Και σήμερα, όπως τότε με τον κομμουνισμό, κάποιοι δεν θέλουν την αναγκαία σύγκρουση με το φανατικό Ισλάμ

Του Α. Π. Δημόπουλου – Δημοκρατία

Ηταν πολλοί στον διεθνή Τύπο που είδαν στην αποχώρηση των Αμερικανών από την Καμπούλ μια δεύτερη πτώση της Σαϊγκόν και την πολύχρονη περιπέτεια στο Αφγανιστάν ως ένα νέο Βιετνάμ.

Μόνο, φυσικά, που η αναλογία χωλαίνει και τελικά λειτουργεί ως απαλλακτικό αφήγημα του παρόντος δημοκρατικού κατεστημένου των ΗΠΑ.

Αλλωστε είναι σίγουρα εύγλωττο για τις πραγματικές προθέσεις του παραλληλισμού ότι ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος Biden, ο οποίος, απευθυνόμενος στο αμερικανικό έθνος και προσπαθώντας να εξηγήσει το φιάσκο, μίλησε με σημειολογία, η οποία παρέπεμπε όντως και συνειδητά τους ακροατές του στο Βιετνάμ.

Οταν δηλαδή δικαιολόγησε την αποχώρηση με το επιχείρημα ότι η εμπλοκή διήρκεσε ήδη υπερβολικά και ότι τελικά οι ΗΠΑ δεν πήγαν εκεί με τον μείζονα (και υποτίθεται άπιαστο) στόχο να χτίσουν μια χώρα στα μέτρα τους.

Και ναι μεν ο διεθνής Τύπος κατάλαβε σύσσωμος ότι έχουμε να κάνουμε εδώ με έναν ανεπαρκέστατο πολιτικό, που δεν κατόρθωσε να οργανώσει ούτε καν μια συντεταγμένη αποχώρηση των Αμερικανών και των τοπικών τους συμμάχων από τη χώρα -όπως το συνόψισαν σε τίτλο τους οι «Νew York Times»

«Ο πρόεδρος Biden θα περάσει, καλώς ή κακώς, στην Ιστορία ως ο πρόεδρος της ταπεινωτικής τελευταίας πράξης στο αμερικανικό πείραμα στο Αφγανιστάν»-, όμως αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό είναι ότι η παρουσίαση του φιάσκου του Αφγανιστάν ως ενός άλλου Βιετνάμ λειτουργεί ελαττωτικά για το πραγματικό μέγεθος της ευθύνης της σημερινής «ηγεσίας» των ΗΠΑ. Ιδού γιατί.

Πριν απ’ όλα, για να μη γίνονται ανιστόρητοι παραλληλισμοί, το φιάσκο της Καμπούλ δεν έχει σχέση με την πτώση της Σαϊγκόν και η ανάσυρση της περίφημης φωτογραφίας του Hugh Van Es με το ελικόπτερο στη στέγη της τότε πρεσβείας των ΗΠΑ προκαλεί ηθελημένη σύγχυση.

Γιατί΄, αντίθετα με το φιάσκο της Καμπούλ, η αποχώρηση από τη Σαϊγκόν στις 29 Απριλίου 1975 υπήρξε ένας επιχειρησιακός θρίαμβος και η μεγαλύτερη και η πλέον επιτυχής μαζική εκκένωση ελικοπτέρων της Ιστορίας – 81 συνολικά ελικόπτερα κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν μέσα σε λίγες ώρες την αποχώρηση χιλιάδων Αμερικανών και Βιετναμέζων συνεργατών τους (ο δε πρεσβευτής Martin φρόντισε πρώτα να επιστρέψει σπίτι για να παραλάβει ένα ξεχασμένο κανίς!).

Μάλιστα, ενώ ο κύριος όγκος των αμερικανικών δυνάμεων είχε ήδη αποχωρήσει από το Βιετνάμ από το 1973, η διετία της έστω υποστελεχωμένης παρουσίας των ΗΠΑ στη χώρα επέτρεψε και σε χιλιάδες άλλους απλούς Βιετναμέζους να προετοιμάσουν τη διαφυγή τους τον Απρίλιο του 1975 (με όλων των ειδών τα πλοιάρια).

