Τα πλοία στον Πειραιά πηγαίνουν και έρχονται κανονικά, καθώς η θάλασσα λάμπει, αλλά ήδη στους δρόμους στο Κερατσίνι μπορεί κανείς να αισθανθεί την αλλαγή στον αέρα. Ο Πολ Μέισον του βρετανικού Channel 4 περιδιαβαίνει τους δρόμους της πρωτεύουσας λίγες ώρες πριν από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών. Παρατηρεί νέους και ηλικιωμένους να βρίσκονται στο δρόμο και να πηγαίνουν να ψηφίσουν ή μόλις να έχουν εξέλθει από το εκλογικό τους κέντρο. Μιλάει με κάποιους και αυτό που αποκομίζει ως αίσθηση είναι η επιφυλακτικότητα.
«Ας πούμε ψήφισα υπέρ της αλλαγής» του λέει μια γυναίκα χαμογελώντας και εκείνος σημειώνει πως είναι σίγουρος πως αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ και λέει«αν αυτό συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα τότε θα είναι πολύ σημαντικές αυτές οι ψήφοι που συμπληρώνονται με χαμόγελα και δεν λένε τι ακριβώς ψήφισαν. Αυτό σημαίνει σε απλά λόγια πως οικογένειες που παραδοσιακά ψήφιζαν κεντροδεξιά ή δεξιά για χρόνια, τώρα έχουν αλλάξει».
Για την Ελένη Κομπογιαννίτου το θέμα είναι η δουλειά. Στην οικογένειά της κανένας δεν έχει μια για να πορεύεται. Σε πολλές γειτονιές του Κερατσινίου, σημειώνει ο Μέισον, εννέα στους δέκα ενήλικες είναι άνεργοι. Το παλιό εργοστάσιο τσιμέντου στην περιοχή λέει ένα μέρος της ελληνικής ιστορίας: η βιομηχανική Ελλάδα κατέρρευσε καθώς δεν κατάφερε να νικήσει τη λιτότητα.
Αναφέρει πως η πραγματική μείωση των εισοδημάτων κατά 1/3 και το 25% της ανεργίας, αλλά και η απόφαση να κόβεται το ρεύμα σε όσους δεν έχουν να πληρώνουν τους φόρους, μετέτρεψε τους Έλληνες σε φτωχούς πολίτες. Και συμπληρώνει: «Πιθανώς υπάρχει ένα 26% των Ελλήνων που θα ήθελαν ακόμη μια συντηρητική κυβέρνηση, αλλά είναι φανερό πως χάνει ακόμα και σε παραδοσιακές περιοχές που συνήθως ήταν μπροστά. Από την άλλη ένα περίπου 33%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, θέλει μια ριζική αλλαγή με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση».
Ο Μέισον ρωτάει τον κόσμο αν φοβάται το χάος που μπορεί να προκληθεί με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Οι φίλοι του κόμματος απαντούν με αποφασιστικότητα ότι η νέα κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει σε περίπτωση που η ΕΕ θελήσει να τραβήξει στη σκανδάλη. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι που είναι πιο σκεπτικιστές: «Δεν περιμένουμε θαύματα. Ξέρουμε ότι δεν μπορούν να αυξήσουν τους μισθούς από τα 300 ευρώ και να τους πάνε πολύ ψηλά. Θα μπορούσε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να μειώσει τον ΦΠΑ, τα επιτόκια και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Μια ζωή ψήφιζα ΠΑΣΟΚ, αλλά τώρα πηγαίνω προς τον ΣΥΡΙΖΑ», αναφέρει η Βασιλική Γεωργουδάκη.
Λίγο πιο κάτω συναντάει έναν άνεργο λιμενεργάτη που πουλάει χαρτομάντιλα. Διαισθάνεται πως και αυτός θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, αν και του λέει με νόημα ότι η Χρυσή Αυγή είναι «παρεξηγημένο» κόμμα και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος θα ξεπουληθεί όπως και οι προηγούμενοι. Αυτό θυμίζει μια κλασική κριτική που γίνεται στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή δεν προέρχονται από την εργατική τάξη, αλλά οι περισσότεροι είναι δημοσιογράφοι, εργαζόμενοι σε ΜΚΟ, γιατροί ή δικηγόροι. Έτσι όταν πηγαίνουν να μιλήσουν στους λιμενεργάτες δέχονται καταιγισμό παραπόνων: «Πού ήσασταν πριν από τις εκλογές;». Ο Γιάννης Φιλίππου, άνεργος δάσκαλος, και μέλος του κόμματος λέει στον Πολ Μέισον: «Πρώτη φορά έρχονται άνθρωποι και μας λένε πως μας ψήφισαν. Βλέπω την ελπίδα στα μάτια του λαού».
Και καταλήγει το άρθρο ως εξής: «Το 2012 ο Αντώνης Σαμαράς νίκησε γιατί κατάφερε να μαγνητίσει τους κεντρώους ψηφοφόρους προβάλλοντάς τους το φόβο και το χάος που θα προκληθεί αν οι αριστεροί αναλάβουν τη διακυβέρνηση. Αν έχουν δίκι οι δημοσκοπήσεις αυτή τη φορά δεν λειτούργησε αυτή η λογική. Τη στιμή μάλιστα που ο Τσίπρας επαναλάμβανε σαν μάντρα το σύνθημα ”η ελπίδα έρχεται, η ελπίδα ξεκινάει σήμερα”.
