Μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου η ιδέα μιας «Μεγάλης Ευρώπης» που θα εκτείνεται από τη Λισσαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ κυριαρχούσε ως πολιτικό όραμα.
«Δεν υπάρχουν πλεον διαχωρίστικές γραμμές» ήταν το βασικό σύνθημα, ενώ στον πυρήνα της βρίσκονταν οι κοινές αξίες, αλλά και η οικονομική και ως εκ τούτου και η πολιτική αλληλεξάρτηση.
Στόχος η συνύπαρξη και συμεργασία μεταξύ των χωρών με ίσους όρους τόσο στον τομέα της ασφάλειας όσο και του εμπορίου, της οικονομίας γενικότερα, αλλά και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μετά τις εξελίξεις, φυσικά στην Ουκρανία και τις κυρώσεις που έχει επιβάλλει η Δύση αυτό το όνειρο φαντάζει ουτοπικό.
Η σκληρή ρεάλ πολιτίκ έχει επιστρέψει δριμύτερη και η πολιτική της ισχύος είναι πιο δυνατή από ποτέ.
Είναι πλέον δεδομένο ότι το όνειρο μιας Μεγάλης Ευρώπης με τη συμμετοχή της Ρωσίας ή έστω το ενδεχόμενο μιας αγαστής συνεργασίας δεν υφίσταται.
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, η κρίση στην Ουκρανία ήταν καθοριστικής σημασίας.
Το Μαϊντάν ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι μια μυωπική αντιμετώπιση της κρίσης και από τις δύο πλευρές, με κίνδυνο να χάσουν τόσο η Ρωσία όσο και η Ε.Ε.
Η κλιμακούμενη ένταση το μόνο που θα καταφέρει είναι να γονατίσει και τις δυο πλευρές μακροπρόθεσμα τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο.
Η ιδέα της επέκτασης του ΝΑΤΟ αγνοώντας τις ανησυχίες της Μόσχας, που δικαιολογημένα θέλει να προστατεύσει μια περιοχή που βρίσκεται είτε μας αρέσει είτε όχι στις σφαίρες επιρροής της συνιστά ένα τεράστιο λάθος.
Και ναι μεν μπορούμε πολύ εύκολα να κατηγορούμε τη Ρωσία για την επέμβαση στην Ουκρανία, αλλά φανταστείτε τι θα γινόταν αν με τις ευλογίες της Μόσχας ανατρέπονταν ηγέτης π.χ σε μια χώρα όπως το Μεξικό που τυχαίνει να θεωρούν οι ΗΠΑ ότι ανήκει στη σφαίρα επιρροής τους.
Για σκεφτείτε το λιγάκι…
Πέραν αυτού, το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η κατάστασή οδηγεί μοιραία σε μια δαπανηρή κούρσα εξοπλισμών που δεν συμφέρει καμία πλευρά, ιδιαίτερα σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε, δηλαδή οικονομικής ύφεσης.
Όσον αφορά την ενεργειακή συνεργασία η Ευρωπαϊκή αδιαλλαξία και εμμονή οδήγησε στην άρνηση της Ρωσίας να προχωρήσει με τον αγωγό φυσικού αερίου South Stream, ενώ όσοι μελετούν τα ενεργειακά γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να απεξαρτηθεί ενεργειακά από τη Ρωσία, όσα σενάρια επιστημονικής φαντασίας και αν διαβάζουμε πάνω σε αυτό το ζήτημα καθημερινά.
Τι πρέπει να γίνει όμως από δω και πέρα;
Ενδεχομένως αυτό που προτείνει ο μετανοημένος Γκόρμπι (Μιχαήλ Γκορμπατσόφ) σε πρόσφατο άρθρο του.
Οι συμφωνίες του Μινσκ να αποτελέσουν τη βάση για τη διευθέτηση της κρίσης
Η Ρωσία, σύμφωνα με τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, έχει την ικανότητα να επηρεάσει το Ντόνετσκ και Λούγκανσκ, ενώ η διεθνής κοινότητα μπορεί να επηρεάσει την Ουκρανία, η οποία, παρεμπιπτόντως, έχει παραδεχθεί ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στο πρόβλημα. Πρέπει να χρησιμοποιηθούν άλλα μέσα και φυσικά η οικονομική απομόνωση της Ρωσίας δεν διευκολύνει την κατάσταση, αφού έτσι την καθιστά περισσότερο απρόβλεπτη άρα και επικίνδυνη.
Το δε όργιο προπαγάνδας που παρακολουθούμε τόσους μήνες πρέπει να σταματήσει.
Είναι εντελώς άχρηστη και ακατανόητη η στάση της Δύσης και θα οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο.
Μη ξεχνάμε ότι η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ενέργειας στον κόσμο και ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγέας όπλων στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ και πούλησε συνολικά 15,7 δισ. δολάρια όπλων στο εξωτερικό το 2013 σύμφωνα με επίσημες εκθέσεις.
Όσοι ονειρεύονται μια Ρωσία όπως ήταν επί Γέλτσιν για να την αγοράσουν έναντι πινακίου φακής θα πέσουν μάλλον έξω στις προβλέψεις τους και πολύ φοβάμαι ότι θα πληρώσουν το τίμημα της αλαζονείας τους.
Όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές ο Ρώσος Πρόεδρος θα έχει ήδη παραχωρήσει συνέντευξη τύπου παρουσία 1.200 δημοσιογράφων από όλο τον κόσμο και η οποία θα μεταδοθεί ζωντανά από τα Ρωσικά κανάλια.
Εκεί αναμένεται να ενημερώσει για τις προθέσεις του.
Οψόμεθα
