Η κρίση, που βιώνουν οι πολίτες «δεν είναι μία κρίση κάποιων χρεωμένων χωρών μόνο, αλλά μία συστημική κρίση της ευρωζώνης καθαυτής» και «οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την επίλυσή της είναι απολύτως καινοτόμες κι ορθολογικές» δηλώνει σε συνέντευξή της στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων η Ιταλίδα δημοσιογράφος και πολιτικός, που εξελέγη στην Ευρωβουλή ως επικεφαλής της κίνησης «Για μία άλλη Ευρώπη με τη Λίστα Τσίπρα», Μπάρμπαρα Σπινέλι.
Τονίζει πως στην περίοδο της κρίσης, η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο για ν’ ασκηθούν πολιτικές, οι οποίες «στην ουσία βάθυναν το πρόβλημα αντί να το επιλύσουν». Επικροτεί τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη μείωση του χρέους και την αναθεώρηση του ρόλου της ΕΚΤ, ενώ εκτιμά πως είναι θετική η άνοδος της Αριστεράς, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και με το Podemos στην Ισπανία, «γιατί στη Δημοκρατία, θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο πόλοι και λύσεις εναλλακτικές, για να εφαρμόζονται εκεί που δεν λειτουργούν κάποια μέτρα».
Αναλυτικά η συνέντευξη της Μπάρμπαρα Σπινέλι:
– Η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον μίας κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης όχι μόνον για τη χώρα, αλλά και για όλη την ΕΕ. Εσείς είσασταν στην Ιταλία επικεφαλής του Ευρωψηφοδελτίου «Για μία άλλη Ευρώπη με τη Λίστα Τσίπρα», πολύ κοντά στις θέσεις που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρώπη. Εσείς έχετε τη γνώμη ότι μία πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα μπορέσει να δρομολογήσει αλλαγές στην Ευρώπη και ποια θα ήταν η συμμαχία μίας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ;
Προσωπικά πιστεύω πως μία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν καθοριστική, τόσο για την Ελλάδα, η οποία βιώνει ένα κραχ, παρόμοιο μ’ εκείνο των ΗΠΑ τη δεκαετία του ’30, όσο και για όλη την Ευρώπη. Αυτό πίστευα και πριν τις Ευρωεκλογές, γι αυτό ήμουν μεταξύ των συνιδρυτών του κινήματος, που απηχεί τις προτάσεις του. Το θεωρώ κρίσιμο, γιατί η λειτουργία της Ευρώπης καθόλη την περίοδο της κρίσης, οι κανονισμοί του ενιαίου νομίσματος, όπως λειτούργησαν όλα αυτά τα χρόνια, απέδειξαν περίτρανα ότι δεν είναι αποτελεσματικά. Όχι μόνον καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό των περισσότερο χρεωμένων κρατών, και ιδίως της Ελλάδας, η οποία χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο κατά τη διάρκεια της κρίσης, αλλά αυτά τα μέτρα καταστρέφουν ακόμη και την ίδια την ιδέα μίας αλληλέγγυου Ένωσης, ιδρυμένης μέσω μίας συμφωνίας μεταξύ κρατών που εκχωρούν την κυριαρχία τους και θα απολαμβάνουν όλα κατά τον ίδιο τρόπο τα ωφέλη. Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως καινοτόμες, κινούνται σ’ εντελώς διαφορετική γραμμή από τους κανονισμούς που έχουν υιοθετηθεί έως σήμερα. Κατ’ εμέ είναι πολύ ορθολογικές.
– Δεδομένης όμως της κατάστασης, της ισορροπίας των δυνάμεων στην Ευρώπη, θεωρείτε πως αυτές οι προτάσεις -στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές στην Ελλάδα- θα μπορέσουν να δρομολογηθούν; Δεν θα υπάρξει μία αντίδραση από τη διακυβέρνηση της ΕΕ, που προωθεί τις πολιτικές λιτότητας, αυτούς τους κανονισμούς, αυτά τα οικονομικά μέτρα; Δεν θα υπάρξει μία αντίδραση από τις αυστηρές δομές της Ευρώπης; Θα μπορέσει να είναι αξιόπιστη αυτή η προσπάθεια να προωθηθούν κάποιες τέτοιες αλλαγές;
Εγώ πιστεύω πως η αντίδραση αυτή θα υπάρχει πάντα, καθόσον υπήρξε έως σήμερα και είναι ορατή ακόμη και σ’ αυτήν την προεκλογική εκστρατεία. Το πρόβλημα κατ’ εμέ θα είναι -εάν η νέα ελληνική κυβέρνηση θα καθοδηγείται από τον ΣΥΡΙΖΑ- διπλό, σύμφωνα με τη δική μου γνώμη. Κατά πρώτον, να κάνει κατανοητό, να υποστηρίξει πως αυτή η κρίση που βιώνουμε από οκτώ – εννέα χρόνια τώρα δεν είναι μία κρίση κάποιων χωρών μόνο, που είναι χρεωμένες, αλλά είναι μία συστημική κρίση. Δηλαδή, είναι μία κρίση της Ευρωζώνης καθαυτής, που δεν είναι πρετοιμασμένη για κρίσεις, όπως αυτή που περνάμε τώρα. Κατά συνέπεια θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε από κοινού, ως Ένωση, κι όχι σαν κάθε χώρα ξεχωριστά θα πρέπει «να κάνει τα μαθήματά της στο σπίτι». Δεν θα λυθεί από μόνη της η κρίση. Και το βλέπουμε. Πολλές χώρες «έκαναν τα μαθήματα στο σπίτι τους» και τ αποτέλεσμα είναι ότι