Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Οι Αμερικανοί γραφειοκράτες είναι τελικά αφελείς. Και η λέξη γράφεται χωρίς εισαγωγικά, διότι πρόκειται για μία πραγματικότητα. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι βασίζουν κάθε τους βήμα στην
εξυπηρέτηση των στρατηγικών τους συμφερόντων, αλλά στο θέμα της Τουρκίας έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Και η αλήθεια είναι ότι δεν τους χαρακτηρίζει η «βλακεία».
Χθες το βράδυ στην Τουρκία, ο υπουργός Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον, ο οποίος προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα -ήταν ο επικεφαλής της EXXON-MOBIL- βρέθηκε χωρίς μεταφραστή και συνεργάτες απέναντι στον πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν.
Ήταν μία πολύ λάθος κίνηση, που μπορεί και να γυρίσει μπούμεραγκ για τον επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, αφού κάλλιστα ο αναξιόπιστος κ. Ερντογάν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν κατάλαβε όσα του είπε ο κ. Τίλερσον. Και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες «τα είπαν χοντρά μεταξύ τους» και πίσω από τις κλειστές πόρτες.
Οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι τα βλέπουν όλα ανάποδα στη σχέση τους. Όταν λένε πως δεν συμφωνούν πουθενά, πρέπει να τους πιστέψουμε. Αντίθετα ουδείς πρέπει να δώσει σημασία στις δημόσιες δηλώσεις των Αμερικανών που αναφέρονται στο «δικαίωμα» της Τουρκίας να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι στους τρομοκράτες, διότι στην πραγματικότητα άλλα σκέφτονται και άλλα πράττουν.
Το πρόβλημα είναι ποιοι είναι τελικά ο τρομοκράτες; Μήπως είναι οι στρατιώτες της Τουρκίας οι τρομοκράτες, οι οποίοι μάχονται εναντίον των Κούρδων μαχητών της Συρίας (YPG) εδώ και 20 μέρες χωρίς επιτυχία. Μάλλον. Διότι η κρατική τρομοκρατία είναι χειρότερη από την …άλλη!
Προσέξτε: Ο Ερντογάν έριξε στη Συρία χιλιάδες στρατιώτες με υποστήριξη των αεροπλάνων και των αμερικανικής κατασκευής πυραύλων του, και οι λιγοστοί Κούρδοι αντάρτες είναι εκεί και τους πολεμούν κάθε μέρα.
Οι απώλειες των Τούρκων, σύμφωνα με δημοσιογραφικά όργανα του Ιμάμη Γκιουλέν, είναι πολύ περισσότερες και ο Ερντογάν τις κρύβει. Όπως και να έχουν τα πράγματα, ο «ένδοξος» τουρκικός στρατός είναι για τα μπάζα. Οι μόνοι που τους φοβόμαστε είμαστε εμείς.
Η Τουρκία και η Αμερική είναι πλέον εχθρικές χώρες. Οι μόνοι που δεν το βλέπουν και προσπαθούν να επαναφέρουν την κατάσταση όπως ήταν πριν από τον κ. Ερντογάν είναι οι Αμερικανοί γραφειοκράτες. Υλοποιούν ένα μοντέλο άσκησης πολιτικής που σχεδιάστηκε στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.
Όπως και να έχουν τα πράγματα η Ουάσιγκτον και η Άγκυρα θα αναγκαστούν να χωρίσουν τους δρόμους τους.
Αυτή η συνεργασία, κτισμένη σε σαθρά θεμέλια, δεν θα αντέξει άλλο. Και στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να είναι έτοιμες διότι ο Σουλτάνος επειδή δεν μπορεί να τα βάλει με την Αμερική και το Ισραήλ, θα ξεσπάσει στις μικρές χώρες της περιοχής.
«Ο Ερντογάν και οι συνεργάτες του, που κυριαρχούνται από φανατισμό», μου είπε διπλωμάτης που υπηρέτησε επτά χρόνια στην Τουρκία και την γνωρίζει όπως την κάλπικη δεκάρα, «δεν επιθυμούν να έχουν καμία σχέση με τους Αμερικανούς και τους Δυτικούς γενικότερα. Γενικά δεν επιθυμούν καμία σχέση με τους Χριστιανούς».
Και από εδώ ξεκινά το πρόβλημά τους.
Αλλά μπορεί και αντιλαμβάνεται ότι οδηγεί την Τουρκία στην απομόνωση. Γι’ αυτό, θα συνεχίσει να πολεμά τους Αμερικανούς, αλλά την ίδια στιγμή θα προσπαθεί και να τους αρμέγει…
mignatiou.com
