Όσοι έχουν βιώσει έστω και μια φορά μια κρίση πανικού σίγουρα γνωρίζουν πόσο άσχημα ένιωσαν εκείνη τη στιγμή, αφού κατά τη διάρκεια της κρίσης, η καρδιά σου χτυπάει ασταμάτητα και κάποιοι νομίζουν πως παθαίνουν καρδιακή ανακοπή, άλλοι αισθάνονται πως πνίγονται και άλλοι πως δεν μπορούν να αναπνεύσουν.

Και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια διαρκώς αυξάνεται ο αριθμός των ατόμων που εμφανίζουν κρίσεις πανικού.

Όποιο και αν είναι το σύμπτωμα που εμφανίζει κάποιος όταν παθαίνει κρίση πανικού, το άγχος είναι ίδιο καθώς όλοι νιώθουν πως «πεθαίνουν» και δεν ξέρουν πως να το αντιμετωπίσουν, αφού οι κρίσεις μπορούν να εμφανιστούν ανά πάσα στιγμή (και όχι απαραίτητα όταν κάποιος στρεσάρεται).

Για να αντιμετωπίσει κανείς μια κρίση πανικού θα πρέπει αρχικά να καταλάβει πως τα συμπτώματα τα προκαλεί η αδρεναλίνη. Η ορμόνη αυτή εκείνη τη στιγμή αυξάνεται δραματικά και ό,τι σύμπτωμα κι αν νιώσεις, οφείλεται σε αυτή την απότομη αλλαγή στον οργανισμό σου.

Όταν παθαίνεις κρίση πανικού, ο προμετωπιαίος φλοιός γεμίζει με αδρεναλίνη όλο σου το σώμα, παρόλο που αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει κάποιος φυσικός κίνδυνος. Αν, λοιπόν, δεν κινδυνεύεις κι άρα δε χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, αλλά παρόλ’ αυτά νιώθεις πανικό, θα αισθάνεσαι πως χάνεις τον έλεγχο.

Ακριβώς αυτή η αδυναμία ελέγχου της κατάστασης, κάνει τον πανικό ακόμα χειρότερο, αυξάνει την αδρεναλίνη και ο κύκλος συνεχίζεται.

Ξέροντας ότι η αδρεναλίνη είναι η ρίζα του προβλήματος, πρέπει πρακτικά να πείσουμε τον εαυτό μας να πάψει να πανικοβάλλεται, χρησιμοποιώντας τη λογική μας με τέτοιο τρόπο ώστε να ξεγελάσει τον εγκέφαλό μας.

Ουσιαστικά, συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχει κανένας φυσικός κίνδυνος γύρω σου, πρέπει να πεις στον εαυτό σου ότι είσαι ασφαλής, κι ότι αυτό το συναίσθημα είναι μόνο ορμόνες.

«Θα φύγει αν θυμάμαι ότι είμαι ασφαλής», να επαναλαμβάνεις μια τέτοια πρόταση στο κεφάλι σου. Ο πανικός μπορεί να καθυστερήσει την αποτελεσματικότητα αυτής της μεθόδου, αλλά στο τέλος, αυτό είναι που θα σε ηρεμήσει.