Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, γίνεται «αρνητικό εξώφυλλο», σε ναυαρχίδες των κυρίαρχων δυτικών μέσων ενημέρωσης. Όμως τις τελευταίες μέρες, Economist, Stern και Washington Examiner εξαπέλυσαν δριμεία επίθεση είτε με πρωτοσέλιδα, είτε με κύρια άρθρα τους.
Εκφράσεις όπως δικτάτορας, νταής, εμπρηστής, αδίστακτος, καρκίνωμα ή σατανικός είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που με αυτούς «στολίζουν» τον Τούρκο Πρόεδρο τα δημοσιεύματα, σε μια περίοδο όπου μαίνεται ένας πόλεμος, όχι αυτός της Ουκρανίας, αλλά της πολυπολικότητας του κόσμου.
Όμως, πέρα από τα δημοσιεύματα, την ίδια στιγμή έχουμε μια άκρως επικίνδυνη κλιμάκωση, με το κάψιμο του κορανίου σε δυτικές χώρες, που εκτός από τον Ερντογάν έχουν ξεσηκώσει και τον ισλαμικό κόσμο, που βλέπει πίσω από την ασέβεια του καψίματος του ιερού τους βιβλίου, την Δύση να επιτίθεται εναντίον του.
Παρότι δεν έχει υπάρξει στήριξη, στις βέβηλες αυτές πράξεις, από τις δυτικές κυβερνήσεις, η ανοχή που έχουν επιδείξει στις πράξεις αυτές στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης και η αποφυγή καταδίκης, έχουν δημιουργήσει ένα αρνητικό κλίμα μεταξύ Δύσης και Ισλάμ.
Αν συνυπολογίσουμε και τα όσα συμβαίνουν στο Ισραήλ με τους Παλαιστινίους, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου και την ακροδεξιά του κυβέρνηση, μυρίζει μπαρούτι παντού.
Ποιον συμφέρει τελικά αυτό το κρεσέντο επιθέσεων στον Ερντογάν και στο Ισλάμ, που ο Τούρκος Πρόεδρος θέλει να εμφανίζεται υπερασπιστής του;
Τα μαντάτα στο εσωτερικό της Τουρκικής Δημοκρατίας που συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής, δεν είναι και τόσο ευχάριστα. Η οικονομία, τουλάχιστον για τα δυτικά μέσα, καταρρέει, διπλωματικά απομονώνεται η Άγκυρα από την Δύση, ενώ το κράτος δικαίου, η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι γράμμα κενό.
Οι δημοσκοπήσεις στην Τουρκία, από την άλλη, δείχνουν ότι η κυριαρχία του Ερντογάν τελειώνει, καθώς για πρώτη φορά δεν καταφέρνει να προσπεράσει τους αντιπάλους του που έχουν συσπειρωθεί πίσω από μια αμφιβόλου εκλογικής δύναμης συμμαχία.
Αναμφίβολα η Δύση θεωρεί ότι με δημοσιεύματα και κατηγορίες εναντίον του Ερντογάν θα μπορούσε να επηρεάσει το εκλογικό σώμα και να «διώξει» τον «δικτάτορα Σουλτάνο», όπως τον αποκαλούν, από την εξουσία.
Ο Ερντογάν έχει γίνει «κακό σπυρί» για την δυτική συμμαχία, που βλέπει την Τουρκία να λοξοδρομεί και να λοξοκοιτάζει σε άλλες κατευθύνσεις. Παρότι έχει βοηθήσει τα μάλα την Ουκρανία, όπως έχει επανειλημμένα τονίσει ο Ουκρανός Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι, συνεχίζει να αναπτύσσει τις ρωσοτουρκικές σχέσεις και να μην συμμετάσχει στις κυρώσεις που έχει επιβάλλει η Δύση στη Ρωσία.
Και σαν μην φτάνει το ότι δεν συμμετέχει στις κυρώσεις, έχει γίνει και κόμβος για την παράκαμψη των δυτικών κυρώσεων από τις ρωσικές επιχειρήσεις και την ρωσική οικονομία.
Ο δεύτερος ισχυρότερος στρατός του ΝΑΤΟ, ο τουρκικός, δυστυχώς ή ευτυχώς είναι αναγκαίος για την Βορειοατλαντική Συμμαχία. Το έχει τονίσει επανειλημμένα ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, αλλά και οι Αμερικανοί αξιωματούχοι.
