H συνάντησή μας έγινε με αφορμή την κυκλοφορία του λευκώματος Η Ελλάδα Μέσα Από 231 Ιστορικά Πιάτα, βασισμένο στη σπάνια συλλογή της Λόλας Νταϊφά με τα λεγόμενα «συριανά», τα οποία απέκτησε ένα ένα μετά από επίμονη αναζήτηση σε Ελλάδα και Ευρώπη. Μέσα από την κουβέντα μας ξετυλίξαμε στιγμές από μια ζωή που επίσης θα άξιζε να γίνει βιβλίο.
Ήταν 1979 όταν η νεαρή, τότε, Λόλα «βούτηξε» στα αχαρτογράφητα για εκείνη νερά του ελληνικού ποδοσφαίρου αναλαμβάνοντας τις δημόσιες σχέσεις του Ολυμπιακού και έγινε η πρώτη γυναίκα που ίδρυσε και διηύθυνε γραφείο δημοσίων σχέσεων ποδοσφαιρικής ομάδας στην Ελλάδα.
«Ο ξάδελφος του άντρα μου, Σταύρος Νταϊφάς, είχε αγοράσει τον Ολυμπιακό και βρέθηκε σε ένα χώρο που δεν είχε δικούς του ανθρώπους να εμπιστευτεί. Εγώ πριν έκανα τις δημόσιες σχέσεις σε διαφημιστική εταιρεία, ενώ παράλληλα έγραφα και παρουσίαζα ραδιοφωνικές εκπομπές στην ΕΡΤ. Όταν, λοιπόν, μου το πρότεινε, η πρώτη αντίδραση ήταν «μα εγώ δεν έχω ιδέα από ποδόσφαιρο.
Δεν ξέρω παίκτες, δεν ξέρω αν παίζεται με μία ή δύο μπάλες». Δεν ήμουν απλά νέα, ήμουν και αυτό που τότε λέγαμε κουλτουριάρα. Στις ραδιοφωνικές μου εκπομπές κορόιδευα τις αθλητικές εφημερίδες που έγραφαν κάτι βαρύγδουπους τίτλους «Ο θεός», «Ο ημίθεος» για τους παίκτες. Κι αυτά που κορόιδευα στην αρχή τα λούστηκα, μετά τα λάτρεψα και σήμερα πια αποτελούν σταθμό στη ζωή μου» διηγείται γελώντας για τα χρόνια της στην ομάδα του Πειραιά. Στα ταξίδια της ομάδας για παιχνίδια στο εξωτερικό –ήταν αρχηγός της αποστολής– ήταν η μοναδική γυναίκα ανάμεσα σε πενήντα άντρες, ποδοσφαιριστές, προπονητές, αθλίατρους, φυσικοθεραπευτές. «Ο Ολυμπιακός ήταν μεγάλο σχολείο και παθιάστηκα πολύ.
Ζεις άγριες χαρές, όπως και δυνατές λύπες». Ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, ήταν σε άμεση επαφή με τους συνδέσμους των φιλάθλων και τιμήθηκε για τη συμβολή της στην καταπολέμηση της βίας στα γήπεδα από τους δήμους Αθηναίων και Πειραιά, από συνδέσμους φιλάθλων, αλλά και από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού.
Αναρωτιέμαι αν ο σκηνοθέτης και κριτικός κινηματογράφου σύζυγός της, βραβευμένος και στο Φεστιβάλ Κανών, Ίων Νταϊφάς, δέχτηκε στωικά αυτή τη νέα επαγγελματική καθημερινότητα της νεαρής συζύγου του. «Δεν ξέρω τι αισθανόταν ο Ίωνας, όμως δεν υπήρξε ποτέ ανασταλτικός παράγοντας. Νομίζω πως το διαχειρίστηκε με πολλή αγάπη αλλά και έξυπνα. Πιθανότατα, άμα με “μάντρωνε” στο σπίτι, αυτό να έφερνε δυσκολίες ανάμεσά μας. Ενώ, με την ελευθερία που μου έδινε, εγώ ένιωθα ελεύθερη, ήθελα να είμαι εκεί. Ειδάλλως… θα μπορούσα να είχα φύγει».
Η γνωριμία τους δεν ήταν ένας κεραυνοβόλος νεανικός έρωτας, αλλά μια συνεργασία με αμοιβαία εκτίμηση και θαυμασμό, που τελικά εξελίχτηκε σε σχέση ζωής. «Είχαμε γνωριστεί όταν ήμουν φοιτήτρια στη νομική (σ.σ. στη συνέχεια πήρε δεύτερο πτυχία στη φιλοσοφική) και έκανα την πρακτική μου σε μια διαφημιστική εταιρεία, για την οποία ο Ίωνας έκανε πολλά ευρηματικά σποτ. Θυμάμαι ότι είχαν φωτογραφηθεί μια φορά και τα χέρια μου για τη διαφημιστική αφίσα εγκαινίων. Είχαν έρθει πολύ ωραίες κοπέλες στο κάστινγκ, αλλά από χέρια δεν τους άφησαν ικανοποιημένους. Ενώ εγώ δεν ήμουν ωραία, αλλά από χέρια πήγαινα καλά!» θυμάται γελώντας.
Προερχόμενη από αστική οικογένεια, ουσιαστικά μεγάλωσε με τη μητέρα της, Ελένη, καθώς ο πατέρας της, Λάζαρος Ρούσος, έφυγε νωρίς από τη ζωή. «Ο πατέρας μου ήταν ενταγμένος στην Αριστερά και ενεργός στους αγώνες της. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, που έφυγε πολύ γρήγορα από τη ζωή γιατί βασανίστηκε.
Το ξύλο και όλα αυτά που υπέστη δεν ήταν λίγα. Ουσιαστικά, μόνο από τις φωτογραφίες τον θυμάμαι». Το αγωνιστικό του πνεύμα ήταν κάτι που σίγουρα κληρονόμησε, καθώς από παιδί το όνειρό της ήταν να σταθεί στα δικά της πόδια. «Από το σπίτι δεν με ωθούσαν, αλλά ούτε με κρατούσαν πίσω. Ό,τι ήθελα εγώ. Η μαμά μου ήταν μια γυναίκα πολύ ήπια και γλυκιά, που μοίραζε απλόχερα το πόσο νοιαζόταν. Ένα κορίτσι που μεγάλωσε με γαλλικά και πιάνο. Ήταν συμφοιτήτρια με τη Μαρία Κάλλας στο Ωδείο Αθηνών. Δεν είχε δουλέψει ποτέ».
