Ο φόβος της απέλασης αλλά και ψυχολογικές διαταραχές συχνά τους ωθούν σε αυτή την επιλογή
Όταν έφτασε στο Βερολίνο από τη Συρία, ο Αχμάντ ήταν 16 ετών. Μέχρι τότε ζούσε με την οικογένειά του (παλαιστίνιοι πρόσφυγες) στη Δαμασκό. Το 2015 όταν έφτασε στη Γερμανία είχε ακόμη την ελπίδα ότι μια μέρα θα μπορέσει να φέρει τους γονείς και την οκτάχρονη αδερφή του. Όμως η οικογένεια ζει μέχρι σήμερα στη συριακή πρωτεύουσα.
Σήμερα ο Αχμάντ έχει ενηλικιωθεί και έτσι δεν λαμβάνει πλέον την οικονομική υποστήριξη νέων προσφύγων, ούτε δικαιούται να μένει σε κέντρο φιλοξενίας νέων. Μαζί με άλλους αιτούντες άσυλο αναγκάστηκε να μεταφερθεί σε ένα χώρο γυμναστηρίου, όπου κακοποιήθηκε από άλλα αγόρια. Στο συγκεκριμένο κέντρο δεν υπήρχαν κοινωνικοί λειτουργοί και προσωπικό ασφαλείας.
Ο φόβος της απέλασης
Σε αυτά προστέθηκε και ο φόβος της απέλασης. Κάποιος κοινωνικός λειτουργός του είπε ότι για να κάνει αίτηση επανένωσης οικογενειών θα πρέπει να περάσουν τουλάχιστον τρία χρόνια.
Στη συνέχεια ο Αχμάντ μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε. Σήμερα δεν έχει σταθερή διεύθυνση και έτσι δεν τον βρίσκουν ούτε οι υπηρεσίες ούτε λαμβάνει τα επιδόματα που δικαιούται. Από τότε που έφυγε από το οργανωμένο κέντρο έχει ξεκινήσει ένας φαύλος κύκλος για τον νεαρό. Πρώτα ήρθαν τα ναρκωτικά και μετά η πορνεία. Ένας ηλικιωμένος άνδρας με τον οποίο συνευρίσκεται τού έχει παραχωρήσει ένα μέρος για να μείνει μισό χρόνο.
Η περίπτωση του Αχμάντ είναι μόνο μία από πολλές και ο αριθμός των προσφύγων στη Γερμανία που εκδίδονται συνεχώς αυξάνεται, όπως υποστηρίζει η Ντιάνα Χένιγκες από την οργάνωση «Το Μοαμπίτ βοηθάει». Οι περισσότεροι κατάγονται από το Ιράν, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Συρία και το Ιράκ. Σύμφωνα με την κ. Χένιγκες, οι πρόσφυγες είναι συνήθως μεταξύ 16 και 26 ετών, κάποιοι και μέχρι 35. Η περιοχή Τίεργκαρτεν του Βερολίνου έχει εξελιχθεί σε σημείο συνάντησης των εκδιδόμενων, οι οποίοι συχνά διανυκτερεύουν και εκεί, μια και ορισμένοι από αυτούς απειλούνται με απέλαση.
«18 δεν σημαίνει ενήλικας»
Πολλοί νέοι πρόσφυγες έρχονται μόνοι τους στη Γερμανία. Κάποιοι είναι ακόμη παιδιά όταν καταφεύγουν στην πορνεία. «Μόνο επειδή κάποιος έχει κλείσει τα 18 δεν σημαίνει ότι τώρα είναι ενήλικας. Αυτό συχνά το ξεχνούν οι υπηρεσίες», τονίζει η Ντιάνα Χένιγκες. Το πόσο επιρρεπείς είναι οι νέοι όσον αφορά την πορνεία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. «Αυτό εξαρτάται από το καθεστώς διαμονής στο οποίο βρίσκονται, το επίπεδο μόρφωσής τους, πόσο καιρό ζουν στη Γερμανία, εάν υπάρχει εξάρτηση από ναρκωτικά ή αν είναι άστεγοι. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική», λέει η κ. Χένιγκες.
Ο Ραλφ Ρέτεν, επικεφαλής της οργάνωσης «Βοήθεια για αγόρια» από το Βερολίνο, επιβεβαιώνει ότι ο αριθμός των προσφύγων που εκδίδονται ολοένα και αυξάνεται. Η οργάνωσή του στέλνει κοινωνικούς λειτουργούς στην περιοχή Τίεργκαρτεν για να ενημερώσουν τους πρόσφυγες για το AIDS και άλλα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα. Ωστόσο πολλοί πρόσφυγες δεν βρίσκουν εναλλακτική αφού συχνά δεν μπορούν να κάνουν κάποια άλλη δουλειά. Για πολλούς δεν έχει αποφασισθεί για τις αιτήσεις ασύλου και «σ’ αυτό το διάστημα δεν μπορούν να κάνουν μαθήματα Γερμανικών ή ενσωμάτωσης στην κοινωνία, ούτε να σπουδάσουν, αλλά ούτε και να εργαστούν» περιγράφει το πρόβλημα ο κ. Ρέτεν και καταλήγει σε ένα απλό και ταυτόχρονα θλιβερό συμπέρασμα: «Ο συσχετισμός προσφύγων και πορνείας είναι τόσο παλιός όσο η ίδια η ανθρωπότητα. Όταν δεν έχουν άλλη δυνατότητα να βγάλουν χρήματα, οι πρόσφυγες ωθούνται στην πορνεία».
Πηγή: Deutche Welle