Αντιδράσεις εντός της συμμαχίας
Αυτή η ισορροπία στο κενό για τη Δύση, σε σχέση με την Τουρκία, προκαλεί αντιδράσεις εντός της συμμαχίας αλλά και των δημοκρατικών κρατών, που βλέπουν δυο μέτρα και δυο σταθμά για την πολιτική του Ερντογάν. Ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις σε σχέση με την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, που ο Τούρκος Πρόεδρος έβαλε στον πάγο.
Όμως το ερώτημα είναι αν μπορεί να επηρεαστεί το εκλογικό σώμα από τις προσωπικές επιθέσεις προς τον Ερντογάν.
Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, στο όχι και τόσο μακρινό 2018, τις προηγούμενες εκλογές στην Τουρκία, ο Πρόεδρος Ερντογάν, είχε δεχτεί συντονισμένες επιθέσεις, από την Γερμανία της Άνγκελα Μέρκελ, τον Ολλανδό Πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε, την Ιταλία αλλά και άλλες χώρες από την ευρωπαϊκή ήπειρο κι όχι μόνο.
Εκείνη την εποχή ήταν τέτοιας έντασης η επίθεση στον Ερντογάν και την Τουρκική Κυβέρνηση, που είχαν απαγορευτεί επισκέψεις σε Τούρκους Υπουργούς και αξιωματούχους να κάνουν συγκεντρώσεις στη Ολλανδία, της Γερμανία, το Βέλγιο και αλλού, παρότι το τουρκικό στοιχείο είναι ιδιαίτερα ισχυρό.
Παρόλες όμως τις επιθέσεις, στις εκλογές του 2018, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, όχι μόνο εκλέχτηκε από την πρώτη Κυριακή με 52,59% αλλά πήρε μια τεράστια διαφορά 11 εκατομμυρίων ψήφων που ανάγκασε τον δεύτερο Μουχαμέρ Ιντσέ να παραδεχτεί την ήττα του και να καταρρίψει τις κατηγορίες περί νόθευσης του αποτελέσματος.
Η Δύση και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ, συνεχίζει να κάνει τα ίδια λάθη με το παρελθόν, σε ότι κείται μακριά της και λειτουργεί εκτός των δικών της αξιακών προτύπων.
Ο προεδρικός θεσμός για τους Τούρκους
Ο θεσμός του Προέδρου στην Τουρκία έχει μια συναισθηματική φόρτιση για τους Τούρκους και την κοσμοθεωρία τους. Μια κατάκτηση του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας Κεμάλ Ατατούρκ. Στο πρόσωπο του Προέδρου αντανακλώνται όλοι οι Τούρκοι και κάθε επίθεση εναντίον του λειτουργεί συσπειρωτικά προς αυτόν. Αυτό φάνηκε όπως προαναφέρθηκε, στις εκλογές του 2018 με την συντριπτική νίκη του Ερντογάν το 2018.
Ότι και να γραφτεί, αλήθεια ή ψέμα για τον Τούρκο Πρόεδρο από ξένα μέσα, φαντάζει δύσκολο να φτάσει και να γίνει αποδεκτό από την πλειοψηφία των Τούρκων ψηφοφόρων.
Όμως μήπως αυτές οι επιθέσεις, είναι μια προσπάθεια της Δύσης να παραμείνει στην εξουσία ο Ερντογάν;
Αν και δεν θεωρείται συμβατικός συνομιλητής και εταίρος στους δυτικούς συμμάχους του ο Ερντογάν, είναι όμως γνωστός στο πως λειτουργεί κι αυτό δεν θα προκαλέσει απρόβλεπτα σενάρια, όπως για παράδειγμα ένας νέος Πρόεδρος ή μια πολιτική κρίση που θα ξεσπάσει αν χάσει την εξουσία ο σημερινός Πρόεδρος.
Το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, έστειλε τα μηνύματα του παντού. Και στο εσωτερικό της Τουρκίας αλλά και στο εξωτερικό. Στο εσωτερικό ότι όλα είναι υπό την εποπτεία του Ερντογάν και στο εξωτερικό ότι δεν μπορούν εύκολα, όπως παλαιότερα να παρέμβουν στα εσωτερικά της Τουρκίας.
Το να δει κάποιος τι πραγματικά συμβαίνει είναι δύσκολο. Ίσως κάποιες απαντήσεις πάρουμε στις επόμενες δημοσκοπήσεις αν έχει αυξήσει τα ποσοστά του ο Ερντογάν, στον δρόμο για την Προεδρία, μετά τις επιθέσεις που δέχτηκε. Κυριακή κοντή γιορτή.