καταλήγουμε για πολλοστή φορά σε υποπληθωρισμό. Η δεύτερη μάχη, που κατ’ εμέ, θα πρέπει να δώσει η νέα κυβέρνηση με αποτελεσματικότητα, είναι να καταστήσει κατανοητό πως όλες οι χώρες της ΕΕ θα έχουν ωφέλεια από τους νέους κανόνες και τα νέα κίνητρα της Ένωσης. Ακόμη κι η γερμανική κυβέρνηση, ή η κυβέρνηση της Ολλανδίας, θα έχουν ωφέλεια, διότι θα έχουν ξανά μπροστά τους αγορές σε άνοδο μέσα στην ΕΕ, επομένως δεν θα βρίσκονται μόνες τους με μία καλή πολιτική εν μέσω μίας ερήμου. Κι εδώ θα πρόσθετα, τώρα, ένα τρίτο σημείο. Να σας υπενθυμίσω τα μέτρα, που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μία συνδιάσκεψη για το χρέος, στην οποία θα διαπραγματευθούμε το βάρος που το χρέος σωρεύει στην ελληνική οικονομία, δηλαδή μία μείωσή του. Ο Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι τα χρέη πρέπει να πληρώνονται, όμως θα πρέπει να αποπληρωθούν σταδιακά, καθιστώντας ευρωπαϊκό ένα τμήμα του χρέους. Δηλαδή, να υπάρξει μία κάποια αναμονή έως ότου η Ελλάδα αρχίζει να αναπτύσσεται σε ρωμαλέο βαθμό. Το δεύτερο σημείο του σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ είναι να προωθήσει ισχυρές ευρωπαϊκές επενδύσεις, που θα μειώνουν τη δεινοπάθεια των χωρών από τους πιστωτές τους, δυναμικά σχέδια επενδύσεων που δεν είναι αυτά του Γιούνκερ, που είναι σχέδια που δεν θα λειτουργήσουν ποτέ και είναι μαζικά ιδιωτικά επιχειρηματικά με μία ελάχιστη συμμετοχή των ευρωπαϊκων κονδυλίων — είναι ένα πράγμα που από ορθολογική σκοπιά εάν το δούμε δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ενώ αντίθετα, με το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπονται επενδύσεις, που θα προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανάπτυξης, από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης, από πρωτοβουλίες της ΕΚΤ. Θα υπάρξει ακόμη ένα αίτημα για αναθεώρηση του ρόλου της ΕΚΤ. Κι αυτές μου φαντάζουν ως προτάσεις από τις οποίες ο καθένας θα αντλήσει ωφέλη, όχι μόνον η Ελλάδα.
– Για εσάς, ο ρόλος της ευρωπαϊκής Αριστεράς σε όλη αυτή τη διαδικασία, ποιος θα πρέπει να είναι; Στην Ισπανία το Podemos κερδίζει την αποδοχή μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Στην Ιταλία, όμως, η Αριστερά είναι κάπως διαιρεμένη. Εσείς πιστεύετε ότι μία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα έδινε μία ώθηση, θα λέγαμε, για την ανοικοδόμηση μίας ευρωπαϊκής Αριστεράς που ο ρόλος της θα είναι πιο ενεργός;
Εγώ πιστεύω πως ναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε πως μία αναγέννηση της Αριστεράς είναι δυνατή. Και λέω αναγέννηση της Αριστεράς, γιατί πιστεύω πως τα παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς στην ΕΕ δεν είναι πια αριστερά. Ήταν κόμματα που παραδοσιακά ονομάζονταν αριστερά, σοσιαλιστικά, όπως στην Ιταλία το Δημοκρατικό Κόμμα (PD), που κατέληξαν να υιοθετούν στο οικονομικό πεδίο τις κεντροδεξιές πολιτικές. Θα έλεγα πως ο χώρος της Αριστεράς ήταν κενός, έως την ημέρα που εμφανίσθηκαν, πρώτα ο ΣΥΡΙΖΑ κι ύστερα το Podemos. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δομημένος θεσμικά, το Podemos θα πρέπει ακόμη να καθορίσει το πρόγραμμά του, στην Ιτάλια θα πρέπει να δημιουργηθεί με πιο ισχυρό πρόσωπο ένα κίνημα που θα έχει αριστερά χαρακτηριστικά, της αληθινής Αριστεράς εννοώ. Εγώ πιστεύω πως αυτό είναι κάτι θετικό. Γιατί στη Δημοκρατία θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο πόλοι. Ακόμη ακόμη και τρεις. Αλλά το σημαντικό είναι να μην υπάρχει μόνον ένας. Να μην υπάρχει μία κεντρική ομάδα που θα συγκεντρώνει την Κεντροδεξιά και την παλαιά Αριστερά, κι αυτό δεν είναι ένα παλαιοπολιτικό επιχείρημα. Κάνει κακό στη Δημοκρατία να υπάρχει μόνον ένας σχηματισμός και γύρω γύρω αντιπολιτευτικές μερίδες. Είναι σημαντικό να ξαναγεννηθεί μία διαλεκτική αντίθεση ανάμεσα σε διαμετρικούς σχηματισμούς, όπερ σημαίνει αντίθετες ιδέες, προτάσεις διαφορετικές. Το άλας της δημοκρατίας είναι εάν μία πρόταση δεν λειτουργεί, να υπάρχει μία άλλη δυνατότητα, που μπορούμε να δοκιμάσουμε. Αυτό είναι εκείνο που εγώ θέλω. Να υπάρχει μία εναλλακτική που να αντιτίθεται στο σύνθημα της Μάργκαρετ Θάτσερ «δεν υπάρχει κάποια εναλλακτική». Η έκφραση «δεν υπάρχει κάποια εναλλακτική» δεν είναι μόνον άσχημη στο οικονομικό πεδίο, αποτελεί την καταστροφή της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία είναι πλασμένη από εναλλακτικές.
