Είναι γεγονός ότι οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου αποτελούν τις σημαντικότερες βουλευτικές των τελευταίων ετών (θεωρώ για πολλούς και διάφορους λόγους τις ευρωεκλογές του 2014 ως την πιο κρίσιμη εκλογική διαδικασία στα χρόνια της κρίσης).
Η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο για το μέλλον της σταυροδρόμι και το αποτέλεσμα ουσιαστικά θα κρίνει το εάν οι ψηφοφόροι επιθυμούν τη συνέχιση της πορείας που έχει χαραχτεί στα χρόνια του μνημονίου ή την απόπειρα αλλαγής αυτού του είδους των πολιτικών.
Τα μέχρι τώρα δείγματα των δημοσκοπήσεων, κυρίως αυτά που αφορούν τις μετακινήσεις ψηφοφόρων, καταδεικνύουν για πρώτη ίσως φορά πως ένας σημαντικός αριθμός Ελλήνων πολιτών έχει αποφασίσει να «ψηφίσει έξυπνα».
Με τη φράση αυτή εννοώ πως ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του εκλογικού σώματος έχει αποφασίσει να «θυσιάσει» τις όποιες ιδεολογικές κατευθύνσεις το χαρακτηρίζουν, με σκοπό να υποστηρίξει είτε τη διατήρηση, είτε την αλλαγή του υπάρχοντος κυβερνητικού status της χώρας.
Φυσικά, στο άλλο άκρο, ο φανατισμός και οι ψήφοι διαμαρτυρίας παραμένουν κυρίαρχοι, μέσα σε ένα σκηνικό έντονων διαξιφισμών για οικονομικά προγράμματα, χρέη, πακέτα διάσωσης, μισθούς και συντάξεις.
Ορμώμενος από αυτές τις σκέψεις, αναρωτήθηκα πόσα χρόνια έχει να συζητηθεί σε εγχώριο προεκλογικό αγώνα κόμματος εξουσίας ένα πρόγραμμα για την αναμόρφωση της παιδείας.
Όχι ότι η ελληνική παιδεία είχε ποτέ την… τιμητική της στις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών (το αντίθετο μάλιστα), παρ” όλα αυτά νέες προτάσεις για την παιδεία ανιχνεύονταν ανέκαθεν στον δημόσιο προεκλογικό διάλογο. Παρόλα αυτά, στα χρόνια της κρίσης τηρείται σιγή ιχθύος.
Ένα γεγονός ιδιαίτερα απογοητευτικό, μιας και ένας ψύχραιμος παρατηρητής, με σχετικά καλή γνώση της ιστορίας και των χρόνιων κοινωνικών διεργασιών στο νεοελληνικό κράτος, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει πως τόσο η προβληματική ταυτότητα/ιδιοσυγκρασία που χαρακτηρίζει τους νεοέλληνες, όσο και η κακής ποιότητας πολιτική πραγματικότητα που τους περιβάλλει διαχρονικά (τα δύο δηλαδή ουσιαστικά αίτια της σημερινής πολυεπίπεδης κρίσης), αποτελούν ουσιαστικά απόρροια της παιδείας που αυτοί λαμβάνουν.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, λοιπόν, οι συζητήσεις για τις μεταρρυθμίσεις του Υπουργείου Παιδείας (χωρίς το Θρησκευμάτων) θα κυριαρχούσαν στην πολιτική προεκλογική ατζέντα, επιχειρώντας να διαμορφώσουν στο άμεσο μέλλον μία γενιά πολιτών με νέες -και ίσως ξεχασμένες- αξίες, μιας γενιάς ικανής να οικοδομήσει με όραμα την Ελλάδα του μέλλοντος.
Υ.Γ Παρεμπιπτόντως παραμένει σχετικά άγνωστο και μακριά από τα φώτα της επικαιρότητας, ότι η ελληνική κυβέρνηση αρνείται στους Έλληνες πολίτες που διαμένουν στο εξωτερικό (πολλοί από τους οποίους αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στα χρόνια της κρίσης) να ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, όπως προβλέπεται από το άρθρο 51 (παρ. 4) του Συντάγματος. Εδώ μπορείτε να υπογράψετε το σχετικό ψήφισμα.
