Η Ελλάδα, για μία ακόμα φορά, πέφτει σε νάρκη με την κυβέρνηση να πανηγυρίζει ότι το Βερολίνο της «έβαλε πλάτη», αλλά με τη μείωση της Ελληνικής κυριαρχίας στα ανατολικά να έχει ήδη οριστικά και αμετάκλητα συντελεστεί…
Εναντίον του κλεισίματος των συνόρων στα δυτικά της Ελλάδας τάχθηκε χθες η Αγκελα Μέρκελ. Η Γερμανίδα καγκελάριος είπε μιλώντας σε γερμανική εφημερίδα ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντιευρωπαικό αλλά και χωρίς αποτέλεσμα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Μέρκελ άλλα λέει και άλλα κάνει: όταν είχε ξεκινήσει το προσφυγικό ζήτημα, η ίδια προσωπικά είχε εξαγγείλει ότι η Γερμανία θα δεχόταν στο έδαφός της και θα κρατούσε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες.
Μάλιστα, είχε παρουσιάσει τα σχετικά σχέδια για το πώς θα γινόταν η επιλογή τους αλλά και το που θα κατευθύνονταν μέσα στη χώρα με προφανή σκοπό να τη βοηθήσουν τόσο δημογραφικά, όσο και παραγωγικά – ταυτόχρονα, η πολιτική αυτή θα εξασφάλιζε μια κρίσιμη μάζα Σύρων πολιτών πολύ θετικά διακείμενων προς τη Γερμανία στη μετά – Ασαντ εποχή.
Όμως, όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί και οι εξαγγελλίες κατέρρευσαν μέσα σε ένα βράδυ και δεν έγιναν ποτέ πράξη. Γιατί; Επειδή, αμέσως μετά, για πρώτη φορά από την εποχή που ανέλαβε, εδώ και μία δεκαετία, καγκελάριος της Γερμανίας, η Αγκελα Μέρκελ έτυχε υποδοχής με… αυγά σε επίσκεψή της σε εδάφη της πρώην ανατολικής Γερμανίας…
Είχε λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο: η πολιτική της ήταν μεν σωστή και έξυπνη για τη Γερμανία, αλλά είχε προκαλέσει την εντονότατη αντίδραση των πολιτών της χώρας που δεν εγκρίνουν τέτοιου είδους αντιμετώπιση του προσφυγικού. Λίγες ημέρες μετά, ήρθε και η τραγωδία του Μπατακλάν στο Παρίσι, που έβαλε οριστικά ταφόπλακα σε αυτά τα σχέδια.
Ετσι, σήμερα, η κατάσταση έχει ως εξής: η Μέρκελ έχει υποστεί το μεγαλύτερο πλήγμα της δεκαετούς θητείας της και κατρακυλάει στην κοινή γνώμη της χώρας της, την ώρα που οι ακραίοι ανεβαίνουν ραγδαία. Για πρώτη φορά έχει τεθεί στο τραπέζι όχι απλώς ζήτημα επιτυχίας, αλλά πολιτικής της επιβίωσης.
Η νέα αυτή πραγματικότητα την οδήγησε δύο φορές μέσα σε λίγες εβδομάδες στην Τουρκία, όπου, ειδικά τη δεύτερη φορά, έδωσε στους Τούρκους τα πάντα προκειμένου να τους «πείσει» να περιορίσουν τη ροή των προσφύγων προς την Ευρώπη. Αποτέλεσμα; Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας έγιναν οι τελευταίες διμερείς διαπραγματεύσεις Αγκυρας – Βερολίνου, οι οποίες οδήγησαν και στην άμεση απόφαση ανάληψης δράσης από το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.
Η Ελλάδα τα έμαθε όλα αυτά εκ των υστέρων και, ουσιαστικά, από τις εφημερίδες. Και, ασφαλώς, δεν τα έμαθε όλα. Το συνολικό «πακέτο» που προδήλως επέβαλε η Αγκυρα και που αποδέχθηκε η αδύναμη Αθήνα, δεν έχει γνωστοποιηθεί φυσικά δημόσια – αλλά είναι δεδομένο ότι η Τουρκία έχει πλέον ήδη πετύχει τη μετατροπή του ανατολικού Αιγαίου σε μία τεράστια γκρίζα ζώνη στην οποία η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει de facto ένα νέο ειδικό καθεστώς διεθνούς επικυριαρχίας.
Τα στρατηγικά συμφέροντα της Αγκυρας και του Βερολίνου έχουν πλέον ταυτιστεί ως προς την υπόθεση των προσφύγων και αυτό είναι που άφησε την Ελλάδα απ’ έξω από τις ουσιαστικές αποφάσεις που ήδη έχουν ληφθεί.
Τώρα, με τα γεγονότα αυτά να είναι ήδη τετελεσμένα και τα πλοία να έχουν ξεκινήσει, η Μέρκελ, κατά την προσφιλή της όλα αυτά τα χρόνια τακτική, πετάει ένα ξεροκόμματο καλής θέλησης προς την Ελλάδα λέγοντας ότι είναι αντίθετη να κλείσουν τα δυτικά της σύνορα όπως επιθυμούν και εισηγούνται τουλάχιστον έξι χώρες της Ε.Ε. – ανάμεσά τους και η Αυστρία.
Έτσι, η Ελλάδα, για μία ακόμα φορά, πέφτει σε νάρκη με την κυβέρνηση να πανηγυρίζει ότι το Βερολίνο της «έβαλε πλάτη», αλλά με τη μείωση της ελληνικής κυριαρχίας στα ανατολικά να έχει ήδη οριστικά και αμετάκλητα συντελεστεί.
Σύντομα, όταν όλη αυτή η προδήλως άνευ πρακτικού αποτελέσματος πολιτική αποτύχει, όπως είναι νομοτελειακά προδιαγεγραμμένο ότι θα συμβεί (οι φρεγάτες δεν είναι εις θέση να σταματήσουν τις βάρκες των απελπισμένων και αυτό το γνωρίζουν άπαντες) τότε, η κυβέρνηση θα πρέπει να αναμένει την αναθεώρηση της γερμανικής πολιτικής – όπως ακριβώς έγινε και με τον αριθμό των προσφύγων: πρώτα είπαν τα «σωστά» και μετά έκαναν τα ακριβώς αντίθετα.
Τότε, όμως, όταν, πιθανότατα, θα έχουμε βρεθεί και μπροστά στο δεύτερο μεγάλο κύμα προσφύγων, θα είναι πια πολύ αργά. Για την Ελλάδα, ήδη είναι πολύ αργά…
Μαλούχος Γεώργιος, Το Βήμα