Τι σχέση έχουν αυτά με το απόλυτο φιάσκο και το χάος της Καμπούλ;

Τότε η Αμερική είχε ηγεσία που, παρά την ήττα στον πόλεμο, μπορούσε να εγγυηθεί ακόμα τα αυτονόητα, πόσο μάλλον που εκείνος ήταν ένας πόλεμος επικών διαστάσεων και παγκόσμιων συσχετισμών, εκεί η υπερδύναμη δεν ήταν αντιμέτωπη με ομαδούλες από αξιοθρήνητους μουλάδες. Με άλλα λόγια, η παρουσίαση της αποχώρησης από το Αφγανιστάν ως ενός άλλου Βιετνάμ βάζει στο ίδιο καλάθι διαφορετικής τάξεως μεγέθους πράγματα και κάνει τις πράξεις και τις παραλείψεις του σημερινού προέδρου των ΗΠΑ να φαίνονται λιγότερο ατυχείς από όσο πράγματι είναι.

Ομως ο παραλληλισμός εκτός από ανιστόρητος είναι και ιδεολογικά σεσημασμένος. Γιατί η άποψη ότι οι ΗΠΑ ανέλαβαν στο Αφγανιστάν έναν ανέφικτο δήθεν στρατηγικό στόχο (να χτίσουν μια χώρα στα μέτρα τους και να την κάνουν, έτσι, να πάψει να αποτελεί εστία μόνιμης αποσταθεροποίησης για τη Δύση) παραπέμπει στο λεγόμενο «σύνδρομο του Βιετνάμ». Δηλαδή στην ηττοπαθή αντίληψη ότι η ήττα στον πόλεμο του Βιετνάμ υπήρξε απλά αναπόφευκτη.

Και μπορεί η αντίληψη αυτή να χαρακτήρισε όντως μια ολόκληρη γενιά, αλλά σήμερα ξέρουμε με βεβαιότητα ότι η αντίληψη αυτή ήταν ιδεολογικά υποκινούμενη από όλους όσοι τότε πίστευαν εντός της Δύσης στον κατευνασμό έναντι του κομμουνισμού (τους κάθε λογής «μετριοπαθείς» πολιτικούς, τα χρηματοδοτούμενα από τους Σοβιετικούς «κινήματα ειρήνης», την αριστερή ιντελιγκέντσια).

Ομως αυτή η αντίληψη ενταφιάστηκε στην Αμερική της δεκαετίας του 1980, όταν ο πρόεδρος Reagan, ο οποίος είχε κάνει σημαία του την απαλλαγή της χώρας του (αλλά και της Δύσης γενικότερα) από το «σύνδρομο του Βιετνάμ», απέδειξε ότι η Δύση μπορεί να κερδίζει (πλασαριζόμενες ως δήθεν αδύνατες, στην πραγματικότητα όμως ανεπιθύμητες από την Αριστερά) αναμετρήσεις. Ετσι ηττήθηκε (ο υποτίθεται αήττητος) κομμουνισμός και, όταν η Δύση επικράτησε και στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, η ηττοπάθεια και η ενοχή, που εμπόδιζαν στο παρελθόν τη σύγκρουση με τους παραδοσιακούς της αντιπάλους, έμοιαζαν να έχουν πλέον για τα καλά εξορκιστεί.

Με αυτή την έννοια, η παρουσίαση του φιάσκου του Αφγανιστάν ως ενός άλλου Βιετνάμ έχει και μια πρόσθετη συνέπεια, εκτός του να εξωραΐζει στην πράξη έναν ανεπαρκή πρόεδρο εκλεκτό της πολιτικής ορθότητας (που κόπτεται μεν για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά ήδη παρέδωσε χωρίς δεύτερη σκέψη εκατομμύρια από αυτές στη βία και την τυραννία των Ταλιμπάν).

Και αυτή είναι ότι επαναφέρει από το παράθυρο την αλήστου μνήμης στάση της ηττοπάθειας και της ενοχής της Δύσης απέναντι στους αντιπάλους της.

Γιατί πολύ απλά και σήμερα, όπως τότε με τον κομμουνισμό, κάποιοι δεν θέλουν να κάνουν την αναγκαία σύγκρουση με το φανατικό Ισλάμ – τελικά η προσφυγή στο «σύνδρομο του Βιετνάμ» ιδεολογικοποιεί εκ νέου τον κατευνασμό. Και ποιος καταλληλότερος να επαναφέρει αυτή την απόλυτα ρετρό πολιτική από αυτόν τον απόλυτα ρετρό πρόεδρο;