Η Ελλάδα βρίσκεται ξανά στο χείλος του γκρεμού. Έπειτα από έξι χρόνια ύφεσης και πέντε χρόνια δρακόντειας λιτότητας που επιβλήθηκε από το εξωτερικό, οι Έλληνες ψηφοφόροι θα κληθούν την Κυριακή να ψηφίσουν και τα στοιχήματα για τη χώρα υψηλά.
Το μεγαλύτερο όλων είναι τι θα συμβεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και η Wall Street Journal προσπαθεί να το διερευνήσει ως προοπτική συνθέτοντας στο άρθρο όλες τις παραμέτρους που τα τεθούν στο άμεσο μέλλον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην κεντρική πολιτική σκηνή το 2010 λόγω της έντονης ρητορικής του κατά του προγράμματος λιτότητας και πλέον προβάλει ως φαβορί για να αναδειχθεί νικητής των εκλογών. Όπως σημειώνεται στο άρθρο, οι αμετανόητοι αριστεροί επιθυμούν να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους, το 80% του οποίου ανήκει αυτή τη στιγμή στους εταίρους της Ευρωζώνης, την Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ. Επιπλέον το κόμμα υπόσχεται αύξηση κοινωνικών δαπανών, μείωση φορολογίας (εκτός αυτής των πλουσίων) και ελάφρυνση των δημοσιονομικών στόχων έτσι όπως έχουν επιβληθεί από το υπάρχον πρόγραμμα.
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ
Επίσης εμφανίζεται να περιφρονεί τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και προϊόντων που έχει σχεδιαστεί για να βγάλει την αρτηριοσκληρωτική και υπερβολικά ρυθμισμένη οικονομία της Ελλάδας στον ανταγωνισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας στη βιομηχανία, την αύξηση του κατώτατου μισθού στα προ κρίσης επίπεδα (πάνω από το διπλάσιο σε ορισμένες χώρες της Ευρωζώνης) και να θέσει τελος στις ιδιωτικοποιήσεις.
Το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι να νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει η WSJ, αλλά ακόμα και με το μπόνους των 50 εδρών δύσκολα θα αναδειχθεί αυτοδύναμος. Σε αυτή την περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να επιλέξει είτε να συνεργαστεί με κεντρώα κόμματα και να κάνει το καλύτερο για να έρθει σε συμφωνία με την Τρόικα, είτε να συνεργαστεί με το ΚΚΕ και να ακολουθήσει τη στρατηγική σύγκρουσης με τους Ευρωπαίους «ιμπεριαλιστές».
Το άρθρο σημειώνει πως ο κ. Τσίπρας ήδη έχει απευθυνθεί στο ΚΚΕ για τη δημιουργία μιας αριστερής κυβέρνησης, αλλά οι Κομμουνιστές κάθε φορά το αρνούνται. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν ακόμη μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζουν πως πρέπει να υπάρξει αντίσταση απέναντι στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Αν τελικά η νέα κυβέρνηση αποφασίσει να ακολουθήσει αυτό το δρόμο, τότε η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι πιθανή.
Η καμπάνια του φόβου
Μπροστά σε αυτό το εφιαλτικό σενάριο οι δυνάμεις του status quo, ο Σαμαράς και αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες, προχώρησαν σε μια καμπάνια που στηρίζεται στο φόβο, σημειώνει το άρθρο. Ο κ. Σαμαράς λέει σε όλους τους τόνους πως ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί με χρεοκοπία της χώρας. Το ίδιο είχε κάνει και το 2012. Στο μεταξύ ο Γιούνκερ, δημοσίως, τάχθηκε υπέρ των «γνωστών προσώπων» που θα ήθελε να δει στην κυβέρνηση, ενώ επισήμανε πως ένα Grexit είναι πλέον διαχειρίσιμο.
«Το πρόβλημα με τον κ. Σαμαρά είναι ότι έχει χρεοκοπήσει η στρατηγική του φόβου. Η κυβέρνησή του πέραν των υποσχέσεων για επαναδιαπραγμάτευση των όρων της συμφωνίας, κατάφερε να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα και να επαναφέρει την οικονομία σε θετικό έδαφος. Ήταν η αρχή μιας μεγάλης επιστροφής της χώρας που έχει χάσει το ένα τέταρτο της εγχώριου προϊόντος του και το 25% των πολιτών είναι άνεργοι. Ωστόσο μετά τις Ευρωεκλογές η κυβέρνηση κλωνίστηκε. Οι Έλληνες που τάσσονταν υπέρ των μεταρρυθμίσεων λίγα μπορούσαν να περιμένουν, ακόμη και από το ΠΑΣΟΚ που ήταν στην εξουσία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες», αναφέρει το άρθρο.
Η επιδεξιότητα του Τσίπρα
Κουρασμένοι από τα παραδοσιακά κόμματα, πάρα πολλοί ψηφοφόροι σκοπεύουν να στοιχηματίσουν στις αντιμνημονιακές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχουν δοκιμαστεί μέχρι τώρα. Για να μην αποδειχθεί ολέθριο το στοίχημα, κάτι που δυνητικά θα προκαλούσε ανεπανόρθωτη ζημιά στη χώρα και θα μπορούσε να την οδηγήσει εκτός Ευρωζώνης, ο Τσίπρας θα πρέπει να επιδείξει σπάνια πολιτική επιδεξιότητα. Τι εννοούν οι WSJ; Ιδού η απάντηση: «Ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να ”πουλήσει” την ιδέα του ”συμβιβασμού” στους ριζοσπάστες εντός του κόμματός του. Μια κακή λέξη για το λεξικό της ελληνικής Αριστεράς. Αλλά δεν είναι ο μόνος που πρέπει να αποχωρήσει από τον δογματισμό. Και οι Ευρωπαίοι οφείλουν να παραδεχθούν πως οι δημοσιονομικοί στόχοι της Ελλάδα είναι απίστευτα αυστηροί. Το πρωτογενές πλεόνασμα (4,5% του ΑΕΠ το 2016 δεν είναι συμβατό με την ελληνική ανάκαμψη). Μόνο η αναχρηματοδότηση των ομολόγων που διατηρεί η ΕΚΤ θα μπορούσε να χαλαρώσει τα σχοινιά.
Η Τρόικα, έτσι ώστε να μην φανεί ότι ενδίδει στους λαϊκιστές, θα πρέπει να επιμείνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να προχωρήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, έτσι κι εκείνη να προσφέρει δημοσιονομικές ανάσες. Θα καταφέρει άραγε η Γερμανία να αρθεί πάνω από τη στενά μυωπική οπτική της; Θα καταφέρει ο Αλέξης Τσίπρας να δείξει ευελιξία και σοφία; Με αυτά τα δύο ερωτήματα το άρθρο αφήνει να εννοηθεί πως οι απαντήσεις τους θα κρίνουν πολλά.
