Οι συνθήκες που καλείται η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων να αντιμετωπίσει τα χρόνια της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, είναι εξαιρετικά δύσκολες.
Όλοι και κυρίως η νεολαία βιώνει την μάστιγα της ανεργίας αλλά και του χαμηλού μεροκάματου. Η ανειδίκευτη εργασία πλέον αμοίβεται με αποζημιώσεις που ξεκινάνε από 3 Ευρώ για 8 έως 12 ώρες συνεχούς απασχόλησης.
Όμως όσο και αν ακούγεται απίστευτο υπάρχουν και χειρότερες συνθήκες, δηλαδή αυτές που βιώνουνε τα στελέχη του Στρατού Ξηράς, που καλούνται να φυλάνε τα μικρονήσια και τις βραχονησίδες στο Αιγαίο μας, όπως είναι το Φαρμακονήσι με αμοιβές 1 Ευρώ την ώρα, για μια συνεχόμενη εβδομάδα για 24 ώρες την ημέρα.
Δηλαδή το να είναι κάποιος πωλητής σε ένα κατάστημα ή κάποια σερβιτόρα, αποτελεί σημαντικότερη εργασία από την φύλαξη των συνόρων μας, αν κρίνουμε από τις αμοιβές που αναφέραμε. Τώρα το πώς τα στελέχη του Στρατού τα βγάζουνε πέρα με τέτοιες συνθήκες, μόνο οι ίδιοι το ξέρουνε και μάλιστα την στιγμή που ζούνε μακριά από τις εστίες τους, που θα μπορούσανε να είχανε κάποια βοήθεια.
Είναι δε επίσης πολύ λυπηρό που και οι τοπικοί άρχοντες, αλλά και οι κοινωνίες αντί να είναι αρωγοί στην προσπάθεια επιβίωσης των υπερασπιστών τους, είναι αυτοί που τους εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο, αναγκάζοντας τους να καταβάλλουν υψηλά ενοίκια και χωρίς να τους προσφέρουνε καμία οικονομική βοήθεια. Βέβαια εδώ δεν βρίσκουν βοήθεια από την Πολιτική και Στρατιωτική ηγεσία τους, θα βρούνε από τους κατά τόπους τοπικούς άρχοντες. Και το λέμε αυτό διότι δεν φαίνεται να λαμβάνονται μέτρα για ελάφρυνση τους, όπως για παράδειγμα μια ευνοϊκή μετάθεση ειδικά αυτών που έχουν πάνω από πέντε χρόνια σε περιοχές που δεν επιθυμούν, μια επιδότηση ενοικίου, ή τροφίμων, μια απαλλαγή από την φορολογία, χορήγηση εκτός έδρας αποζημιώσεων, οι οποίες καταβάλλονται αραιά και πού … Μάλιστα απορούμε πως είναι δυνατόν να τους επισκέπτονται οι Υπουργοί και οι Στρατηγοί και μέσα στα χαμόγελα να τους χτυπάνε την πλάτη ή να τους σφίγγουν το χέρι, χωρίς να τους λύνουν κανένα ζωτικό πρόβλημα.
