“Πριν χρόνια, είχα επισκεφτεί κάποιους φίλους που ανησυχούσαν για την πολυαγαπημένη τους έφηβη κόρη. Είχε αρχίσει μόλις να βάζει κιλά στην εφηβεία και οι γονείς της δεν ήξεραν τι να κάνουν.
Προσπάθησαν να της εξηγήσουν ότι πρέπει να ελέγχει τις μερίδες που τρώει και να γυμνάζεται. Προσπάθησαν να της μαγειρεύουν ειδικό φαγητό. Τίποτα δεν σταμάτησε την μεταμόρφωση της από αδύνατο παιδί σε γυναίκα με καμπύλες. Όλοι στην οικογένεια ήταν πάντα αδύνατοι, γι’αυτό οι γονείς της δεν σκέφτηκαν να ρωτήσουν αν η αύξηση του βάρους της ήταν ιατρικό πρόβλημα (δεν ήταν) ή αν απλά είχε διαφορετικό σωματότυπο από όλους τους άλλους.”
“Σαν νευρολόγος, ήξερα ότι η έρευνα που έκαναν οι γονείς της με καλό σκοπό ίσως έκανε χειρότερα τα πράγματα για το κορίτσι. Δεν ήθελε να κάθεται με την οικογένεια της για φαγητό και όταν καθόταν δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα. Αλλά ο πατέρας της έλεγε ότι το φαγητό εξαφανιζόταν από το ψυγείο τη νύχτα και ότι συνέχιζε να παίρνει κιλά. Φαινόταν ότι είχε αρχίσει να αναπτύσσει διατροφική διαταραχή.”
“Κατάλαβα τι περνούσε, γιατί κι εγώ ήμουν έφηβη κάποτε. Σαν παράξενη και ντροπαλή (αν και με φυσιολογική εμφάνιση) έφηβη, είχα πειστεί ότι έπρεπε να αλλάξω σχεδόν τα πάντα στο σώμα μου για να ταιριάζω με τους άλλους.”
“Όταν ήμουν 13, η μητέρα μου με συμβούλευσε να προσέχω το βάρος μου, γι’αυτό ξεκίνησα την πρώτη μου δίαιτα Χρησιμοποιούσα τα χρήματα που έβγαζα μοιράζοντας εφημερίδες για να αγοράζω σαλάτες και κανταλούπε, τα οποία κρατούσα στο υπόγειο για να μην μπαίνω σε πειρασμό από το φαγητό των άλλων. Δεν είμαι σίγουρη πώς αποφάσισα να καταναλώνω 800 θερμίδες τη μέρα, ίσως από κάποιο περιοδικό ή από τα άλλα κορίτσια στο σχολείο. Φυσικά δεν ήξερα ότι αυτή η ποσότητα ήταν λιγότερη από την μισή ενέργεια που χρειαζόταν το σώμα μου – ή ότι ο εγκέφαλος μου θα με πίεζε να βάλω αυτά τα κιλά αργότερα.”
“Κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου και των πρώτων χρόνων της ενήλικης ζωής μου, έχανα τα ίδια 4-7 κιλά σχεδόν κάθε χρόνο. Πολλές φίλες μου περνούσαν το ίδιο πράγμα, έτσι φαινόταν ότι οι δίαιτες είναι απλά κάτι που κάνουν οι γυναίκες. Όταν ήμουν πιο βαριά, προσπαθούσα να το αγνοώ και να κρύβω το σώμα μου. Όταν ήμουν πιο αδύνατη, ένιωθα περήφανη αλλά πεινούσα κιόλας. Όπως και να είχε, δεν μπορούσα να ηρεμήσω με το βάρος μου.”Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
