικής καταστροφής».