Έτσι, μιλήσαμε με αριθμό στρατιωτικών οι οποίοι υπηρετούν στα ακριτικά μας νησιά και σας μεταφέρουμε όσα μας ανέφερε συγκεκριμένο στέλεχος, που στη ουσία αντανακλά την γενικότερη εικόνα, ανέφερε λοιπόν ότι «όχι δεν παίρνουμε κάποια ευνοϊκά μόρια για μετάθεση όταν πηγαίνουμε για υπηρεσία σε βραχονησίδες, απλά όσους πάνε τους πληρώνουν έξτρα γιατί υπάγονται στην Κω. Πηγαίνουν ας πούμε από εμάς Φαρμακονήσι, Ψέριμο, Καλόλημνο για μια εβδομάδα και απλά παίρνουν γύρω στα 170 ευρώ έξτρα», «αυτές τις μέρες θα φύγει κάποιος με κατεξαίρεση στην Αθήνα, σπίτι του δηλαδή, χωρίς να έχει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα και ούτε πατάει σε κάποια διαταγή για μετάθεση και του δίνουν και 1500 ευρώ έξοδα μεταθέσεως. Τώρα πως βρεθήκαν τα χρήματα ; είναι τρελό. Εγώ είμαι 9 χρόνια άδω, έχω μια μητέρα μόνη στα 71 της, καλά να είμαστε και να έχουμε υγεία και μου λένε ότι στο στρατό η μητέρα μου δεν θεωρείται οικογένεια μου, δεν τη θεωρούν πρώτου βαθμού συγγενή, μόνο σύζυγος και τα παιδιά που δεν έχω, και τη μητέρα μου τι θα την κάνω, θα την πετάξω?», «μου λένε φέρε τη μητέρα σου εδώ, στο νησί, που το νοσοκομείο λειτουργεί με εθελοντές. Δεν λέω, εντάξει, άλλοι έχουν μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα, αλλά με έχεις εδώ στο νησί 9 χρόνια, ποσό ακόμα ; Και μετά θα με πας σπίτι μου ; όχι βεβαία», «πολλά τα έξοδα, κάνω δεύτερη δουλειά, για να φροντίζω τη μητέρα μου δεν μπορώ να πηγαίνω συχνά με όσα παίρνουμε, ούτε και κάνω κάτι για μένα. Δεν μπορώ να τα κάνω όλα μαζί, δυστυχώς. Προσπαθώ παρά πολύ, δεν είμαι από αυτούς που λένε δεν έχουμε λεφτά και μιζεριάζουν, κάνω κάτι γιαυτό, αλλα μη μας κοροϊδεύουν και γίνονται μεταθέσεις κατεξαίρεση από την πίσω πόρτα».
Θεωρούμε ότι όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα στελέχη του Στρατού μας είναι πάρα πολύ σοβαρά και η Ηγεσία θα πρέπει να ασχοληθεί με πραγματικό ενδιαφέρον. Καλές οι βόλτες και τα χαμόγελα, τα χτυπήματα στην πλάτη, οι χειραψίες στους φακούς αλλά θα πρέπει να λύσουν και κανένα πρόβλημα.
Έστω και σε συνθήκες κρίσης είναι πολλά αυτά που μπορούν να κάνουν για να τονώσουν τους μαχητές μας. Τώρα, να ανακοινώνεται ότι θα γίνουν σπίτια στη Σάμο, δεν είναι λύση, διότι χρειάζεται αμεσότητα, δηλαδή τι θα γίνει μέχρι να χτιστούν τα σπίτια. Προτείνουμε σε πρώτη φάση να αυξηθούν τουλάχιστον στο διπλάσιο οι αμοιβές για όσους φυλάνε τις βραχονησίδες και τα μικρονήσια. Τα στελέχη που έχουν μια πενταετία και πάνω να μπορούν να πάνε στον τόπο τους, να πάρουνε μια οικονομική ανάσα, χωρίς αυτό να αποτελεί ρουσφέτι για τους εκλεκτούς. Τα εκτός έδρας δεν πρέπει να αποτελούν δώρο, όποτε δηλαδή είναι εφικτό αλλά μόνιμη βοήθεια. Τέλος θα πρέπει να πεισθούν και να υποχρεωθούν οι τοπικοί άρχοντες, να επιδοτούν το ενοίκιο και την διατροφή των στελεχών, από τα κονδύλια των δήμων ή από εισφορές των κατοίκων για το σκοπό αυτό και να μην δηλώσουν αδυναμία γιατί αρκετά εισπράξανε από τους Στρατιωτικούς όλα αυτά τα χρόνια, ας δώσουν και κάτι πίσω.
Χρήστος Καλογερόπουλος – Βαλκάνιος
Στρατηγικός Αναλυτής
Εξειδικευμένος σε Θέματα Διεθνούς Ασφάλειας στη ΝΑ Μεσόγειο – ambassadorsatlarge.com
