Γράφει ο Πέτρος Χασάπης…
Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να γράψω αυτό το άρθρο. Συνήθως στρέφομαι εναντίον του συστήματος και αφήνω εμάς τους πολίτες απέξω, ως μη έχοντες κάποια ευθύνη για όσα μας συμβαίνουν. Κυρίως λόγω της ανυπαρξίας οποιασδήποτε θεσμικής δυνατότητας για παρέμβαση των πολιτών.
Υπάρχει όμως μια διάταξη μέσα στο ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας, η οποία, αν και δεν μας υποδεικνύει πρακτικά τρόπο αντίδρασης, στην ουσία μας καθιστά απόλυτα προσωπικά υπεύθυνους για οτιδήποτε μας συμβαίνει ή κάνει σε βάρος μας το εξουσιαστικό σύστημα, τόσο στον οικονομικό τομέα όσο και στα εθνικά θέματα.
Η διάταξη αυτή είναι η δεύτερη παράγραφος του άρθρου 120. Συγκεκριμένα η διάταξη λέει: “O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων”.
Προσέξτε λοιπόν. Το ίδιο το Σύνταγμα μας καθιστά απόλυτα υπεύθυνους για την περίπτωση που εμείς δεχόμαστε να εφαρμόζονται νόμοι που είναι αντίθετοι με το ίδιο (αντισυνταγματικοί) ή που δεν δείχνουμε αφοσίωση προς την Πατρίδα, ανεχόμενοι άλλους να την ευτελίζουν ή να την διαλύουν. Το ίδιο και με τη δημοκρατία.
Επομένως, το ίδιο το Σύνταγμα, επιβάλει σε όλους μας τη θεμελιώδη υποχρέωση στο να μην υπακούμε σε αντισυνταγματικούς νόμους. Αν τώρα εμείς για “χι ψι” λόγους παραβιάζουμε αυτή τη θεμελιώδη υποχρέωσή μας και στην ουσία νομιμοποιούμε το εξουσιαστικό σύστημα να παραβιάζει το Σύνταγμα, αποδεχόμενοι τους αντισυνταγματικούς νόμους (π.χ. μνημόνια, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και δημόσιας περιουσίας κ.λ.π.) τότε απόλυτα υπεύθυνοι δυστυχώς είμαστε εμείς.
Θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Και πως εγώ θα ξέρω πότε ένας νόμος είναι αντισυνταγματικός, αφού δεν υπάρχει Συνταγματικό Δικαστήριο για να το ορίσει; Και τι θα γίνει όταν εγώ αρνηθώ να εφαρμόσω έναν νόμο που κρίνω αντισυνταγματικό και μετά έρθει η κρατική βία και με διαλύσει;
Επίσης θα αναρωτηθεί και πάλι εύλογα κάποιος. Τι σημαίνει αφοσίωση στην Πατρίδα; Εγώ μεν είμαι αφοσιωμένος στην Πατρίδα και την υπεραγαπώ, αλλά τι πρέπει να κάνω με τον άλλον που βρίζει την Πατρίδα, που καίει τη σημαία, που ξεπουλάει την Πατρίδα ή προσβάλει τη μνήμη των σφαγιασθέντων για την Πατρίδα; Θα μείνω ήσυχος ή θα πρέπει να χρησιμοποιήσω κάποιου είδους βία εναντίον του; Έπειτα το Σύνταγμα μου επιβάλει αφοσίωση στη Δημοκρατία. Αλλά ποια Δημοκρατία, όταν το ίδιο, αφενός επιτρέπει στο εξουσιαστικό σύστημα να φτιάχνει καλπονοθευτικούς νόμους και αφετέρου δεν δίνει καμία απολύτως θεσμική δυνατότητα στον πολίτη να επέμβει σε θέματα λήψης αποφάσεων.
Το Σύνταγμα δεν δίνει απαντήσεις σε αυτά τα θέματα. Είναι ένα Σύνταγμα με ωραίες διακηρύξεις και ωραίες αρχές, αλλά επί του πρακτέου αφήνει πλήρως το εξουσιαστικό σύστημα να χρησιμοποιεί την κρατική βία εναντίον των απροστάτευτων πολιτών.
Μια λύση υπάρχει μόνο. Να δημιουργηθεί ένας σύνδεσμος πολιτών, με αυτόν ακριβώς τον στόχο. Δηλαδή να παίξει ρόλο προστασίας του Συντάγματος, της Πατρίδας και των διωκόμενων από την αντισυνταγματική κρατική βία πολιτών.
